Nasi Chorzy – to wielki skarb!

Nie wydaje mi się, że zapowiedź abdykacji papieża jest wyrazem "ciężkich czasów dla Kościoła". Sytuacja jest rzeczywiście nietypowa, choć przecież przez prawo kanoniczne dopuszczalna (i to Ksiądz Jacek jako uznany specjalista w dziedzinie prawa kanonicznego z pewnością, z radością, zechce nam dokładnie wyjaśnić). Z pewnością to nie była "decyzja chwili", ale decyzja głęboko przemyślana i po wielokroć przemodlona (zresztą sam papież w swoim oświadczeniu w tej sprawie bardzo wyraźnie o tym mówi). Mnie osobiście ujmuje w tej decyzji ogromna pokora Benedykta XVI (warto też zauważyć, że papież daje świadectwo pokory nie po raz pierwszy – czynił to od pierwszych chwil swojego pontyfikatu) i myslę, że tego warto się nam od niego uczyć. Przez tę decyzję przemówił do nas nie tylko Następca Piotra, ale przede wszystkim człowiek wielkiej wiary i ogromnego zaufania. Pozdrawiam serdecznie. J.B.

Robercie, czuję podobnie jak Ty i nie mogę ciągle uwierzyć, że Ojciec Święty podjął taką decyzję. Cóż to za Skała, która skruszała….
Przepraszam, że to napiszę- ale dla mnie to antyświadectwo.
A przecież Duch Święty się nie myli… I gdzie to "do końca"? Teraz każdy powie – Papież opuścił "łodź piotrową", to i ja mogę opuścić, odrzucić coś, co mnie po ludzku ogranicza…
Kaśka

Ależ Droga J.B. ja nie wpisuję się w krytykę Benedykta XVI, zawsze Go ceniłem i będę cenił za jednoznaczną, mocną postawę wobec postępującego agnostycyzmu, wojujących chrystofobów, degeneracji postaw moralnych i swiatopogladów rozmydlających naszą rzeczywistosć i duchowosć. Dlatego jeszcze nie wyszedłem z szoku i żal nie opuszcza mojego serca – chociaż nie jest on skierowany do Ojca Swiętego! W Bogu nadzieja, że wyprowadzi z tego dobro dla nas wszystkich, bo uważam, że ta sytuacja nie jest scisle związana z KK, ale z pewnoscią jej teraz nie pomaga. Nie robię również porównania z bł. JP II, bo jest to niepotrzebne, stwierdzam jedynie, że na tle tej decyzji – a przyznasz chyba, że jest to rzecz niebagatelna w dziejach KK – jaskrawiej dostrzegam to, co nazywamy swietoscią JP II (a przecież i na Niego było bezliku nacisków i krytyk z różnych stron, czegokolwiek by nie zrobił, jakiejkolwiek by decyzji nie podjął). Przecież to był papież cierpienia i trwania, trwania do końca! Chryste spraw, abysmy TRWALI! Bardzo obawiam się tego, że sprawy związane z kondycją zdrowotną i duchową Benedykta XVI, tak bardzo dzis podkreslane, stanowią jedynie tło prawdziwych przyczyn i są gdzies na końcu listy powodów. Wiele razy broniłem naszego Ojca Swiętego, kiedy był krytykowany za słowa o AIDS i prezerwatywach, za prawdę historyczną o muzułmanach i za wiele innych rzeczy, dlatego boli mnie, że Piotr naszych czasów, Skała – jak napisała Kaska – skruszała. Boli, ale i wzmacnia do trwania! No i w całym tym "anturażu" ostrzej zaczynam widzieć kwestie, o których mówił o. Amorth.
Tak! Benedykt XVI potrzebuje modlitwy – o tym pisałem, potrzebuje jej cały KK, o co jeszcze raz proszę.
Pozdrawiam Kochani
R.

Teraz będę dopisywał co mi się przypomni :):
"czy nie wydaje Ci się, że umiejętność powiedzenia "nie mam siły", "nie daję rady", "to dla mnie trudne" też jest swego rodzaju przejawem wielkości ducha?" – ja to postrzegam inaczej, zwłaszcza w kontekscie licznych przykładów mówiących co innego. Z pewnoscią wymaga odwagi, zwłaszcza, gdy się jest następcą sw. Piotra. Jestem pewien ton krytyki ale i trzy razy więcej ton obrony, zwłaszcza ze strony tych, którzy do tej pory budowali KK barykady. Zaraz podniosą kwestię demokratyzowania Koscioła, celibatu, kobiet kapłanów i cały stały, mantryczny repertuar "ulepszania" Koscioła, bo obawiam się, że ta decyzja otworzyła pewne, zamknięte drzwi i obym się mylił. Jeszcze raz zaznaczam: jestem daleki od oceny Ojca Swietego, ale z historii wiem jakie okropne konsekwencje dla naszego kraju miał fakt abdykowania ostatniego króla Polski.