Dawać pieniądze, czy nie dawać?…

Właśnie pojąłem decyzję abdykacji Benedykta XVI. Przypuszczam, że zrozumiał, że będąc schorowany i niedołężny da możliwość w ten sposób do podszycia się pod Jego autorytet wszelkiego rodzaju "kreatywnym" twórcom nowinek w Kościele. Jeśli tak bardzo chcą reformować Kościół, to niech czynią to na własny rachunek.
Cieszę się, że istnieje ktoś kto poddaje analizie wszelkie zmiany w kościele z punktu widzenia roztropności. A przemyślenia można przecież skonfrontować, ewentualnie podważyć bądź wytłumaczyć, a nie narzekać na niezrozumienie. Czyż ten blog nie ma takiej formuły?

Przepraszam za brak podpisu.
Dasiek

Mądrość podpowiada, że telefon "wszystkomający" wart jest swojej ceny.
Natomiast roztropność szepcze, że stracisz pieniądze i nade wszystko (przy nim) swój cenny czas.
W linku, który podałem dostrzegłem, że wszystko co jest proste jest zarazem doskonałe. Odnosi się to do różańca. Wszelkie modyfikacje są nieroztropne. "Radosna" twórczość niektórych światłych reformatorów może doprowadzić do tego jak z tymi telefonami. Co pół roku jeszcze "więcej mający" model. Nie sprzeciwiam się mojemu ukochanemu Kościołowi lecz jego pysznym mądralom, którzy pragną się realizować w "ubogacaniu" lub co gorsza w okrawaniu doskonałości.
Upomnienie braterskie można przyjąć bądź nie. Św. Piotr to uczynił i przyznał rację św.Pawłowi pod pewnymi warunkami tak by nie powstała schizma.

Dasiek

AD 3 J.B. co do ofiary – rzeczywiscie byłoby idealnie gdyby tak zawsze i wszędzie było, ale mogę zaswiadczyć, że nie zawsze i nie wszędzie tak jest 🙂

Tak naprawdę rzeczywiście potrzebujący rzadko wyciągają rękę po jałmużnę. Ci którzy myślą, że mają rozeznanie komu ona jest potrzebna grzeszą pychą bo polegają na własnym rozumie, bo któż potrafi czytać w sercu innego człowieka. "Potrzebujący"- tak samo jak nasza służba zdrowia – są workiem bez dna. Wchłoną każdą ilość, a i tak będzie za mało. Jeszcze raz powtórzę, że ofiara dawana jest z tego co zbywa jako uspokojenie własnego sumienia. Dlatego jeżeli osoby duchowne zajmujące się charytatywnością nie są w stanie stać się tak ubogimi jak ci którzy rzeczywiście jej potrzebują lepiej niech zajmą się głoszeniem Bożego Słowa bo to jest najważniejsze.

Dasiek

Spróbuję jeszcze raz odnieść się do tego, co pisze Dasiek. Wydaje mi się, że trochę skrajne jest to Twoje myślenie. Nie można twierdzić, że wszyscy, którzy "myślą, że mają rozeznanie komu potrzeba jest pomoc grzeszą pychą". Gdyby tak było nie moglibysmy pochlić się nad żadnym potrzebującym, żeby nie zgrzeszyć. Weż na przykład nauczycielkę, która bezinteresownie proponuje uczniowi dodatkowe lekcje, by mógł nadrobić zaległości. Żeby to zrobić musi rozeznać – i w myśl Twojego rozumownia – grzeszy pychą??? Przykro mi ale nie masz racji. Po to właśnie mamy rozum i konkretną widzę, żeby umieć rozeznać i dokonać oceny sytuacji. Pewnie, że robiąc to możemy popaść w pychę jeśli będziemy przekonani o swojej nieomylności w ocenach, ale jeśli mamy zdrowy dystans do siebie i do ocenianego zjawiska, a przy tym jeśli mamy dość kompetencji to właśnie powinniśmy i rozeznać, i ocenić – i nie ma w tym pychy.
Dalej: ofiara dawana z tego co zbywa – nie jest ofiarą… I obawiam się, że ten rodzaj ofiary nie uspokaja sumienia, tylko je zagłusza
Wreszcie: żeby móc dzielić się z potrzebującymi i efektywnie ich wspierać (zwłaszcza jesli potrzeby są duże) trzeba jednak także mieć konkretne środki. W przeciwnym razie ta pomoc będzie często (choc oczywiście nie zawsze – to zależy od wielu czynników) pseudopomocą. (Nie można na przykad dać choremu, który potrzebuje drogich leków pudełka czekoladek na poprawę humoru – w sumie pudełko czekoladek, mógłby ktos powiedzieć, to też coś – kosztuje całę dwadzieścia złotych i to spory wydatek. To prawda tylko, że ono ofiarowane choćby z najbardziej szczerego serca nie zastąpi kosztownych medykamentów – na nie potrzeba dziesiątki razy po dwadzieścia złotych. Kilka lat temu zbieralismy w szkole na kosztowny zabieg dla jednej z naszych uczennic. Mijały tygodnie, a suma na koncie była ciągle mała, choć naprawdę mnóstwo ludzi składało swoje ofiary… I pewnie nic by z tego nie było, gdyby nie znalazł się sponsor, który zadzwonił, zapytał ile brakuje i dołożył resztę – zupełnie bezinteresownie… Gdyby w tę akcję zaangażowali się tylko ci, którzy mają mało – pewnie dziewczynka do dziś byłaby niesłysząca, dzięki jednorazowej pomocy kogoś kto miał dużo i miał wrażliwe serce – Karolina słyszy). Gdyby ubogim wystarczyła tylko i wyłącznie pomoc ubogich to właściwie nie powinniśmy dziś mieć ubogich w naszych środowiskach (powinni zniknąć w ramach świadczonej sobie wzajemnej pomocy). Tymczasem wcale tak nie jest. Pewnie, że często jest tak, że ci którzy mniej mają, dzielą się chętniej (może bardziej rozumieją tych którzy doświadczają braku? – nie wiem), ale często jest też tak, że bez wsparcia tych "którzy mają" trudno byłoby cokolwiek zrobić i wielu ludziom pomóc.
I zupełnia na koniec: nasza wiara powinna być też poparta naszymi czynami, chyba więc nie najlepiej byłoby gdyby "osoby duchowne zajęły się tylko głoszeniem Słowa" i nie popierały tego co głoszą też swoimi czynami. Byłyby wtedy nieautentyczne. A przecież my (także jako społeczeństwo) tak bardzo chcielibyśmy widzieć w naszych duszpasterzach i katechetach autentycznych świadków wiary… jak zatem mają nam dać to świadectwo jeśli nie słowem i czynem? Pozdrawiam serdecznie. J.B.