Mieć cierpliwość do samego siebie…

Niech
będzie pochwalony Jezus Chrystus! Moi Dordzy, w dniu dzisiejszym
urodziny przeżywają: Beata Kulikowska – Grzechnik, za moich
czasów: Szefowa KSM w Radoryżu Kościelnym; Michał Żuk, należący
w swoim czasie do jednej z młodzieżowych Wspólnot, oraz Gala
Frankowska, była Organistka w Surgucie, a obecnie studiująca w
Polsce. Drogim Jubilatom życzę Bożego błogosławieństwa na każdy
dzień i o takowe chcę się dla Nich modlić.

A
wszystkim Wam, moi Drodzy, życzę pięknej niedzieli. Niech Was
błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty.
Amen

Gaudium
et spes! Ks. Jacek

1
Niedziela Wielkiego Postu, B,

do
czytań: Rdz 9,8–15; 1 P 3,18–22; Mk 1,12–15

CZYTANIE
Z KSIĘGI RODZAJU:

Tak
rzekł Bóg do Noego i do jego synów: „Oto Ja zawieram przymierze
z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką
istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami
domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły
z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze
tak, iż nigdy już nie zostanie zgładzona żadna istota żywa
wodami potopu i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię”.

Po
czym Bóg dodał: „A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z
wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy:
Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną
i ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się
ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które
zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem;
i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie jakiegokolwiek
jestestwa”.

CZYTANIE
Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO PIOTRA APOSTOŁA:

Najdrożsi:
Chrystus raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych,
aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale
powołany do życia Duchem. W nim poszedł nawet ogłosić zbawienie
duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni
Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w
której niewielu, to jest osiem dusz zostało uratowanych przez wodę.

Teraz
również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez
obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o
dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po
prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali
aniołowie i Moce, i Potęgi.

SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MARKA:

Duch
wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebywał na
pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt,
aniołowie zaś Mu usługiwali.

Po
uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię
Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo
Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.

Jak
wielka jest cierpliwość Boża! Spostrzeżenie to nasuwa
się nam po przeczytaniu i przemyśleniu czytań, zawartych w
dzisiejszej liturgii Słowa.

Według
Piotra Apostoła, wypowiadającego się w swoim Liście, którego
fragmentu wysłuchaliśmy przed chwilą w drugim czytaniu,
cierpliwość ta musiała być wielka, skoro oczekiwała,
gdy
budowana
była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz zostało
uratowanych przez wodę.
Piotr
Apostoł w kontekście historii Noego oraz
potopu, zesłanego wówczas na ziemię, mówi o cierpliwości
Boga,
podczas gdy my bardziej pewnie bylibyśmy skłonni myśleć, że
właśnie owej cierpliwości
zabrakło…

Skoro
bowiem Bóg postanowił dokonać totalnego oczyszczenia ziemi ze
wszystkiego, co złe, mówiąc
nawet w
pewnym momencie –
co wyczytamy w Księdze Rodzaju – że żałował,
iż w ogóle stworzył człowieka,
to raczej mogłoby się nam wydawać, że z tą Jego cierpliwością
nie było
za dobrze, że właśnie jej zabrakło. A jednak Święty Piotr
przekonuje nas, że Bóg okazał się cierpliwym, dając człowiekowi
szansę duchowego odrodzenia.

Mocno
wybrzmiało to
w słowach
samego
Boga,
zapisanych w dzisiejszym pierwszym czytaniu, właśnie
z
Księgi Rodzaju: Oto
Ja
[…]
zawieram
z wami przymierze tak, iż nigdy już nie zostanie zgładzona żadna
istota żywa wodami potopu i już nigdy nie będzie potopu
niszczącego ziemię,
a
następnie także w tych oto stwierdzeniach: A
to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą
żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na
obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną i ziemią, […]
i
nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie jakiegokolwiek
jestestwa.

Cierpliwość
Boga do człowieka spowodowała zawieranie z nim ciągle
na
nowo przymierza
– pomimo tego, że człowiek ciągle przymierze to łamał – aż
do tego momentu, w którym Chrystus
raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby [nas]
do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do
życia Duchem.
To
najwyższe poświęcenie ze strony Boga i dowód największej Jego
cierpliwości do człowieka. I
tego, że Bóg ciągle, ale to ciągle – daje człowiekowi szansę.

Ubogacony
przykładem swego Boga, człowiek także powinien –
jakby to paradoksalnie nie brzmiało – dać
szansę Bogu!
Tak, człowiek powinien dać szansę Bogu. Ale nie taką, by Bóg
mógł się zmienić, poprawić czy nawrócić, dopasowując się –
na przykład – do widzimisię i oczekiwań człowieka. Nie, nie o
takiej szansie mówimy. Mówimy o szansie na to, by
Bóg
mógł coś dobrego zdziałać w sercu człowieka,
by mógł go przemienić, by mógł odnowić jego myślenie i
spojrzenie na całe swoje życie.

Bóg
bardzo chce tego właśnie dokonywać,
dlatego tak, jak cierpliwie i wytrwale wychodził z inicjatywą
kolejnych przymierzy – tak cierpliwie i wytrwale łamanych przez
człowieka – tak teraz wychodzi
z kolejnymi inicjatywami i propozycjami, nakierowanymi
na duchową przemianę człowieka. Taką inicjatywą jest to
wszystko, co Kościół proponuje swoim wiernym, aby mogli się do
Boga zbliżyć, aby mogli do Boga powrócić, a właściwie: ciągle
powracać – czyli Boże
słowo
i
Sakramenty, z Sakramentem Pokuty na czele…

Taką
inicjatywą Bożą – chociaż z powodu jej corocznej powtarzalności
mogącej się wydawać za coś oczywistego i normalnego – jest
Wielki
Post, który przeżywamy. To
także propozycja Boga i Jego inicjatywa, Jego zaproszenie, jakie do
nas kieruje, abyśmy do Niego powrócili.

Zatem
– znowu posłużymy się tu swoistym paradoksem – Bóg
bardzo się stara. Naprawdę,
bardzo się stara! Robi, co może, aby człowiekowi pomóc, aby go do
siebie z powrotem sprowadzić. Tylko żeby człowiek dał się
sprowadzić… Żeby chciał… Właśnie – żeby
dał Bogu szansę,
by Ten mógł w jego
sercu dokonać prawdziwej przebudowy. Mówimy zatem o tym, by
człowiek
dał szansę… samemu sobie! Tak,
dając szansę Bogu, by mógł w jego
sercu, czyli dokładniej: w jego
umyśle dokonać odnowy – człowiek daje
szansę samemu sobie,
by mogła się w jego życiu prawdziwa przemiana dokonać.

Reasumując
więc, możemy
powiedzieć, że Wielki
Post – to jedna
ogromna
szansa,
dana
przez Boga opornemu człowiekowi. Ale i poza Wielkim Postem Bóg tej
szansy nigdy człowiekowi nie odbiera. Oby
tylko człowiek ją dostrzegł i skorzystał z Bożej propozycji. I
oby nigdy nie stracił cierpliwości
– przede wszystkim: do samego siebie.
Taką poradę, moi Drodzy, kiedyś otrzymałem od pochodzącego z
mojej rodzinnej Parafii, a pracującego na misjach, Ojca Stanisława.
Kiedy – jeszcze jako kleryk, przygotowujący się do kapłaństwa –
w trakcie jednej z rozmów opowiedziałem mu o
swoich problemach i zmaganiach
z różnymi słabościami, uskarżając się przy tym na
niepowodzenia, z tym związane, Ojciec Stanisław skwitował mój
dość długi wywód jednozdaniową poradą: „Miej
cierpliwość do samego siebie”.

I
chociaż w życiu wiele różnych, cennych porad usłyszałem od
wielu ludzi, to jednak ta jedna bardzo mocno zapadła mi w pamięć…
Może właśnie dlatego, że była tak dosadna i tak trafna: „Miej
cierpliwość do samego siebie”…
Wiele razy potem, przy różnych spotkaniach z Ojcem Stanisławem,
dziękowałem mu za tę właśnie jednozdaniową poradę.

A
tak przy okazji, mogę tylko podziwiać umiejętność tak zwięzłego
i trafnego sformułowania cennej porady. Naprawdę,
bardzo to doceniam, bo sam tak nie potrafię – zwykle potrzebuję o
wiele więcej słów na to, by coś komuś poradzić, lub nawet
odpowiedzieć na proste pytanie… Ale to tylko taka dygresja…

Natomiast
samo to wspomniane zdanie może stanowić bardzo trafną odpowiedź z
naszej strony na propozycje i inicjatywy, z jakimi wychodzi do nas
Bóg, bowiem
cierpliwość,
z jaką podejmować będziemy pracę nad sobą,
przyczyni się z pewnością do skuteczności tejże
pracy,
a w ten sposób najpełniej odpowiemy Bogu na Jego pełną miłości
inicjatywę. Cierpliwość ta potrzebna jest do tego, by pracę
nad sobą wciąż
od nowa podejmować,
by ciągle powstawać ze swoich upadków i słabości, by nigdy
się nie poddawać, ni zniechęcać…
Jako
rzekliśmy – dawać
szansę Bogu, czyli dawać
ją sobie,
by przyjąć z ręki Bożej tyle dobra, ile On sam chce nam dać. By
nic nie uronić z Bożych darów…

Być
może, moi Drodzy, za mało w naszych rozważaniach i refleksjach
zwracamy uwagę właśnie na ten aspekt: na
cierpliwość i wytrwałość,
jakie są nam niewątpliwie potrzebne do pracy nad sobą. Więcej
mówimy o tym, jakie postanowienia podejmować, z czego zrezygnować,
a jakie działania realizować;
akcentujemy potrzebę podejmowania postanowień
mądrych i potrzebnych,
a więc adekwatnych do naszych duchowych potrzeb – a za mało
zauważamy ten problem, że postanowienie może być bardzo dobre i
działanie całkiem sensowne, ale może
zabraknąć wytrwałości do jego realizacji. Wbrew
pozorom, to bardzo ważny problem i niemała przeszkoda w dobrym
przeżywaniu Wielkiego Postu i w prawdziwej przemianie naszego
myślenia i wewnętrznego nastawienia.

Dlatego
dzisiaj, właśnie u początku tego świętego czasu, pomódlmy się
dla siebie nawzajem o
wytrwałość
w realizacji podjętych postanowień. Módlmy się o
cierpliwość do siebie samych.
Niech wzorem będzie dla nas cierpliwość, jaką ma do nas Bóg…