Gdyby nam zabrakło Słowa…

… Oszukując bliźniego oszukuję samego siebie. Niszcząc go siebie samego niszczę. Żyjemy we wspólnocie, w świecie relacji, a poza nią nie ma środowiska, w którym da się funkcjonować. Tworzymy rodzinę i twierdzenie, że z rodziną dobrze się wychodzi na zdjęciu jest wyrywaniem się ze środowiska życia. Oczywiście nikt nie mówi o utracie ducha trzeźwego myślenia, bo każdy wie, że nie da się ze wszystkimi na tym samym poziomie i z tą samą intensywnością zawiązać i budować relacji.

Bliźni do szuflady

Skupienie się tylko na sobie prowadzi do zamknięcia się na innych. Wtedy patrzymy na nich tylko ze swojej, jakże ograniczonej perspektywy! Tak działa mechanizm faryzeizmu. W rzeczywistości nie zostawia on przestrzeni na bliźniego, a jeśli nawet coś o nim mówi to w kategoriach sądu i potępienia, bo tenże nie jest taki, jak ja, faryzeusz, jestem. Życie człowieka zamienia się wtedy w nieznośny system szufladek, do których wkładam całe doświadczenie i etykietek, które przypinam napotkanym ludziom. Jest to męczące, bo przecież każda osoba jest inna, jedyna i niepowtarzalna, a tylu szufladek mieć nie mogę w mojej głowie!
Z takiego zaszufladkowania wynika niemożność dostrzeżenia działania Bożego, a jeśli nawet to będzie ono opacznie zrozumiane (bo faryzeusz sam sobie wszystko tłumaczy). Jakże Pan Jezus mógł powołać Mateusza? Zgorszyli się i to na całego! To można było jakoś wytłumaczyć: nie miał kogo powołać, nikt z faryzeuszy za Nim nie poszedł, to bierze, co Mu pod rękę podejdzie. Jednak fakt, że publicznie zasiada z celnikami i grzesznikami do stołu to już przesada! Zapewne w ich głowach brzmiały słowa: Bóg by tak nie uczynił. No właśnie, czy Bóg by tak nie uczynił? Czyżby nie znali słów Biblii? Jakże je czytali i interpretowali? Bo jeśli się chce, to wszystko można nagiąć pod swoje myślenie.

Cokolwiek uczyniliście

Bez odkrycia, że mamy wspólne pochodzenie, a co za tym idzie tę samą godność nie dotrzemy przed oblicze brata czy siostry z czystym sercem. Rozbijamy się o skały przy brzegu, bo nie widzimy (albo odwracamy się) światła latarni, która nas ostrzega i wskazuje drogę.

Stwierdzenie, że jestem lepszy, a drugi do pięt mi nie dorasta jest jak zawiązanie opaski na oczy i łażenie po krawędzi przepaści. Istnieje całkiem realne ryzyko upadku i to wielkiego! Na obraz i podobieństwo Boże każdy został stworzony! Jako jedyna i niepowtarzalna osoba. To majstersztyk Boga. Dlatego Pan Jezus ciągle powtarza: cokolwiek uczyniliście jednemu z braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. Boże oblicze zbezczeszczone w twarzy bliźniego, którym pogardzamy.

Jaką diagnozę stawiam?

Wie Pan, że natura człowieka zranioną pozostaje po grzechu pierworodnym. Ową słabość wykorzystuje zły duch wprowadzając nieprzyjaźń między ludzi. Tenże atakuje synów Bożych, bo samego Boga dotknąć nie może! To jest choroba, którą nosimy w nas i wie o niej Bóg i zaradza jej. Jednak bez akceptacji tej choroby i pójścia do Lekarza cóż uczynić może Pan?

Rzeczywiście, nie potrzebują lekarza zdrowi. Zdrowy, uważający się za takiego, nigdy do lekarza się nie uda! Tylko ci, co się źle mają będą szukać uleczenia. Niech przykładem będzie nasze staranie, gdy ktoś z nas zachoruje, o leczenie, lekarzy, najlepszych specjalistów.

Tak, grzesznikami jesteśmy i Pan Jezus nie zaprzecza temu, ale nie potępia grzesznika, tylko grzech. Dziwny byłby lekarz wkurzający się na pacjenta, a nie na chorobę! Chory i choroba są powiązane ze sobą, ale nie możemy ich utożsamiać ze sobą. Byłoby to trochę tak, jak mówienie, że jestem chorobą, która jest we mnie, a to byłoby zredukowanie człowieka do jego schorzenia. …

"Czy są gdzieś granice ludzkiej bezczelności i cynizmu?!" – wiek XX pokazał, że nie ma, niestety. To znaczy jest: zaraz po śmierci. Aż do bólu zwojów w mózgu należy zrozumieć gdzie i wśród kogo przyszło nam żyć i cieszyć się dziękując Bogu, że nie żyjemy np. w Somalii. Dzięki zrozumieniu gdzie jesteśmy i do kogo mówimy o wiele łatwiej jest dostosować narzędzia mówienia prawdy.