Czy nie pójdzie jej szukać?…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, czy pamiętacie o Pielgrzymach? Pątnicy z Podlasia dzisiaj docierają do Mirowa pod Częstochową, aby jutro bardzo rano wyruszyć już na Jasną Górę. A właśnie 13 sierpnia, w Mirowie – tradycyjna Msza Święta dla całej Pielgrzymki, z udziałem Biskupów i Kapłanów z Diecezji. Nieraz są też w jej trakcie zawierane małżeństwa! To takie pierwsze podsumowanie tegorocznego pielgrzymowania. A dopiero co wyruszali ze swoich Parafii. Jak ten czas szybko upłynął…

Dzisiaj w wielu naszych Parafiach dzisiaj odbędą się nabożeństwa fatimskie. Weźmy w nich udział – o ile to tylko możliwe.

Pozdrawiam Was, Drodzy moi, z Lublina! Wczoraj niespodziewanie odwiedziłem Matkę Bożą Kodeńską. Jak zawsze przy tego typu okazji – rozmawiałem z Matką o Was!

A w kontekście ostatnich wydarzeń, czyli zakończenia igrzysk w Paryżu, zainteresował mnie wczoraj dość dobry artykuł, autorstwa znanego i doświadczonego Dziennikarza francuskiego, od lat związanego z Polską i życzliwie nastawionego do Polaków:

https://wpolityce.pl/swiat/702272-daj-im-chleba-i-igrzyska-i-nigdy-nie-beda-sie-buntowac

Co Wy na to, Drodzy moi? Proszę, abyście podzielili się swoimi przemyśleniami!

A teraz już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Zatem, co dziś mówi do mnie Pan? Z jakim bardzo konkretnym i osobistym przesłaniem zwraca się właśnie do mnie? Duchu Święty, podpowiedz…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wtorek 19 Tygodnia zwykłego, rok II,

13 sierpnia 2024., 

do czytań: Ez 2,8–3,4; Mt 18,1–5.10.12–14

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA EZECHIELA:

To mówi Pan: „Ty, synu człowieczy, słuchaj tego, co ci powiem. Nie opieraj się, jak ten lud zbuntowany. Otwórz usta swoje i zjedz, co ci podam”. Popatrzyłem, a oto wyciągnięta była w moim kierunku ręka, w której był zwój księgi. Rozwinęła go przede mną; był zapisany z jednej i drugiej strony, a opisane w nim były narzekania, wzdychania i biadania.

A On rzekł do mnie: „Synu człowieczy, zjedz to, co jest przed tobą postawione. Zjedz ten zwój i idź przemawiać do Izraelitów”. Otworzyłem więc usta, a On dał mi zjeść ów zwój, mówiąc do mnie: „Synu człowieczy, nakarm się i napełnij wnętrzności swoje tym zwojem, który ci podałem”. Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód.

Potem rzekł do mnie: „Synu człowieczy, udaj się do domu Izraela i przemawiaj do nich moimi słowami”.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: „Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?” On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł:

„Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje.

Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.

Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”.

Jest czymś niezwykłym – a jednocześnie właśnie bardzo zwyczajnym i oczywistym – że najpełniejsze zjednoczenie się z jakąś rzeczywistością zobrazowane zostało na kartach Pisma Świętego poprzez zjedzenie znaku tej rzeczywistości, albo jej samej. To bardzo mocny znak i bardzo… jakby się tu wyrazić… dogłębny? Wewnętrzny?… Z pewnością, bardzo oryginalny! Tak, jak z pewnością bardzo oryginalne i jedyne w swoim rodzaju jest zjedzenie księgi! Bo księgę z zasady się czyta – to jest oczywiste i zrozumiałe. I nawet w mowie potocznej używa się stwierdzenia, że ktoś niemalże „połyka” książki, że je „trawi” jedną po drugiej – w tym sensie, że czyta je bardzo szybko, z dużym emocjonalnym zaangażowaniem. Jednak to nie oznacza faktycznego, dosłownego zjedzenia księgi. A dzisiaj Prorok takie właśnie polecenie od Boga otrzymał.

Nie wiemy, na ile odbyło się to w tak zwanym „realu”, a na ile była to wizja, dana z Nieba. Może połączenie jednego i drugiego?… Skoro Prorok mówi wprost o swoich doznaniach, jakie miał po spożyciu zwoju… Tak mówi on sam o całym tym wydarzeniu: On rzekł do mnie: „Synu człowieczy, zjedz to, co jest przed tobą postawione. Zjedz ten zwój i idź przemawiać do Izraelitów”. Otworzyłem więc usta, a On dał mi zjeść ów zwój, mówiąc do mnie: „Synu człowieczy, nakarm się i napełnij wnętrzności swoje tym zwojem, który ci podałem”. Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód. Potem rzekł do mnie: „Synu człowieczy, udaj się do domu Izraela i przemawiaj do nich moimi słowami”!

O swoich doznaniach, związanych z owym «zjedzeniem» zwoju, Prorok pisze: Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód. A zatem, było to działanie na wskroś Boże, w planach Bożych zapisane i z niezbadanych wyroków Bożej Opatrzności potrzebne do tego, aby owo zjednoczenie Proroka z Bożym słowem było jak najsilniejsze.

A w tym kontekście: czy nie przypomina nam się inna zachęta, skierowana do ludzi przez Boga, a dokładniej: przez Bożego Syna: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje?… Oto Wcielone Słowo Ojca, Boży Syn, Jezus Chrystus, dał nam w Wielki Czwartek, w Wieczerniku, swoje Ciało i swoją Krew do spożycia – i daje nam je na każdej Mszy Świętej – po to, aby w pełni zjednoczyć się z każdą i z każdym z nas!

I tu naprawdę nie chodzi o jakiejś kwestie smakowe czy inne, związane z wykwintnością potrawy lub jej wartością kaloryczną. Owszem, Prorok powiedział, że po spożyciu zwoju poczuł słodycz miodu. Ale w innym miejscu dodaje – choć dzisiaj tego nie słyszymy – że wnętrzności jego wypełniły się wówczas goryczą… Spożywając w Komunii Świętej Ciało i Krew Pańską, my także odczuwamy jedynie smak chleba i wina.

A zatem, tu nie o smak – sam w sobie – chodzi. Natomiast chodzi o maksymalne zjednoczenie duchowe: właśnie o to, aby stać się totalnie jedno z Bogiem; jedno z Jego Synem, Jezusem Chrystusem; jedno z Jego słowem, które stanie się w ten sposób także moim słowem, głoszonym wszystkim dookoła. Bo moje słowa zidentyfikują się w pełni z Bożym słowem. A wówczas całe moje życie zidentyfikuje się z życiem Jezusa, stając się w ten sposób jednym wielkim świadectwem!

Zobaczmy, jak niezwykły jest Pan i jak niezmierzony w swojej miłości, że chce aż tak bardzo zjednoczyć się z człowiekiem. I to już w czasach Starego Testamentu, kiedy to – jak się zbyt potocznie i nazbyt „na skróty” uważa – Bóg objawiał bardziej swoje surowe, a czasami nawet groźne, bo karzące oblicze. Tymczasem, Bóg zawsze bardzo pragnął jedności z człowiekiem, dlatego okazywał mu zawsze bezgraniczną miłość!

I tak jest nadal. Trzeba tylko – a może: „aż”, bo nie jest to chyba jednak dla nas takie proste – abyśmy przyjęli te Boże pragnienia i odpowiedzieli na nie dziecięcą prostotą i szczerością naszych serc. Nie infantylnym, czyli zdziecinniałym spojrzeniem lub potraktowaniem Boga, ale dziecięcą szczerością i prostotą. To są dwie zupełnie inne sprawy.

Tak o tym mówi: Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. I dodaje: Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.

A w tym kontekście jakże wymownie brzmią słowa chyba nam wszystkim bardzo dobrze znane: Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.

To jest bardzo ciekawe, bo – jak już zapewne dobrze wiemy – znawcy tematu wprost zaprzeczają takiemu potraktowaniu owej zagubionej owcy przez jakiegokolwiek doświadczonego pasterza. Bo, po pierwsze: który rozsądny właściciel dużego stada, będącego zabezpieczeniem jego utrzymania, ale i znakiem jego prestiżu – naraziłby całe stado na rozproszenie, aby szukać tylko jednej owcy? Przecież nawet z ekonomicznego punktu widzenia byłby to zupełny bezsens!

Nie mówiąc już o tym, że – znowu odwołując się do opinii specjalistów – taka owca „uciekinierka”, przywrócona do stada, raczej uciekłaby ponownie, a jeśli miałaby cechy przywódcze, mogłaby jeszcze pociągnąć za sobą inne owce.

I teraz – zauważmy! – Jezus, na pewno także o tym wiedząc, mówi z całym przekonaniem do ludzi, którzy tymi sprawami na co dzień się zajmują: Jak wam się zdaje? Czy nie stałoby się tak, a tak? Otóż, nie! I to nie tylko „się zdaje”, ale oni wszyscy dobrze wiedzieli, jak byłoby naprawdę! Dlaczego więc Jezus mówi tak, jak mówi?

Odpowiedź znajdujemy w ostatnim zdaniu dzisiejszej Ewangelii: Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych!

Właśnie, bo nawet najmniejsze z tych «małych» jest dla Jezusa najważniejsze! Bo On naprawdę bezgranicznie zjednoczył się z każdym i każdą z nas! Oddał się do całkowitej dyspozycji każdego i każdej z nas – pozwalając się wręcz zjeść! Oddał się całkowicie i bezinteresownie. Jeżeli zaś czegoś chce od nas, to tylko – a może: aż! – wzajemności. Czyli – mówiąc wprost – bezgranicznej miłości z naszej strony. I pełnego zjednoczenia mojego serca – z Jego sercem.

Jak to konkretnie zrobić? Na pewno, każdy i każda z nas – dobrze wie.