Mój dom będzie domem modlitwy

Wczorajsza Msza w Chanty-Mansyjsku

Wspomnienie świętych męczenników Andrzeja Dung-Lac, prezbitera, i Towarzyszy

(1 Mch 4,36-37.52-59)
Juda i jego bracia powiedzieli: Oto nasi wrogowie są starci. Chodźmy, aby świątynię oczyścić i na nowo poświęcić. Zebrało się więc całe wojsko i poszli na górę Syjon. Dwudziestego piątego dnia dziewiątego miesiąca, to jest miesiąca Kislew, sto czterdziestego ósmego roku, wstali wcześnie rano i zgodnie z Prawem złożyli ofiarę na nowym ołtarzu całopalenia, który wybudowali. Dokładnie w tym samym czasie i tego samego dnia, którego poganie go zbezcześcili, został on na nowo poświęcony przy śpiewie pieśni i grze na cytrach, harfach i cymbałach. Cały lud upadł na twarz, oddał pokłon i aż pod niebo wysławiał Tego, który im zesłał takie szczęście. Przez osiem dni obchodzili poświęcenie ołtarza, a przy tym pełni radości składali całopalenia, ofiary pojednania i uwielbienia. Fasadę świątyni ozdobili złotymi wieńcami i małymi tarczami, odbudowali bramy i pomieszczenia dla kapłanów i drzwi do nich pozakładali, a między ludem panowała bardzo wielka radość z tego powodu, że skończyła się hańba, którą sprowadzili poganie. Juda zaś, jego bracia i całe zgromadzenie Izraela postanowili, że uroczystość poświęcenia ołtarza będą z weselem i radością obchodzili z roku na rok przez osiem dni, począwszy od dnia dwudziestego piątego miesiąca Kislew.

(Łk 19,45-48)
Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: Napisane jest: Mój dom będzie domem modlitwy, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców. I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam serdecznie z Syberii, z Surgutu.

Pamiętajmy w modlitwach o ks. Jacku i jego rekolekcjach. Niech Duch Święty go prowadzi.

Coś jakaś posucha wczoraj w komentarzach? Brakowało mi Waszych mądrych myśli.

Wczoraj pokonaliśmy najdłuższy odcinek, 3 razy po 300 km., tak mniej więcej, ale prawie dokładnie 900 km. Uraj – Niagań, tam Msza św. o 12, Niagań – Chanty Mansyjsk, Msza św. o 19 i Chanty Mansyjsk – Surgut. O 2 w nocy byłem w domu. Dziś jedziemy w drugą stronę, na północ. Wczoraj i ostatnie trzy dni był kierunek południowy zachód, dziś północ. Dziś tylko 320 km., wieczorem Msza św. i nocleg w Nojabrsku, jutro Nojabrsk i Kogałym.

A co dziś w słowie?

Można by dzisiejsze słowo podsumować krótko – świątynia.

Pierwsze czytanie – nowe poświęcenie świątyni i Ewangelia – uporządkowanie świątyni przez Jezusa.

Chcę dziś podkreślić słowa Jezusa: „Mój dom będzie domem modlitwy”

Ostatnie dni, jeżdżąc po różnych miastach odprawiałem Mszę św. w domach, ponieważ nie ma tam katolickich kościołów. Zapraszałem ludzi, aby przyjeżdżali do Surgutu, by w kościele uczestniczyć we Mszy św. niektórzy zapowiadają się na Boże Narodzenie. Ci ludzie z wielką tęsknotą mówią o kościele. Chcieli by mieć bliżej kościół, częściej chodzić do kościoła. Modlitwa w kościele jest dla nich niedoścignionym pragnieniem.

Nam może w Polsce kościoły spowszedniały, nie czujemy takiej radości i wdzięczności z tego powodu, że mamy kościół. Niech ten przykład ludzi tęskniących będzie dziś okazją do zadumy, by znów ucieszyć się i podziękować za kościół.

We wschodniej tradycji, np. prawosławnej, jest tak, że człowiek przed wejściem do świątyni i po wyjściu ze świątyni zwraca się twarzą ku świątyni, trzykrotnie czyni znak krzyża i kłania się za każdym razem. Oczywiście, to też może się stać rutyną, ale… sam gest jest piękny, wyraża świętość świątyni, jej wartość dla tego człowieka.

Świątynia jest po to by była miejscem modlitwy, spotkania z Bogiem, jest miejscem uwielbienia Boga. Czym dla mnie jest świątynia? Spróbujmy może dziś wejść do świątyni, jeśli nie na Mszę św. to na krótką adorację. Podziękujmy Bogu za to, że ta świątynia jest. Pomyślmy jak byśmy się czuli, gdyby najbliższy kościół był kilkaset a może i tysiąc km. od nas. Pomódlcie się za tych ludzi, zwłaszcza na Syberii, którzy właśnie w takiej sytuacji się znajdują.

W przyszłym tygodniu lecę do Salechardu, miasta na kole podbiegunowym. Katolicy, nasi bracia i siostry, do najbliższego kościoła mają około tysiąca km. a jednak trwają w wierze i cieszą się, że choć parę razy w roku mogą być na Mszy Św.

Spójrzmy jeszcze w dzisiejszych czytaniach na reakcje ludzi:

I czytanie: „Cały lud upadł na twarz, oddał pokłon i aż pod niebo wysławiał Tego, który im zesłał takie szczęście”.

Ewangelia: „Cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem”.

A my?

I jeszcze jedna myśl na rozmyślanie związana z dzisiejszą Ewangelią.

Znamy słowa z Biblii – „Świątynia Boga jest święta i wy nią jesteście”. (1 Kor 3, 16-17)

I spróbujmy w tym kontekście przeczytać słowa Jezusa: „Mój dom będzie domem modlitwy, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców”.

Czy świątyni naszego ciała, naszego serca, naszego życia, nie uczyniliśmy jaskinią zbójców? Czy jest to dom Boga, dom modlitwy? Czy nie ma w moim życiu, w moim ciele, czegoś co Pan Jezus chciałby powyrzucać i potraktować biczem?

Proszę Was o modlitwę za mnie i moją parafię.

Modlę się za Was.

Z Bogiem.

Po drodze przy -6 zaczął lać deszcz. Cały samochód był pokryty warstwą lodu.