Poślubił ją Pan przez miłość…

cd…
O 12tej odmówiłam ” Anioł Pański ” powierzając i zawierzając Matce Najświętsze, naszą schorowaną zelatorkę Blogowych Róż Różańcowych. W jej intencji odmówiłam również Nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy, której obraz zaraz po przyjeździe do Henrykowa, ujrzałam w ołtarzu po prawej stronie nawy głównej kościoła.( był to mój szósty dzień nowenny). Potem ; modlitwy za adaptowane dziecko nienarodzone z „10 różańca ” , następnie rozważyłam tajemnicę drugą Światła w intencjach przypisanych na miesiąc sierpień i dany dzień, dla członków Blogowego Żywego Różańca. Po czym udałam się na ławeczkę nieopodal klasztoru, by spożyć skromny posiłek. Wróciłam do swojej „pustyni ” na 15tą, by odmówić Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Klęcząc przed kratą, podłożyłam sobie pod kolana sweter i w czasie modlitwy kręcąc się trochę na obolałych kolanach po jakiejś chwili, usłyszałam wewnątrz kościoła rytmiczne kroki, które zbliżały się w moim kierunku. Gdy kroki umilkły, zatrzymały się, podnosząc lekko głowę, ujrzałam bose nogi w sandałach, a unosząc głowę wyżej ukazał mi się brązowy habit, ręce z różańcem w ręku, bym wreszcie zobaczyła duże, piękne oczy „Jezusa”. Ciarki przeszły po moim ciele i ogarnęło mnie wielkie wzruszenie a z oczu moich polały się łzy, których już do końca Koronki nie mogłam wstrzymać. Na swojej pustyni spotkałam Jezusa, w osobie o. Piotra kapucyna, założyciela Szkoły Maryi. Chwała Panu!. Czas do 18tej wypełniły mi modlitwy, cały różaniec, w czasie którego otarł się o mnie Chrystus cierpiący, w osobie pensjonariusza DPSu przywiedzionego przez opiekuna. Zbyt późno przyszło światło, bym ucałowała Jego rękę. Parę minut przed 18tą otworzyły się kraty kościoła i Jezus Eucharystyczny zaprosił mnie, bym uczestniczyła w Mszy Świętej z Nowenną do MBNP, bo była to środa. Lepiej nie mogłam sobie wymarzyć zakończenia mojego spotkania z Panem, o wszystko zatroszczył się Jezus i Jego Najświętsza Matka. Ciało Chrystusa przyjęłam w intencjach Nowenny. Miałam sposobność podziękować za wszystkie dary, którymi mój Bóg obdarzył mnie w danym dniu. Moja pustynia nie była męką, lecz radością z obcowania z Panem i wierzcie mi, że ani przez chwilę moje myśli nie uciekały do spraw przyziemnych, nawet w czasie posiłku, oczy moje podziwiały i urzekały się pięknem miejsca w którym go spożywałam. Chwała Panu, Pan jest Wielki.