Dobro naprawdę ma sens!

Dla mnie niezmiernie ważne a wręcz kluczowe okazało się spotkanie dla rodziców chrzestnych a potem rozmowa, które księże Jacku prowadzisz. Miałam wówczas podawać do Chrztu Św. moją malutką siostrzenicę Blankę, której rodzice żyją w niesakramentalnym małżeństwie, szwagier jest agnostykiem a ojciec chrzestny jest protestantem więc był tylko świadkiem Chrztu."Lepszego" zestawu chyba nie było:)
To wtedy uświadomiłeś mi Ks Jacku swoim jak zawsze stanowczym zdaniem, że to na mnie spoczywa duża odpowiedzialność. A ja byłam daleeeko w lesie z moją wiarą. Szczerze mówiąc to zastanawiałam się czy nie zdezerterować i nie odmówić, ale szkoda mi było mojej siostry i siostrzenicy.
To co usłyszałam wtedy o Chrzcie Św było piękne i uświadomiło mi, że jest to ogromny dar i przywilej jaki daje nam Bóg. Wtedy to aktem woli poprosiłam żebym uwierzyła w to wszystko co usłyszałam o Chrzcie Św. bo inaczej to wszystko nie ma sensu…Była to moja świadoma decyzja.Zdecydowałam się jednak podawać Blankę.
Po trzech miesiącach które upłynęły od Chrztu Pan Jezus obdarzył mnie łaską nawrócenia poprzez świadectwa osób nawróconych, które "przypadkowo" przeczytałam(przypadek-jedno z imion Ducha Św :)).
W tym czasie o moje nawrócenie modliła się moja koleżanka z pracy wraz ze swoim mężem i moja mama.
Pierwszą rzeczą jaką zrobiłam było wstąpienie do Różańca Rodziców za swoje dzieci i dzieci chrzestne.
Księże Jacku Bóg działa przez Ciebie z ogromną siłą…
RenataB

Słowo klucz, które odpowiada na pytanie po co obumieranie brzmi z miłości. Bo miłość prawdziwa przekłada się na konkret pragnień, myśli, decyzji, słów i czynów, które z kolei możemy sprowadzić do wspólnego mianownika służby.
Miłość i służba tow duchowości chrześcijańskiej synonimy. Obejmują całość tego, co nazywamy boskością i człowieczenstwem. Bóg jest miłością, a człowiek jest mozliwością miłowania. Prawdziwa miłość i służba wypływają z całego serca, a ich realizacja obejmuje całą duszę, cały umysł, całe ciało i wszystkie siły. Nie da się kochać prawdziwie kochając wybiórczo. Nie da się służyć naprawdę wybierając tylko to, co się podoba.
Obumieranie z miłości to nic innego jak konsekwencja samego miłowania. Jest to obumieranie, które przynosi obfity plon. Tylko takie daje dobre owoce. Bo prawdziwa miłość nie pozostaje sama, nie jest egoistyczna, nie zamyka się w sobie i tylko na siebie. Sam Bóg który jest miłością, i który oddał się całkowicie i we wszystkim człowiekowi z miłości. Nic dla siebie nie zachował. Takie obumieranie to służba, a jej największym przykładem jest męczeństwo. Pomyślmy o męczeństwie z miłości, bo u tych, co przelali krew dla Chrystusa o takim mówić należy. Są oni jak ziarno pszenicy wrzucone w ziemię. Pozornie umarli,a to obumarcie przyniosło życie, stało sie zaczynem dla świata. W miłości nie zważa się na życie – kochamy Boga, a nie życie. Dopiero w Tym, który jest miłością odkrywamy właściwy wymiar tego, czym jest zycie i inne wartości. Gdy Bóg jest najważniejszy to wszystko inne się nie liczy,a dokładnie wszystko inne nabiera sobie właściwego sesnu. męczennicy nie szafowali zyciem, nie gardzili nim. Czyż takie powolne obumieranie ( utrata zycia) nie naznacza naszej codzienności ? Matka i ojciec, którzy poświęcają się swoim dzieciom ? Rodzice pracujący w pocie czoła na utrzymanie rodziny ? Lata, które płyną i sprawiają, że po czasie żywotności przychodzi czas osłabienia, niemocy ? Ile służby czynionej drugiemu ? Dziś za mało uświadamiamy sobie słowa Chrystusa : cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych Mnieście uczynili.