Niech się morwy wyrywają!

Jednak chciałbym tu podkreślić coś innego. Poczytałem dziś na temat Jozafata kilka naszych, katolickich materiałów, biografii, potem poczytałem kilka rosyjskich, prawosławnych tekstów. Miałem wrażenie, że czytam o różnych ludziach. Przez prawosławie i autorów, których czytałem z rosyjskiej strony, Jozafat przedstawiany jest bardzo negatywnie, jako człowiek siłą zabierający prawosławnym cerkwie i siłą, nawet z pomocą polskiego króla „przekonujący” (aż nie wiem jakiego tu słowa użyć) ludzi i duchowieństwo do przejścia na wiarę katolicką, do kościoła katolickiego – unickiego.

Ciekaw jestem jakie mają historyczne podstawy, nasi bracia prawosławni, by tak sądzić. Chętnie bym sięgnął do jakichś obiektywnych źródeł, zwłaszcza z tej strony, na ten temat, choć myślę, że to raczej trudne.

Jednak to co mnie tutaj dziś zastanawia, zwłaszcza w kontekście tego słowa, to nie sama postać Kuncewicza, a to co się działo pomiędzy katolikami a prawosławnymi, dodając do tego jeszcze unitów, grekokatolików. Co się działo wtedy i co się dzieje teraz.

Oczywiście, czytając te biografie z tamtych lat i kontekście tamtych wydarzeń z czasów Unii Brzeskiej i Jozafata, to wtedy było dużo gorzej, bardziej ostro, krwawo owe spory chrześcijańskie rozwiązywano.

Jednak i dziś, zwłaszcza patrząc od strony, gdzie ja obecnie posługuję, trudno nazwać relacje prawosławno-katolickie dobrymi. A już grekoekatolicy są przez Kościół prawosławny zupełnie nie lubiani.

Dziś w Ewangelii czytamy o kilku sprawach, ja bym chciał w tym kontekście podkreślić dwie – zgorszenie i pojednanie.

Podział chrześcijan jest zgorszeniem dla świata. Takie słowa, mniej więcej takie, bo nie mam pod ręką dokładnego cytatu, powiedział kiedyś Benedykt XVI. Chyba on użył tu słów – skandalem w oczach świata.

Jest to niewątpliwie zgorszenie. Pamiętam, jak w październiku, na naszą diecezjalną konferencję w Nowosybirsku był zaproszony socjolog, wykładowca na uniwersytecie w Tomsku, mój dobry znajomy jeszcze z czasów tomskich, Roman, on sam nie jest nawet chrześcijaninem, sam siebie jeszcze nie określił ale bardzo pomaga w rozwoju dialogu międzyreligijnego, jaki w Tomsku pięknie rozkwita. On wtedy powiedział takie słowa, że w oczach ludzi niewierzących, zagubionych, w oczach poszukującej młodzieży, dialog międzyreligijny jest wielkim świadectwem, że Bóg istnieje. Jeśli różne religie się kłócą i każdy przeciąga na swoją stronę, to często w sercach takich ludzi rodzi się wątpliwość – a, pewnie nie ma żadnego Boga, to tylko jakieś ludzkie organizacje, które próbują zdobyć ludzi. A kiedy różne religie siadają i razem, po przyjacielsku rozmawiają, szanują się, to ludzie ci nabierają przekonania – pewnie Bóg istnieje.

Tak i chrześcijaństwo, które przecież jest religią miłości, musi być świadectwem miłości, przykładem jedności i porozumienia.

Bardzo mi brakuje tu w Rosji, na Syberii, jakiegoś zwykłego, ludzkiego kontaktu z innymi wyznaniami, tu oczywiście, przede wszystkim z prawosławiem. Niestety jesteśmy bardzo często postrzegani przez nich jak obcy, nieco marginalnie, i raczej trudno idzie budowanie kontaktu.

Potrzeba więc owego pojednania, o którym dziś czytamy w Ewangelii – potrzeba owego przebaczenia, wyjścia na przeciw, szacunku dla innych. To jest wyrazem prawdziwej wiary i zrozumienia Bożego słowa.

Chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na ostatnie zdania dzisiejszej Ewangelii:

Apostołowie prosili Pana: „Przymnóż nam wiary”. Pan rzekł: „Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze», a byłaby wam posłuszna”.

Tu chciałbym nawiązać do wczorajszej liturgii słowa, zwłaszcza do I czytania gdzie owa wdowa z Sarepty, uwierzyła prorokowi. Była w bardzo trudnym stanie, pogodziła się ze swoją śmiercią głodową. Jednak kiedy prorok dał jej słowo nadziei, słowo Boga, ona uwierzyła.

Wyrazem jej wiary było to, że dała prorokowi jedzenie, które sobie i swojemu synowi odebrała od ust. Przecież jeśli by nie wierzyła, że spełnią się jego słowa, nigdy by tak nie postąpiła, ale też nigdy by nie doświadczyła tej wielkiej Bożej pomocy.

Wiara…

Apostołowie prosili Pana: „Przymnóż nam wiary”. Pan rzekł: „Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze», a byłaby wam posłuszna”.

Kiedyś opowiadałem wam o pewnym chłopaku, sprzedawcy, który deklarował siebie jako niewierzący. Kiedy mu dałem obrazek Jezusa Miłosiernego ze swoimi danymi, za jakiś czas powiedział mi, że odkąd nosi przy sobie ten obrazek, to wszystko lepiej mu się udaje. Niedawno znów go spotkałem. Znów wspomniał o obrazku. Ja mówię mu – ty jednak wierzysz?

On mi odpowiedział – zacząłem wierzyć w pewnym momencie, jak miałem bardzo ciężką sytuację, nie mogłem sobie poradzić, i wtedy zacząłem się modlić. Problem natychmiast się rozwiązał, otrzymałem to o co prosiłem.

Niech Was błogosławi Wszechmogący Bóg, Ojciec + i Syn i Duch Święty. Amen.

Wjazd do Nojabrska przez szybę samochodu

Nojabrsk, przed kaplicą

s. Teresa wchodzi do kaplicy