Szczęść Boże! Witam bardzo serdecznie. Proszę jeszcze o trochę cierpliwości Osoby, które w ostatnich dniach dokonały wpisów. Dzisiaj już zapewne uda się znaleźć trochę czasu, aby spokojnie poczytać wszystko, co zostało napisane i poodpisywać. Takie to tempo życia szybkie…
A dzisiaj wpatrujemy się w przykład świętości Apostołów Filipa i Jakuba!
Gaudium et spes! Ks. Jacek
Święto Świętych Apostołów Filipa i Jakuba,
do czytań z t. VI Lekcjonarza: 1 Kor 15,1–8; J 14,6–14
Pierwszy z dzisiejszych Patronów, Święty Filip,pochodził z Betsaidy nad Jeziorem Galilejskim. Był uczniem Jana Chrzciciela. Powołany przez Jezusa, został jednym z dwunastu Jego Uczniów. A fakt pochodzenia Filipa z miasta Andrzeja i Piotra, wskazuje, że wszyscy trzej Apostołowie musieli się znać poprzednio, że znał ich dobrze także Święty Jan Apostoł, gdyż wspomina o nich w swojej Ewangelii.
O powołaniu Filipa na Apostoła upewniają nas także katalogi, czyli trzy wykazy Apostołów, jakie nam pozostawiły Ewangelie Mateusza, Marka i Łukasza, gdzie Filip jest zawsze wymieniany na piątym miejscu. Filip jestczynnym świadkiem cudownego nakarmienia rzeszy przez Pana Jezusa. A musiał się cieszyć specjalnym zaufaniem swego Mistrza, skoro poganie proszą go, aby im dopomógł w skontaktowaniu się z Chrystusem.
W czasie Ostatniej Wieczerzy Filip prosi Pana Jezusa, aby pokazał Apostołom swojego niebieskiego Ojca:Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy. Postawione przez Filipa pytanie dało Jezusowi okazję wytłumaczenia Apostołom najintymniejszego związku, jaki w tajemnicy Trójcy Przenajświętszej istnieje pomiędzy Ojcem i Synem. Tyle informacji o Filipie podaje Pismo Święte.
Ojcowie Kościoła w swoich pismach zamieszczają jeszcze inne informacje o Apostole, jednak przekazy te nie są spójne, ani do końca pewne. Według nich, Filip miał apostołować również w Scytii – a więc w okolicy Donu i Dniepru. Byłby to więc pierwszy Apostoł Słowian. Potem miał przenieść się do Frygii, w Małej Azji i w jej stolicy, Hierapolis,miał ponieść męczeńską śmierć za panowania Domicjana – przez ukrzyżowanie, a potem ukamienowanie.
Z kolei drugi dzisiejszy Patron, Święty Jakub, zwany Młodszym lub Mniejszym, był synem Kleofasa i Marii, rodzonym bratem Świętego Judy Tadeusza, krewnym Jezusa.W katalogach Apostołów jest wymieniany na jednym z ostatnich miejsc, co oznacza, że przyłączył się do grona Apostołów najpóźniej. Pochodził z Nazaretu. Jego matka miała na imię Maria, jego ojcem był Alfeusz, zwany również Kleofasem. Po zmartwychwstaniu Jezusa Jakub wyróżniał się wśród Apostołów jako przewodniczący gminy chrześcijańskiej w Jerozolimie. Kiedy Święty Piotr został cudownie uwolniony przez anioła z więzienia, każe o tym oznajmić Jakubowi.
Na pierwszym w dziejach Kościoła Soborze,zwanymSoborem Jerozolimskim, Jakub zaraz po Piotrze zajął głosi wpłynął na to, że Święty Paweł mógł spokojnie pełnić swoją misję wśród pogan, nie narzucając im przepisów Prawa Mojżeszowego. I chociaż później pomiędzy Jakubem a Pawłem zaistniały pewne różnice co do zasad przestrzegania Prawa Mojżeszowego przez nawracających się Żydów, to jednak Apostołowie zachowali dla siebie ogromny szacunek, w imię którego Paweł nie wahał się nazwać Jakuba filarem Kościoła.
Jakub zostawił list do wiernych Kościoła narodowości żydowskiej. Napisał go w latach 45–49. Śmierć męczeńską zaś – przez ukamienowanie – poniósł on w roku 62, za panowania cesarza Nerona. Wśród pism przypisywanych Świętemu Jakubowi, chociaż autorem ich faktycznie nie był, istnieje tak zwana Ewangelia Jakuba, zwana takżeProtoewangelią Jakuba. Apokryf pochodzi z wieku II. Zawiera wiele ciekawych szczegółów z życia Najświętszej Maryi Panny, które zapewne przekazała pierwotna tradycja chrześcijańska.
Liturgia Słowa dzisiejszego Święta wskazuje na rolę, jaką we wspólnocie młodego Kościoła odgrywają Filip i Jakub. W pierwszym czytaniu Święty Paweł zaświadcza, że Zmartwychwstały Chrystus ukazał się Jakubowi, a później wszystkim Apostołom. Jakub zatem został tutaj wyróżniony z całego grona, co dobitnie podkreśla jego rolę. Z kolei Jan w Ewangelii relacjonuje rozmowę Jezusa z Filipem – rozmowę, w czasie której ten ostatni prosił o ukazanie Ojca, na co Jezus odpowiedział krótkim wyjaśnieniem, dotyczącym więzi zachodzącej między Nim, a Ojcem. Była już o tym dzisiaj wzmianka.
Wspominamy dziś zatem Apostołów cieszących siędużym zaufaniem samego Jezusa, wielkim znaczeniem w gronie pozostałych Uczniów, a także – odgrywających istotną rolę w nadawaniu kształtu założonego przez Chrystusa Kościoła. Wpatrzeni w ich przykład, chcemy także zacieśniać coraz większą osobistą więź z Jezusem, chcemy coraz wyraźniej i konkretniej odkrywać i określać swoje miejsce w Kościele, a także – swoją postawą i zaangażowaniem codziennie przyczyniać się do jego dobra i rozwoju.
W tym duchu zastanówmy się:
- Czy Jezus może mieć do mnie w każdej chwili pełne zaufanie?
- Czy staram się swoją postawą szczerej miłości i zaangażowania wyróżniać spośród innych, będąc dla nich dobrym przykładem?
- Co robię – na odcinku ducha – aby coraz bardziej odkrywać oblicze Ojca?
Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie.
