Powątpiewali…

Ostatnie spotkanie młodzieży – scenki biblijne

(2 Sm 24,2.9-17)
Król Dawid rzekł do Joaba, dowódcy wojsk, który był z nim: Przebiegnij wszystkie pokolenia Izraela od Dan do Beer-Szeby i policzcie ludzi, abym się dowiedział, jaka jest liczba narodu. Joab przekazał królowi liczbę spisanej ludności. Izrael liczył osiemset tysięcy wojowników dobywających miecza, Juda zaś – pięćset tysięcy ludzi. Serce Dawida zadrżało, dlatego że zliczył lud. Dawid zwrócił się do Pana: Bardzo zgrzeszyłem tym, czego dokonałem, lecz teraz, o Panie, daruj łaskawie winę swego sługi, bo postąpiłem bardzo nierozsądnie. Gdy Dawid wstał nazajutrz rano, słowo Pańskie następującej treści zostało skierowane do proroka Gada, „Widzącego” Dawidowego: Idź i oświadcz Dawidowi To mówi Pan: Przedstawiam ci trzy możliwości. Wybierz sobie jedną z nich, a Ja ci to uczynię. Gad udał się do Dawida i przekazał mu następujące oświadczenie: Czy chcesz, by w tej ziemi nastało siedem lat głodu, czy wolisz przez trzy miesiące uciekać przed wrogiem, który cię będzie ścigał, czy też przyjść ma na twój kraj zaraza trwając trzy dni? Pomyśl i rozpatrz, co mam odpowiedzieć Temu Dawid odpowiedział Gadowi: Jestem w wielkiej rozterce. Wpadnijmy raczej w ręce Pana, bo wielkie jest Jego miłosierdzie, ale w ręce człowieka niech nie wpadnę! Zesłał więc Pan na Izraela zarazę od rana do ustalonego czasu. Umarło wtedy z narodu od Dan do Beer-Szeby siedemdziesiąt tysięcy ludzi. Anioł wyciągnął już rękę nad Jerozolimą, by ją wyniszczyć; wtedy Pan ulitował się nad nieszczęściem i rzekł do Anioła, niszczyciela ludności: Wystarczy! Cofnij rękę! Anioł Pański znajdował się obok klepiska Arauny Jebusyty. Dawid widząc, że Anioł zabija lud, wołał do Pana: To ja zgrzeszyłem, to ja zawiniłem, a te owce cóż uczyniły? Niech Twoja ręka obróci się raczej na mnie i na dom mego ojca!

(Mk 6,1-6)
Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce. Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry? I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony. I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam z Syberii, z Surgutu.

U nas tu się trochę ociepliło, teraz jest tylko -3, ale za parę dni wróci normalna zima. Wielu ludzi choruje albo bardziej przeżywa choroby. Cieszą się z tego dzieci i młodzież, bo wszystkie szkoły już drugi tydzień są zamknięte, żeby dzieci nie zarażały się grypą, zwłaszcza świńską, której ludzie się boją.

A co dziś w słowie?

Powątpiewali o Nim.

Chyba własnie to słowo – powątpiewali, jest słowem – kluczem do dzisiejszych czytań.

W I czytaniu widzimy Dawida, króla, wybranego przez Boga, który, jak to bywa na takich stanowiskach uwierzył w swoje siły. Jego początek był pięknym świadectwem zaufania Bogu, posłuszenstwa Bogu – choćby w walce z Goliatem. Wtedy, kiedy był człowiekiem wiary i zaufania Panu Bogu, wygrywał w zupełnie nierównych bitwach, to było nierealne, a on zwyciężał?

Teraz sam poczuł się wielki – liczył już nie na Pana Boga, a zaczął liczyć swój lud, zaczął liczyć swoje możliwości. Zaczął mysleć po ludzku, bez Pana Boga, bez wiary.

Uwierzył w siebie, zaczął ufać sobie…

Powatpiewał o Nim – o Panu Bogu…

Także i w Ewangelii – ludzie, którzy zdumewali się Jego słowem, którzy widzieli znaki i cuda, nie wierzyli, ponieważ znali go – patrzyli na Jezusa po ludzku – bez wiary…

Powątpiewali o Nim.

I to zamknęło samemu Jezusowi możliwość dokonywania cudów.

Jakże często nasze życie jest takim przeżywaniem życia, rozwiązywaniem problemów – po ludzku. Jak często liczym na nasze możliwości, liczymy środki materalne, liczymy swoje siły i… przeżywamy, boimy się…

Jak często boimy się podjąć ryzyka, podjąć odważnie wezwania do którego – jak czujemy przynagla nas Bóg.

Na Syberii bywają piękne zachody słońca…

Rozmawiałem niedawno z kimś z naszej tu młodzieży – wykształceni, inteligentni ludzie… jednak owa inteligencja okazuje się zgubną, a raczej jej wykorzystanie jest zgubne dla wiary tych ludzi. Okazuje się, że przy całym naukowym rozwoju, oni postawili naukę na miejscu Boga… Zauważam u nich, że dla nich liczy się to co usłyszeli na uniwersytecie, dla nich wagę ma to, co oni usłyszeli od człowieka z wysokim tytułem naukowym, wierzą temu co mądrze, inteligentnie brzmi…

Im bardzo trudno jest zrobic krok wiary – przejść ponad to co naukowe, zaufać temu co niezbadane… trudniej uwierzyć temu co mówi ksiądz niż temu co mówi profesor.

Powątpiewali o Nim…

Jeszcze parę takich rozmów mam teraz na myśli…

I wciąż na nowo odkrywam, że moją rolą jako księdza, jest właśnie pomóc człowiekowi uwierzyć – nie mądrzyć się, nie psychologizować, a pomóc uwierzyć. Pomóc człowiekowi spojrzeć na sprawę, na problem oczami Boga, pomóc oddać problem, strach Bogu.

A jak pomóc, kiedy człowiek sam jeszcze tak często przyłapuje sie na tym ludzkim myśleniu.

Dzisiaj tak sobie myślę – jak często liczę ludzi – przyszło więcej ludzi do kościoła, przyszło mniej… Bardzo często musze odpowiadać na pytanie – ile jest ludzi w księdza prafii? Nigdy nie umiem na to odpowiedzieć i dziś widzę, że dobrze, że nie umiem, bo to nie jest ważne pytanie…

Jeśli mogę pomóc jednemu człowiekowi i do tej pomocy, do tego działania wzywa mnie Pan Bóg, to nie jest to mniej ważne niż spotkać się z tłumem ludzi.

To jest Boże dzieło.

A z drugiej strony piękny przykład o którym już kiedyś wspominałem…

Do chrztu przygotowuje się 27-letni mężczyzna, pochodzący z rodziny o korzeniach muzułmańskich, który przyjażdża jak tylko może z miasta położenego 220 km. od Surgutu, żeby przygotowywać się do Chrztu. Jestem osobiście zadziwiony jego gorliwością i pragnieniem przyjęcia tego sakramentu. Czyta on wszystko co może, żeby tylko więcej dowiedzieć się o Bogu, wierze, o Katolickim Kościele. Człowiek inteligentny, oczytany. Twierdzi, że do Kościoła Katolickiego przywiodło go intelektualne posukiwanie prawdy. Kiedy czytał różne książki, artukuły, strony internetowe, zauroczył się życiem i działaniem Kościoła Katolickiego. Pragnie po chrzcie uczyć się w jakimś katolickim uniwersytecie, rozwijać swoją wiedzę, a potem być jak najbardziej przydatnym dla Kościoła. Sam jednak nie chce mówić o swoim chrzcie nikomu ze swojej rodziny, bo jak twierdzi – oni tego nie zrozumieją.

To jest jeden z licznych przykładów ludzi, którzy nie wiadomo jakim cudem trafiają do naszego Kościoła. A ja patrzę na to, uwielbiam w tym Pana Boga i dziękuję Mu, że uczynił mnie godnym w tym wielkim dziele uczestniczyć.

To człowiek wielkiej pokory, człowiek który uważnie słucha i pokornie, posłusznie przyjmuje to co się mu mówi. Nie zawsze inteligencja, musi być przeszkodą w wierze, czasem wprost przeciwnie – do wiary doprowadza.

Trzeba nam czasem zatrzymać się, spojrzeć na swoje serce, swoje emocje, swoje przeżywanie, troski, strach i oddać to Panu Bogu, i zapytać pokornie – Panie, co mam robić? Dokąd mnie prowadzisz? Jaka jest Twoja wola względem mnie?

Rób ze mną co chcesz, chcę być Ci bezgranicznie posłusznym – ufam Tobie.

Pozdrawiam

Przygotowujemy się do WDM w Krakowie.