Zastanowił się i odstąpił od swoich grzechów…

Mam na myśli zastępowanie jasnego nazwania złego czynu grzechem – jakimś mówieniem o uwarunkowaniach psychologicznych, psychofizycznych, czy tym podobnych. Chodzi mi o to, że zło można nazwać złem – jasno i konkretnie – i starać się z niego poprawić, a można się z niego na dwieście sposobów tłumaczyć, przekonując cały świat, a najbardziej chyba siebie samego, że to wszyscy wokół są winni i wszystko jest winne – oby tylko samemu nie przyznać się do grzechu. Jest to jedną z większych chorób duchowych naszych czasów: Papieże ostatnich czasów, począwszy już od Piusa XII, a szczególnie Jan Paweł II w okresie Wielkiego Jubileuszu roku 2000, mocno podkreślali, że największym grzechem naszych czasów jest… brak świadomości grzechu.
Myślę zresztą, że także na podstawie własnego życiowego doświadczenia i własnych obserwacji otaczającej nas rzeczywistości, widzimy, że jeśli się tylko bardzo chce, to tak naprawdę każde zło można jakoś wytłumaczyć – tak, żeby jednak nie brać na siebie odpowiedzialności za jego popełnienie. I argumenty na to zawsze się znajdą.
Tylko – czy naprawdę o to chodzi…
Ks. Jacek

To problem bardzo szeroki i wart długiego rozważania. Krótko więc tylko wspomnę, że czym innym jest przebaczyć, a czym innym – zapomnieć.
Przebaczyć – to zrezygnować z zemsty i potępienia winowajcy jako człowieka. Natomiast to nie przeczy temu, że będziemy pamiętali o doświadczonym złu. Jego zapomnienia nie możemy sobie nakazać, albo narzucić. Ono może przyjść, jeśli zło nie było zbyt wielkie i rana duchowa z czasem się zagoi. Są jednak takie rany, które się nie zagoją, a jednak – to nie wyklucza przebaczenia.
Rozmawiając z ludźmi o tych sprawach, zwykle przywołuję przykład Matki Księdza Jerzego Popiełuszki. Czy przebaczyła Ona mordercom Syna? Nie mamy wątpliwości. Sama o tym nieraz mówiła – i widać to było z Jej postawy. Czy jednak zapomniała o tym, co się stało? Chyba nikt w to nie uwierzy. A czy fakt tak brutalnego zamordowania Syna przestał Ją w którymś momencie boleć? Też nie sądzę…
Zatem, można pamiętać i nawet mieć po ludzku żal o to, że ktoś nas skrzywdził – zwłaszcza, jeśli on nie uświadamia sobie, że zrobił źle – a jednocześnie mu przebaczyć, co konkretnie wyrazi się w modlitwie za niego, w wyzbyciu się nienawiści wobec niego, życzenia mu źle i pragnienia zemsty. Dopuszcza to jednak – jak nazywa to teologia moralna – tzw. zawieszenie okazywania życzliwości, czyli ograniczenie bliskości kontaktów, rzadsze odzywanie się, itd. Niektórzy nazywają to cichymi dniami, inni mówią o fochach, ale tutaj ważna jest nasza wewnętrzna motywacja: ja się za niego modlę i jeśli on wykona jakikolwiek gest w moją stronę, to ja podejmę temat. Ale – póki co – chcę mu pokazać, że nie wszystko między nami jest w porządku.
Bo trzeba też pamiętać, że nasze pobłażanie złu i udawanie, że problemu nie ma, tylko rozzuchwala takiego człowieka i daje mu zielone światło do czynienia zła w przyszłości. Musimy mieć na uwadze, że nasza postawa ma też pewną wartość dydaktyczną.

O, proszę… Miało być krótko…
Tak, czy owak – konkluzja: przebaczyć – to nie to samo, co zapomnieć. A z tego, że nie jesteśmy w stanie zapomnieć, nie musimy się spowiadać. Natomiast codziennie powinniśmy się modlić i za siebie – o uwolnienie, a wręcz o oczyszczenie pamięci, ale też za winowajcę – o opamiętanie, o rozum do głowy i szczery żal za grzechy w jego sercu.

Pozdrawiam serdecznie!
Ks. Jacek

Dzięki za podpowiedź, ale trzeba by przemyśleć formę tego vademecum, bo takich ważnych zagadnień jest sporo… Poza tym, odpowiedź na pytanie dotyczy konkretnie tego, o co ktoś pyta, natomiast w takim vademecum siłą rzeczy musiałyby to być wypowiedzi bardziej ogólne… Ale – propozycja ciekawa. Myślmy razem, jak ją zmaterializować.
Dzięki jeszcze raz! Ks. Jacek