Bóg targa za uszy

Moja przemiana z katoliczki "niedzielnej", wypełniającej niedoskonale obowiązki swego stanu, dokonywała się na dwóch płaszczyznach; w umyśle i sercu. Kiedy widziałam, że nie radzę sobie z obowiązkami nad chorą mamą, ze swoimi emocjami w kontaktach z bliskimi, klękałam w swoim pokoju i błagałam przez łzy; Boże pomóż. Przyszedł taki dzień, kiedy załatwiłam opiekę nad Mamą, wsiadłam w autobus, który zawiózł mnie do Włocławka a przyjaciółka świecka karmelitanka umożliwiła mi spowiedź u swojego spowiednika. Była to spowiedź z całego życia, oczyszczająca i umacniająca mnie do codziennych trudów. Cały zbędny balast zostawiłam Jezusowi. Od tamtej pory, Jezus był moją siłą a pomocą był i jest drugi człowiek. Najpierw znany tylko z imienia ze strony "Dlaczego Jezus", potem doradca z "Szukając Boga", teraz jest wspólnota Odnowa w Duchu Świętym.
Dziś na Mszy Świętej byłam prosić za wstawiennictwem św. Pawła, o łaskę gorliwej wiary dla siebie i tych, którzy tej wiary potrzebują, o łaskę wiary w Roku Wiary dla tych, którzy ją zagubili, których wiara skarłowaciała, których wiara spowszedniała, stała się letnia, by Wszechmocny Bóg raził nasze serca ogniem miłości, by płonęły wiarą, nadzieją i miłością do Boga, jak poraził swoim Światłem Szawła.

Również wychowywałam się w rodzinie katolickiej. Wspólne, rodzinne modlitwy, cotygodniowa obecność podczas Mszy Św. – tu również bywało, że szłam bardziej z obowiązku niż chęci i pragnienia spotkania z Jezusem.

Jednak z czasem i ja dostałam "kopniaka od życia" . Nie byłam jeszcze wtedy pełnoletnia, ale nie wiele mi brakowało. Załamałam się, nic nie rozumiałam, nie wiedziałam co mam robić, co myśleć… Początkowo miałam żal i pretensje do Boga. Tu moja wiara zachwiała się jeszcze bardziej. Nie potrafiłam z nikim rozmawiać, z nikim podzielić się swoimi problemami, zwątpieniami. Miałam tyle pytań, na które i tak nikt by mi nie odpowiedział. Z czasem żal i pretensje zamieniłam na modlitwę. Zaczęłam rozmawiać z Bogiem – tylko z Nim potrafiłam . Początkowo było to w formie wielu pytań, ale potem rozmawiałam. Mówiłam i wiedziałam, ze mnie słucha . Radziłam się, prosiłam o podpowiedź, co dalej robić… Naprawdę wierzyłam, że mnie słucha.

To wszystko przybliżyło mnie jeszcze bardziej do Pana. Teraz z chęcią, uwagą i zaangażowaniem uczestniczę we Mszy Św i w innych uroczystościach. Chodzę do Kościoła, bo chcę, a nie bo muszę. Staram się poświęcać Bogu jak najwięcej czasu. I chociaż różnie mi , to wychodzi, to wiem, że przybliżyłam się do Boga.
Pozdrawiam

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Moje nawrócenie…
Najpierw powiem, że będąc ochrzczoną nigdy nie zamyślałam się nad sensem tego. Przecież przyjęcie Chrztu Świętego jest obietnicą życia w Bogu. Bóg, dając mi swojego Syna, rodzi mnie nanowo dla łaski.
Do kościoła trafiłam przypadkowo, ale od tego czasu już w kościele bywałam – w święto, a czasem w niedzielę. Tak było długie lata, bo chociaż patrzyłam i słuchałam, ale nic się nie zmieniało do pewnego dnia 1 Listopada, kiedy usłyszałam, że w tych dniach mogę ofiarować się za zmarłych i że trzeba spowiadać się… Z różnych powodów wtedy nie wykonałam tego, jednak właśnie ten moment stał początkiem mojego nawrócenia.
Gotując się do pierwszej spowiedzi /spowiedzi z całego życia – bo to już w so-o-o-lidnym wieku/, oglądając się na swoje życie otwartymi oczyma, przyszła mi swiadomość tego, że Pan był zawsze ze mną, nieraz przemawiał do mnie /dlaczego ja nie słyszała?, dlaczego była jak niewidoma i głucha?/, że straciłam wiele momentów, kiedy już dawno mogłaby być człowiekiem naprawdę wierzącym.
Pojednałam się z Bogiem na Wielkanoc, przyjęłam Pierwszą Komunię Świętą. I to już było dla mnie naprawdę Swięto Zmartwychwstania.
A potem było jeszcze wiele, wiele łask. I gotując się do Sakramentu Bierzmowania, nie miałam wątpliwości w wyborze dla siebie Patronki. Tak, to uczennica Świętego Pawła Apostoła – św. Tekla, której Imie znaczy: “Sławiąca Boga”. Teraz raduję się i za wszystko dziękuję Panu.
Niech będzie Bóg błogosławiony i uwielbiony!

Ja miałam jak Święty Paweł prawie :). Ja wychowana w rodzinie "katolicko poprawnej" tzn otrzymałam wszystkie sakramenty o czasie bo tak trzeba i wypada. No może poza chrztem który miałam w wieku 3 lat. Rodzice chodzili święcić jajka, ale na Pasterkę już nie. Pasterkę, Roraty, Triduum Paschalne i wiele innych uroczystości poznałam dopiero po nawróceniu swoim.
Kiedyś poszłam na pielgrzymkę do Częstochowy. Poszłam bo moi przyjaciele szli, a ja powiedziałam sobie: "Ja nie dam rady 30 km przejść dziennie? Ja?". Pomyślałam, że to drobnostka, a bardzo chciałam być z moimi przyjaciółmi dłużej. Poszłam i nie dałam rady. To był koszmar. To jak wszystko bolało, jak słońce paliło, jak było się zmęczonym, niewyspanym, zdanym na drugiego. Wróciłam i powiedziałam, że już nigdy więcej nie pójdę tam. Jednak tam poznałam bliżej księdza, którego już trochę znałam z innego wyjazdu. Pan Bóg zaczął przygotowywać moje serce. W następnym roku nie wiem dlaczego zdecydowałam się pójść kolejny raz. Poszłam i po pierwszej nocy obudziłam się z myślą, że chce chce być z Bogiem. Świeciło słońce, było ciepło, wszyscy spali a ja zastanawiałam się jak to zrobić. Radość rozpierała mnie. Szłam tak te ponad 300 km i dopiero pod Częstochową zdecydowałam się na spowiedź z kilku lat. A potem już wszystko jakoś powoli szło w stronę Boga. Mam jeszcze kilka takich specjalnych nawróceń w moim życiu(bo ja nawracam się całe życie), ale to było szczególne i najważniejsze dla mnie. Co roku jak idę z pielgrzymką ostatniego dnia świętuję moje przebudzenie :).