Przestań się lękać, bo Ja jestem z tobą.

Co to jest smutek? A może smutek to konsekwencja, następstwo lęku?

Spójrzmy na dzisiejsze I czytanie (nie przestaję zachwycać się Księgą Dziejów Apostolskich, jakie tam są piękne historie i piękne słowa). Słyszymy, jak Jezus objawia się Pawłowi i mówi: „Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele Ludu mam w tym mieście”.

Jeśli Jezus mówi takie słowa, znaczy, że nawet odważny Paweł przeżywa jakieś lęki, czegoś się boi, próbuje uciec.

W dalszej części tego czytania widzimy, jak Pan realizuje tę swoją obietnicę. Żydzi, którzy przyprowadzili Pawła przed sąd zaczynają się kłócić między sobą, nawet pobili Sostenesa, przełożonego synagogi. Mądra jest postawa prokonsula Galio, który wyraźnie rozdziela spory religijne, od porządku społecznego. Nie miejsce w sądzie na dyskusje teologiczne czy światopoglądowe. Nie skazuje się człowieka za to, że myśli inaczej.

Pan powiedział Pawłowi: „Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić”, i rzeczywiście to się spełnia – nikt się nie targnął na Pawła, on spokojnie potem wyjechał.

Ów strach jaki nosimy w sobie, jest zapewne powodem smutku. Największy nasz smutek to efekt strachu, a strach to bardzo często, choć nie zawsze, słaba wiara. My nie dowierzamy Bogu, nie umiemy Mu do końca zaufać, nie możemy Mu zaufać, że On jest przy nas, że się o nas troszczy, że nas kocha, że nas broni.

Spróbujmy dziś, przed Panem, na modlitwie, nazwać swój strach.

W środę było u nas w parafii spotkanie małżeństw. Przyszło kilka młodych rodzin. Pewna kobieta, zawsze energiczna, aktywna, siedzi cicho, widać, że coś jest nie tak, jest smutna. Pytam – co się dzieję? Ona odpowiada, że nic, wszystko w porządku. Wreszcie za którymś razem wyrzuciła z siebie, że przeżywa za trzyletniego syna, bo ma jakieś ataki kaszlu, kilka tygodni nie mogą sobie z tym poradzić, a lekarze mówią, że wszystko jest w porządku tylko ona jest przewrażliwiona. Powiedziała to i się rozpłakała.

Był w owej mamie strach o syna, strach, który był powodem smutku. Trudno jej było to wyrazić, nazwać, podzielić się tym. Kiedy wypowiedziała, wielu zaczęło jej podpowiadać co można zrobić, zaczęliśmy się modlić.

Nosimy w sobie często jakieś strachy, lęki, co do których boimy się przyznać sami przed sobą, że te strachy są. Owe lęki mogą być bardzo różne, mogą dotyczyć różnych sytuacji, miejsc, dziedzin naszego życia. Spróbujmy dziś przed Panem nazwać swój strach, wypowiedzieć swój strach.

A potem spróbujmy oddać nasz strach – Jezu, ufam Tobie! Jezu, Ty się tym zajmij!

A potem przeczytajmy te słowa, które Jezus kieruje nie tylko do Pawła, ale też dziś do nas, do każdego z nas, spróbujmy je dziś czytać często:

„Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele Ludu mam w tym mieście”.

„Wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać”.

Duchu Święty, Pocieszycielu, Obrońco, Duchu Prawdy, przyjdź do nas ze swoim pocieszeniem, ze swoim umocnieniem, napełnij nas dziś swoim światłem i swoją mocą.

Przyjdź Duchu Święty! Amen.

A co na Syberii?

Przeżyliśmy dzień pabiedy, to w Rosji jest niezwykle ważne i wielkie święto, dzień wolny od pracy, wszyscy bardzo to świętują, różne parady, występy, korki na drodze, trudno przez miasto przejechać.

A wczoraj, już o wiele skromniejsze święto Wniebowstąpienia. Cieszę się jednak, że sporo ludzi wczoraj przyszło na Mszę Św.

Dziś za chwilę jedziemy do Nojabrska, z codwutygodniową posługą duszpasterską.

Jutro i w niedzielę w naszym kościele będą goście z ruchu Focolare. Organizuje to o. Paweł, grekokatolicki ksiądz wraz ze swoją wspólnotą, ale zaproszenie jest także i dla naszej wspólnoty. Mają dzielić się swoją duchowością i swoim doświadczeniem wiary. Jeśli śledzimy wydarzenia Kościoła, to zapewne słyszeliśmy o wczorajszej wizycie papieża Franciszka w tej wspólnocie.

W przyszłym tygodniu, wraz z ks. Leszkiem pragniemy odwiedzić ks. Jarosława, mojego poprzednika w tej parafii. Może wreszcie zobaczę wiosnę. A potem przygotowujemy się do odwiedzin naszej parafii przez ważnego gościa, ale o tym innym razem.

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i proszę o modlitwę.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec i Syn i Duch Święty. Amen.