Nie ma Boga poza Jezusem!

Również Nojabrsk

Nie wysłuchali dokładnie owej dzieczyny, trwali w swojej manii wielkości, dlatego trochę zabłądzili, pomylili adresata, ale przecież król może pisać do króla, nie do jakiegoś tam proroka. Omal nie doszło do konfliktu miedzynarodowego, nie wiadomo jak by się to skończyło jeśli by prorok, a przez niego Bóg, sam nie wmieszał się w tę sprawę.

A wszystko to przez młodą niewolnicę, która powiedziała o proroku. W swojej bezradności, człowiek chwyta się ostatniej deski ratunku, ostatniej nadziei.

Jednak w tym momencie, chyba dotarło do Naamana, że oprócz choroby, mógł się ośmieszyć łątwowiernością i sciągnąć na siebie nie lada problemy.

Jednak odpowiada na zaproszenie proroka, jedzie ze swoją świtą pod dom proroka, a ten przez posłańca każe mu iść do rzeki, do Jordanu, aby się w niej siedem razy wykąpać.

W reakcji Naamana widzimy wewnętrzną walkę jaka się toczy w nim. On, wielki wódz, przyjeżdża do proroka ze swoją świtą, spodziewa się jakichś powitań, przemówień, akademii, części oficjalnej, dyplomacji, a spotyka się tylko z posłańcem proroka i dziwnym, nic nie znaczącym zadaniem. Tego już za wiele. W złości decyduje się odjechać. Dobrze, że ma jeszcze mądrych i trzeźwo myślących doradców, prawdziwych przyjaciół, którzy hamują go w jego emocjach.

Co by było, jeśli by Naaman odjechał w tym momencie? Co by było jeśli by poddał się swoim emocjom, swojej pysze? Wrócił by chory, umarł by na trąd, ośmieszony, że posłuchał jakiejś młodej niewolnicy.

Umarł by na trąd, choć był o krok od zbawienia, od uzdrowienia. Umarł by na trąd, dlatego, że nie posłuchał, nie wytrał w pokorze do końca, poddał się swoim emocjom.

Najważniejsze uzdrowienie jakie się dokonało w Naamanie, to uzdrowienie duszy – on uwierzył i posłuchał się. On zwyciężył sam siebie, zwyciężył swoją pychę, swoje emocje.

Jeśli w Ewangelii Jezus podaje go jako przykład: „wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”, i w odpowiedzi zostaje wygnany i prawie zabity przez swoich, to właśnie ten kontrast nam pokazuje – Naaman umierzył – wy nie; Naaman zwyciężył swoje emocje i posłuchał się – wy nie.

Msza w Kogałymie (190 km.) 21.02.2016

Na koniec Naman wuielbia Boga, wyznaj wiarę w Boga: „Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem!”.

Przepiękny obraz. Czyż i z nami nie jest tak, że stoimy o krok od zwycięstwa, o krok od oczyszczenia, i przegrywamy… Bo zawiodły emocje, bo zwyciężyła pycha… i umieramy w soim trądzie i ośmieszeniu… Bo zabrakło pokory, żeby podejść do konfesjonału, bo zabrakło wiary, żeby przed Jezusem na adoracji oddać swój problem, bo zabrakło pokory i wiary, by posłuchać księdza, posłuchać Kościoła.

Obraz dzisiejszy, zwłaszcza w kontekście Wielkiego Postu jest obrazem chrztu. Zbawcze wody chrztu, w których zanurza się człowiek. Ten prosty, tak prosty znak, jak on może tyle dokonywać? W Polsce może tak tego nie pojmujemy, bo wszyscy są ochrzeczeni w dzieciństwie, ale tu często jestem świadkiem owej duchowej walki człowieka dorosłego, który przygotowuje się do chrztu.

A potem spowiedź – oczyszczające wody sakramentu pokuty i pojednania. Zbyt proste, żeby mogło mi pomóc… A jednak.

Niżej lektura nieobowiązkowa…

Tu i w tym kontekście chciałbym się odnieść do niektórych komentarzy, zwłaszcza tych spod mojego poprzedniego rozmyślania.

Dyskusja na temat chrztu, dyskusja odwieczna – chrzest w dzieciństwie czy samodzielny, dobrowolny wybór.

Ten spór został już dawno roztrzygnięty – przez Kościół. Na ten temat jest oficjalne nauczanie Kościoła, jest prawo kanoniczne, jest katechizm. Problem znów – w pokorze i posłuszeństwie – czy ja wierzę, że w Kościele i przez Kościół działa Duch Święty? Czy ja wierzę, że Kościół ma rację? Ja mogę tego do końca nie rozmumieć, więc pytam, czytam, słucham, szukam odpowiedzi, ale nie od razu trzeba mówić, że Kościół się myli i jest głupi. Nauczanie Kościoła ma wielką i piękną logikę. Chrzcimy małe dzieci na podstawie wiary ich rodziców. Chcemy, by dziecko rozwijało się w duchu wiary, by ziarno wiary posiane w nim rosło wraz z nim. Jednak małe dzieci chrzcimy na podstawie wiary ich rodziców. Jeśli rodzice biorą na siebie obowiązek wychowania w wierze, a rodzice chrzestni jako dodatkowa gwarancja biorą to również na siebie, wtedy Kosciół udziela chrztu małym dzieciom. Jeśli takego zapewnienia nikt dać nie może, odkładamy chrzest do momentu, gdy dziecko samo będzie mogło podjąć decyzję. Chrzest nie jest jakąś magią, jest darem i zadaniem. Jeśli owo ziarno wiary miało by być zadeptane, zapomniane, to lepiej poczekać do momentu, gdy człowiek sam podejmie decyzję.

Odnosząc się do drugiej linii dyskusji pod piątkowym rozważaniem…

Bardzo szanuję ludzi, którzy przeżywają tego typu problemy emocjonalne, którzy często nie radzą sobie z sobą, ze swoimi emocjami. Sporo takich ludzi spotkałem i spotykam i widzę, że sprawa nie jest czarno biała. To są bardzo poważne problemy – depresja, poczucie samotności, bezsensu życia, beznadziei, pustki… To są problemy bardzo poważne i bardzo głębokie, mające swoje podstawy, przyczyny, często niezależne od nas.

Depresja jest chorobą naszych czasów i naszej cywilizacji. Takie stany są często spowodowane problemami rodzinnymi, wychowaniem. Depresja jest chorobą ludzi wrażliwych, którzy nie zgadzają się na panujace porządki, a nie są w stanie ich zmienić, ale im nie wszystko jedno.

W piątek pisałem o spotakniu z człowiekiem zwiazanym z protestantami, byłym narkomanie, który powiedział znamienne słowa – najpierw trzeba leczyć duszę, potem ciało. Jeśli się człowiek nie otworzy na Boga, to żadne terapie nie pomogą.

Coś w tym jest. Naaman został uzdrowiony, kiedy uwierzył.Trzeba by ze swoimi problemami przylgnąć z pokorą do Boga. Trzeba doświadczyć łaski sakramentu pokuty, często przyjmować Komunię Św., modlić się – różaniec, koronka, adoracja…

Szturmować niebo i prosić o uzdrowienie, prosić ludzi, by się za nas modlili. Pokusą wtedy jest odrzucić Pana Boga, zbuntować się, odejść, powiedzieć, że zapewne Go nie ma, albo zapomniał… To jest właśnie postawa Naamana, który już prawie ze złością odszedł spod drzwi proroka, choć był o krok od uzdrowienia.

Ja nie mówię, że inne terapie nie mają sensu – mają. Trzeba chodzić do psychologa, jeśli problem jest natury psychologicznej, trzeba chodzić do psychiatry, jeśli problem jest z psychiką. I nie możemy się śmiać z ludzi psychicznie chorych i nazywać ich nienormalnymi, i pogardliwie mówić o psychiatryku… Choroby psychiczne to choroby, które przychodzą często wbrew woli człowieka i trzeba je leczyć, jak każdą inną chorobę. Człowiek, nie może bać się pomocy psychiatry, ponieważ będą się z niego śmiali.

Jednak każde leczenie, trzeba zaczynać od Boga – On jest Panem życia i śmierci, Jego możemy prosić o uzdrowienie, o siły w chorobie, o nadzieję i pokój w sercu w takiej sytuacji.

Co do tych komentarzy, też myślę, że nie wszystko trzeba pisać publicznie… To jest jednak internet, każdy może tu wejść i nie wiadomo kto wchodzi… Można wspomnieć o problemie, trochę go opisać, poprosić o modlitwę… Podpisuję się, pod komentarzem AniM. Bardzo dobry tekst, poparty doświadczeniem.

Również Kogałym

A tak sobie myślę… Jeśli by ktoś chciał indywidualnie do mnie napisać, to jestem pod adresem: o.marek@mail.ru Jestem też na fb.

Pokory i wiary życzę też „poganinowi”, który wczoraj napisał – a jednak czyta, żyje coś w człowieku. Niech Jezus dotknie Cię swoim Miłosierdziem. Obyś doświadczył Jego łaski i jak Naaman powiedział: „Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem!” – a teraz – poza Jezusem.

To takich kilka refleksji na gorąco, a może i na chłodno. Jestem otwarty na dyskusję.

Pozdrawiam.

Było w sobotę małe odśnieżanie przed kościołem, została górka śniegu 🙂