Czy Bóg nie mógł się nieco pospieszyć?…

… Exodus wpisany

To wychodzenie snuje się od początku do końca kart Pisma świętego. Wieczny exodus, którego kresem jest paruzja i spotkanie wszystkich i wszystkiego z Bogiem i w Nim. Dopóki nie dojdziemy do owego twarzą w twarz dopóty każdy dzień witał nas będzie zaproszeniem do wychodzenia.
Zmierzanie do Tego, który nas posyła nie powinno być źródłem smutku. Wszak to powrót do pierwotnego, rajskiego stanu. To doświadczenie spełnienia, wypełnienia po brzegi. Tak więc, smutny wierzący do końca nie pojął czym jest prawdziwy exodus.
Niezbyt często i za mało szczerze zadajemy sobie pytanie dokąd idziesz, a co za tym idzie żyjemy w nieświadomości lub też nie dopuszczamy do świadomości pewnych prawd związanych z powrotem do domu Ojca. Pan Jezus wie dokąd idzie i dlaczego jest to pożyteczne dla tych, co pozostają jeszcze na ziemskim padole.

Pożytek odejścia

Trudna to sprawa, jednak podjąć ją należy: na czym polega pożyteczność odejścia? Nie pojawi się wolna przestrzeń, bez której niemożliwym jest wypełnienie, bo jeśli kieszenie masz wypchane po brzegi to już nic tam nie włożysz. Istnieje też druga strona, a mianowicie, jeśli puste ręce kurczowo zaciskasz to nie da się ich napełnić. Trzeba odejść dla nabrania dystansu.
W doświadczeniu Pana, o którym mówi dzisiejsza ewangelia, pożyteczność Jego odejścia związana jest z nieodzownym darem, bez którego nic nie ruszy i działać nie będzie. Jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. Ducha Świętego potrzebujemy jak oddechu!
Zresztą nauczeni wiemy, iż odejście to nie jest zerwaniem więzi. Pan czyni to w taki sposób, że odszedł, zesłał Ducha i jest z nami po wszystkie dni aż do skończenia świata.

Dlaczego nieodzowność Bożego Ducha?
…gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. Poddanie się działaniu Pocieszyciela to dojście do wiedzy, że niewiara jest potwornym grzechem, który zabija wszystko naokoło. Wszak zanim odkryjemy drogę do domu trzeba przyznać się (wyznać) do tego, że jesteśmy niewolnikami grzechu i potrzebujemy usprawiedliwienia, które dokonało się w Jezusie Chrystusie.
Bez pomocy Ducha Świętego nie możemy powiedzieć, że Jezus jest Panem, że jest Zbawicielem, że umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia, a w Nim dokonał się sąd nad grzechem i światem.
Bez Jego światła nie wejdziemy (wynika to z lęku) do tych miejsc, w których jeszcze Boga nie ma, bo te wejścia są bolesne. Jednak powracając do pierwotnej myśli, jeśli nie będzie wejścia do domu niewoli nie spełni się wyjście z niej i wędrówka do Ziemi Obiecanej, do której tenże Duch nas prowadzi.

Nieodzowne są Jego natchnienia i wierność im! Nie na sposób popychania, szturchnięcia, przymuszenia, ale jak delikatny powiew wietrzyku w popołudniowej porze. O jakże uczyć nam się trzeba tej otwartości na dotyk Pocieszyciela. …