Seksualność – problem czy dar?

Salechard

Jak zapewne wiemy, Żydzi mieli, a może i mają 613 przykazań. Z tym związana jest anegdota, którą zapewne znacie. Mojżesz schodził z góry z tablicami na których zapisane są przykazania. Ludzie wychodzą mu na spotkanie ciekawi co powie. Mojżesz mówi – mam dla was dwie wiadomości, dobrą i złą. Dobra – udało się zmniejszyć ilość przykazań do 10. Tu naród wybuchnął radością – hura! A zła wiadomość – niestety pozostało 6 przykazanie.

A no właśnie – to przykazanie sądząc po wielu rozmowach i reakcjach ludzi zasługuje na miano szczególnego, wyjątkowego przykazania. Bardzo wyjątkowo też ludzie mówią o tym przykazaniu, żeby nie powiedzieć – traktują je na spowiedzi. Jest tak, ponieważ i sfera seksualności, której to przykazanie dotyczy jest sferą szczególną. Czasem ludzie zupełnie pomijają to przykazanie, sądząc, że jednak Mojżeszowi udało się wytargować, że tego przykazania nie ma. Z drugiej strony, u innych ludzi, ma się wrażenie, że jest to pierwsze przykazanie, a nawet jedyne przykazanie, od niego się wszystko zaczyna, na nim kończy i na nim koncentruje się całe życie.

Dziś Jezus sam komentuje owo przykazanie, podnosi poprzeczkę, pokazuje przyczynę problemów.

Jednak dobrze by było na całą sferę seksualności człowieka spojrzeć nie jako na problem, ale jako na dar. Seksualność jest wielkim darem Boga danym człowiekowi. Jest to dar nie tylko dla małżonków, ale i dla celibatariuszy, dla ludzi, którzy wydawało by się nie posługują się swoją seksualnością. Jest to dar, nawet wtedy, gdy mamy z nim poważne problemy. Czasem nasza seksualność przypomina niesforne dziecko, nieokiełznanego, nieposłusznego ucznia nad którym nijak nie możemy zapanować. Ale czyż takie dziecko nie jest też darem?

To przykazanie porządkuje nam sprawę relacji, uczy relacji dojrzałych, mądrych, uczy samoopanowania, ukazuje nam godność człowieka. Pięknie o tym uczy nas Karol Wojtyła chociażby w swojej książce Miłość i Odpowiedzialność. Pokazuje on, że człowiek nigdy nie może być przedmiotem użycia, człowiek jest jedynym stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego.

Jezus w swoim komentarzu do tego przykazania pokazuje jak trzeba owo niesforne dziecko w sobie wychowywać. Wychowywać trzeba od początku, nie czekając aż wyrośnie. Wychowywać trzeba radykalnie – jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu – odetnij ją – radykalna i bezkompromisowa walka z pokusą.

Jezus zabrania nam nawet pożądliwego spojrzenia, ponieważ tu zaczyna się już grzech cudzołóstwa. To właśnie pożądliwe spojrzenie uprzedmiatawia drugiego człowieka, pozbawia go godności. W momencie takiego spojrzenia patrzymy na człowieka jak na wyłącznie ciało i przedmiot, który daje nam przyjemność a pomijamy jego duszę, wnętrze, godność. Oczywiście trzeba tu też podkreślić dwie strony. Oprócz samego spojrzenia trzeba by wziąć pod uwagę problem prowokowania do takiego spojrzenia, problem nieskromnego, prowokującego stroju. Warto by i o tym pomyśleć zwłaszcza w ciepłe miesiące roku.

Jeśli mówimy, rozmyślamy o 6 przykazaniu i pracy nad czystością, warto spojrzeć i w tym kontekście na dzisiejsze I czytanie: „Przechowujemy ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas”.

Jesteśmy ludźmi wierzącymi, ochrzczonymi, otrzymaliśmy Ducha Świętego w sakramencie bierzmowania, przyjmujemy Ciało Jezusa w Komunii Św. Wczoraj w Polsce piękne procesje, manifestacja wiary w całej naszej Ojczyźnie. (U nas, tutaj, Boże Ciało przeniesione jest na niedzielę). Taki skarb nosimy w sobie.

A jakże często, choćby problemy w tej sferze, sferze seksualności, ale nie tylko, także i inne dołują nas, pokazują naszą okrutną słabość – owe gliniane naczynia. I jakąż nadzieją tchną te słowa: „aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas.

Właśnie, moc jest z Boga. I czasem te nasze słabości, to że sobie nie radzimy, to, że nam potwornie wstyd, choćby na spowiedzi, to jest właśnie owo otwarcie się na moc Boga.

Panie, sam jestem słaby, nic nie mogę, ciągle upadam, ale Ty jesteś mocny – pomóż mi, wybaw mnie od tych pokus, problemów, działaj.

Ważne abyśmy się nie zamknęli. Wiele osób się poddaje i właśnie przez swoje problemy z tym przykazaniem przestają się spowiadać, modlić, chodzić do kościoła.

To nie jest wyjście, trzeba odciąć chorą rękę, a znaczy podjąć radykalną decyzję – pójść do spowiedzi, zerwać z grzechem, przerwać nieczystą relację…

Jednak siła jest w Bogu. „Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele”. I właśnie owa walka, rezygnowanie z siebie, swoich zachcianek, swojej pożądliwości, wymaganie od siebie z Bożą pomocą, będzie owym – udziałem w konaniu Jezusa, noszeniem w naszym ciele konania Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w ciele naszym.

W pracy nad sobą ważny jest nie tylko wysiłek, ale może jeszcze bardziej motywacja – dlaczego, po co ja mam się starać. To czytanie, te słowa, dają nam taką głęboką, wielką motywację.

Spróbujmy podjąć walkę, opierając się na mocy Bożej. Jeśli trzeba – spowiedź – dziś. A potem praca nad sobą. Niech nasza seksualność będzie w nas pięknym darem Boga a nie problemem, którego się boimy i przed którym uciekamy. Niech nasza seksualność będzie naszą siłą napędową, źródłem duchowej płodności, fundamentem najpiękniejszych relacji i przyjaźni. A jest to możliwe, dzięki wielkiemu Skarbowi jaki nosimy w naczyniach glinianych.

Pozdrawiam.

Miejscowi harcerze w Salechardzie

Po Mszy św. krótki film w ramach katechezy.

Zmęczenie komputerami, wracamy do XIX w.

Port wodny w Salechardzie

Ciekawe zestawienie – św. Michał Archanioł i gwiazda…

Jeszcze lód a już ktoś się opala, słońce bywa rzadko.

Tu jest granica – koło podbiegunowe.