Ofiarowanie – cóż to znaczy?…

W życiu konsekrowanym idzie o spotkanie. Na spotkanie trzeba wyjść czyli niesie to w sobie element pozostawienia.Odchodzenie od czegoś, by móc iść dalej, jest częścią ludzkiego życia, również życia chrześcijańskiego i konsekrowanego. Odchodzenie nigdy nie jest jednak celem samym w sobie, lecz środkiem do celu, jakim jest pełnia życia w Chrystusie. Dla Niego warto zostawić wszystko, byleby tylko znaleźć się przy Nim, byleby tylko z sercem oczyszczonym i wolnym móc iść Jego śladami.
A potem, jak sama kolej rzeczy mówi następuje „przedstawienie” (nie spektakl), a przedstawienie się… Ciągłe odkrywanie z Nim i w Nim prawdy o sobie. Wiem, kim jestem w oczach wiary. I ciągle siebie poznaję, by miłość coraz większą była. Tak więc za każdym razem kiedy spotykam się z Panem poświęcam się Jemu, przedstawiam się Jemu znów, jeszcze raz i tak do ostatniego tchnienia. Każdego ranka mogę powtarzać: Dobrze, że jesteś. Kocham Cię. Każdego wieczoru refren wyśpiewywać: Wielkie rzeczy mi uczyniłeś.
Była taka chwila, że zapytaliśmy Panie, gdzie mieszkasz i przyszliśmy, by zobaczyć i pozostaliśmy. Nie zrobiliśmy przedstawienia, scen czy czegokolwiek podobnego. Po prostu przyszliśmy do Oblubieńca i jesteśmy u Niego. Wygląda to podobnie do sytuacji Ofiarowania Pańskiego.

Odbywa się w świątyni, dokąd przychodzimy, by spotkać się z Bogiem, by być przy Nim, by złożyć Mu ofiarę. Już nie ofiarę z kozłów i cielców, a ofiarę serca, życia, całego siebie. To dar-ofiara tego, co najcenniejsze. Przecież składamy w Jego dłonie całe nasze życie, także samo życie. Oddajemy się całkowicie i bez zastrzeżeń. Dzieje się to nie jako wypełnienie nakazu Pana, ale jako dobry i wolny wybór pójścia za Panem. Zapewne każdy z nas ma swego Symeona czy Annę, którzy wychwalają Najwyższego za dar powołania

To ofiarowanie-poświęcenie-przedstawienie to „początek” drogi z Panem! O tym nigdy nie zapominajmy. Przed nami całe życie, życie w rękach Bożej Opatrzności. Oddawszy się Jemu ciągle się oddaję, powierzam, zawierzam. Każdy dzień jest doświadczeniem dzisiejszego święta w pigułce.

Wypełniam wszystko tak jak potrafię najlepiej, tak jak umiem, nie perfekcyjnie, a z miłością i pokorą. Ofiarowuję serce, które jest ranione. Poświęcam zniewagi, obelgi, zranienia zadawane przez innych. Pokorna służba na wzór Pana i Oblubieńca, który przyszedł nie po to, by Mu służono, ale służyć

Po co życie konsekrowane ?
By upodobnić się do Jezusa Chrystusa, Pana i Zbawiciela, Króla i Oblubieńca. Nie będzie upodobnienia bez upodobania sobie tegoż Syna Bożego. Upodobnić się we wszystkim, kiedy, jak i w czym On chce. Dla niektórych to będzie upodobnienie w służbie, dla innych w posłuszeństwie, dla jeszcze innych w cierpieniu Krzyża. Gdy u źródeł będzie upodobanie to przyjmiemy wszystko z ręki Bożej, to nie będziemy lękać się miecza, który przenika serce.
W tym upodobnieniu jest jeden charakterystyczny rys, który pokazuje się w miarę lat w życiu konsekrowanym, a mianowicie: być w sprawach Ojca. Nie sposób nie być w sprawach Ojca kiedy upodabniamy się do Syna. Wzorem tego w dzisiejszej ewangelii są Symeon i Anna. Są w podeszłym wieku. Da się wytrwać do ostatniego tchnienia
Być w sprawach Ojca to poddawać się natchnieniom Ducha Świętego; to być człowiekiem sprawiedliwym i pobożnym; to wyczekiwać z pokorą spełnienia obietnicy; to nie rozstawać się ze świątynią (miejsce, gdzie jest Bóg); to służyć Bogu w modlitwach i postach dniem i nocą.

I jeszcze jeden element życia konsekrowanego, a mianowicie to, co uczynił Symeon. Mamy brać Pana Jezusa w objęcia i błogosławić Boga. Błogosławić! Wychwalać! Dziękować! Uczyć ludzi dziękczynienia i uwielbienia. Ukazywać ludziom zdroje łask, które płyną do Ojca i Syna i Ducha Świętego.

Jutro w środę 3 lutego w telewizji Trwam o godz 18:15 będzie obecny Ks. Józef Niżnik ze Strachociny i o. Aleksander Jacyniak SJ z Świętej Lipki. Rozmowa będzie na temat: Święty Andrzej Bobola nadzieją dla Polski.