Europa w blasku Krzyża!

Proszę poczytać biografie świętego Franciszka, Ignacego Loyoli czy choćby św. Pawła… raczej trudno powiedzieć, że zawsze byli "pomnikowi", a jednak zasłużyli na kanonizację, może zatem świętość nie jest tylko dla wybranych, ale wszyscy mamy szansę – tylko niestety i w tym wypadku – nic za darmo 🙂
Pozdrawiam.
J.B.

Nie bądź dla siebie taka surowa, nie nazywaj się nędznym śmieciem…

Tak zastanawiam się co Ci to da że znajdziesz kogoś kto zobaczy w tobie człowieka?.Co Ci da,że ktoś zobaczy w tobie coś wartościowego itp?.Wydaje mi się a nawet jestem tego pewna,że nic Ci to nie da albo da na chwilę poczucie się trochę lepiej ze samą sobą,ale dopóki nie zmienisz siebie swojego ja nikt nie będzie wstanie zobaczyć w tobie wartościowego człowieka i nie dlatego,że nikt go nie widzi a dlatego,że ty sama tego nie widzisz.I kto by co nie zrobił zawsze będziesz traktowała się jak śmiecia bez wartości.Pozdrawiam M

A wątpisz w to bo ja nie.Według mnie są a nawet czasem bardzo dobitnie dają znać o sobie.M

czytając Ciebie odnajduję samą siebie z przeszłości, napiszę co mi pomogło w innym spojrzeniu na siebie,
przede wszystkim źle mi było z sama sobą i z wiecznym oskarżaniem siebie, nie mogłam zrozumieć jak to możliwe, że jestem bardziej sroga w ocenie samej siebie niż Bóg, który zna mnie od podszewki, wiec poprosiłam Go o pomoc w zmienieniu samej siebie, odpowiedzią był rozpoczynający się w naszej parafii program 12 kroków, pracowałam na nim uczciwie..i to do czego doszłam to brak uczciwości wobec siebie i kierowanie się tylko uczuciami, robiłam złe rzeczy, tego się nie wymaże z przeszłości ale one nie wynikały z tego że ja jestem zła tylko z uwarunkowań w których sie znalazłam, tak zareagowałam, inaczej spojrzałam też na rodzinę, oni też mieli swoje historie życia, z którymi radzili sobie jak umieli

dotarcie do mechanizmów mojego działania, które są opisane w podręcznikach psychologi (czyli nie ja jestem tak zła tylko tak jest skonstruowana psychika ludzka)pozwoliło mi ująć z moich barków brzemię poczucia winy i przyjmowania całego zła, które mnie dotyka jako karę za moje wcześniejsze życie

potem spowiedź, oddanie tego wszystkiego Bogu

a teraz jak to czasem wraca to fakt..przyjmuję to jako użalanie się nad samą sobą i próbę zwrócenia na siebie uwagi, odganiam te myśli, bo wiem, ze do niczego dobrego nie prowadzą jeśli chcę iść do przodu

przepraszam za osobistą wycieczkę i ciut przy długą ale ja tez kiedyś myślałam,że nie uda mi się zmienić swojego spojrzenia na siebie..a udało się..pierwszy krok to..chcieć zmian i poprosić o pomoc

aniam

Owszem, oby. Niestety bywa i w drugą stronę….

Niestety tak też bywa.M