Oddała wszystko Bogu…

Dla mnie postawa tej kobiety, to taki akt desperacji. Tak mi się kojarzy, że w tamtych czasach bycie wdową stawiało kobiety na marginesie społeczo- ekonomicznym, i ta wdowa jest dla mnie w takiej sytuacji gdzie sama wie, że nic już nie może zrobić dlatego wszystko co ma oddaje Bogu ufajac, że jakoś jej pomoże. My często w jakiś sposób staramy się zaufać Bogu w tej czy innej kwestii, ale gdzieś zawsze w głowie mamy swój scenariusz jak ta pomoc powinna wyglądać, ta wdowa dla mnie nie miała już na swoje życie pomysłu i stąd to pełne zaufanie do Boga. Kiedyś na jakiejś studenckiej ściennej gazetce, znalazłam taki wiersz, który pokazuje, że Boży plan zawsze prowadzi nas tam gdzie byśmy chcieli, tylko nie taką droga jak myśleliśmy. "Prosiłem Boga o siłę, aby triumfować;
On dał mi słabość, abym nauczył się smaku rzeczy małych.
Prosiłem o zdrowie, aby robić rzeczy duże;
On zesłał mi chorobę, abym robił rzeczy lepsze.
Prosiłem Go o bogactwa, aby być szczęśliwym;
On dał mi ubóstwo, abym był wrażliwym i mądrym.
Prosiłem o władzę, aby ludzie liczyli na mnie;
Dał mi słabość, żebym potrzebował tylko Boga.
Prosiłem Go o towarzysza, aby nie żyć samemu;
On dał mi serce, zdolne kochać wszystkich braci.
Prosiłem o wszystko, aby cieszyć się życiem;
On dał mi życie po to, abym mógł cieszyć się wszystkim.
Nie dostałem niczego, o co prosiłem;
Ale mam wszystko, czego mogłem oczekiwać
Chociaż mówiłem coś przeciwnego, Bóg mnie wysłuchał
I jestem najszczęśliwszym z ludzi."