Odwdzięcz się Bogu!

Wielu ludzi mówi, że katolicyzm to przeszłość, że jest przestarzały, że wymiera w Polsce. Myślałem o tym, żeby pokazać tym ludziom właśnie pielgrzymkę. Czy znajdziemy w Polsce kogokolwiek lub cokolwiek, co jednoczyłoby ludzi tak bardzo jak wiara w Chrystusa? No chyba nie. A co do moich przeżyć, to mam wrażenie, że pielgrzymka w tym roku byłaby idealnym przygotowaniem dla kandydatów do bierzmowania. Odbywała się ona pod hasłem "Obdarowani Duchem Świętym" i każdego dnia odbywała się konferencja dotycząca jednego z darów Ducha Świętego. Mogę powiedzieć, że teraz byłbym dużo bardziej przygotowany do przyjęcia tego sakramentu niż dwa lata temu. A ostatnia konferencja o charyzmatach była po prostu trafiona w punkt. Totalnie mi się podobała, zważywszy na to, że ksiądz poruszał w jej trakcie tematy różnych objawień (czy to w Fatimie, czy na przykład w Gietrzwałdzie). Mówił o fenomenie Medjugorje. Ale wcale tego nie wychwalał ponad niebiosa, tak jak ludzie, którzy tam byli i podobno nie mogli wyjść z podziwu. Pokazywał ludziom to, że powinni narazie się wstrzymać, aż do momentu w którym Kościół zatwierdzi to co się tam dzieje (tak jak powstrzymywana była na przykład św. siostra Faustyna Kowalska). A co do samej atmosfery na pielgrzymce- to zważywszy na to, że grupa 7a była największą grupą w kolumnie siedleckiego mogę powiedzieć tyle, że nie było problemu znaleźć kogoś do porozmawiania. Poznałem wielu nowych ludzi. Zaznałem ogromnej pomocy, dobroci i życzliwości. Mieliśmy fenomenalnego księdza przewodnika, który mimo że jest fajny i naprawdę ma dar do tego, aby przebywać wśród ludzi i ich prowadzić, to ma swoje zasady, których bezwzględnie przestrzega (i tu na przykład sytuacja, w której spośród ponad 200 osób nie można znaleźć ochotników do niesienia sprzętu- a nasz ksiądz przewodnik niewiele myśląc bierze mikser na plecy i idzie razem z nami- po tym incydencie zawsze była masa zgłoszeń do niesienia tub i miksera).

Jeżeli miałbym przytoczyć moment, który najbardziej utkwił mi w pamięci, to jest to (tak jam zresztą i w zeszłym roku) piątkowa Droga Krzyżowa. Przy każdej stacji zamiast rozważania różni pielgrzymi mówili swoje świadectwa. Bardzo wzruszające, a zarazem uczące doświadczenie, bo ludzie nie zdają sobie niekiedy sprawy z jakimi problemami może borykać się osoba, z którą się rozmawia. Ludzie otwierali się totalnie. Mogę nawet stwierdzić, że zawiązała się między nami (wszystkimi uczestnikami pielgrzymki) wspólnota. Ale taka prawdziwa, mocna.

W tym roku, w przeciwieństwie do roku poprzedniego, najtrudniejszą rzeczą nie była wędrówka sama w sobie, lecz zmęczenie jakie ona dawała. Chodzi mi o to, że każdy jakoś dotarł na postój czy na nocleg czy to na nogach, czy karetką, z większym lub mniejszym bólem, ale nie zawsze udawało się panować nad emocjami wywołanymi zmęczeniem (i w niektórych przypadkach-na przykład moim- niewyspaniem). Powiedziało się za dużo, krzywo się spojrzało, ale mimo to i tak wszystko się układało, bo to przecież pielgrzymka- tu nie ma miejsca na gniew i złość.

Jakub

Jakubie, o tym, że katolicyzm umiera w Polsce nie tylko niektórzy ludzie mówią ale pokazuje to rzecz mocno obiektywna jaką jest matematyka :(. Nie będę tu przytaczał konkretnych liczb, bo wystarczy przyjrzeć się hulającym wiatrom w seminariach 🙁

Anno to nie sianie pesymizmu tylko prawda, o której tak często piszemy i która tak często jako "słowo" pojawia się na ustach kapłanów podczas kazań. I tej prawdzie trzeba spojrzeć w oczy, tak jak przed każdą spowiedzią trzeba spojrzeć sobie w oczy i stanąć w prawdzie :). Ale bądźmy dobrej myśli: wszak po upadku zawsze może być powstanie, niczym Feniks z popiołów ;). Jeśli nie w Europie, to w innych częściach świata – co widać :). No, chyba, że Bóg zdecyduje inaczej :). Nie jestem defetystą, wręcz przeciwnie 🙂