Dziś ludzie nie chcą słuchać nauczycieli

„Jam jest Pan, twój Bóg, pouczający cię w tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz. O gdybyś zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale”.

Kiedy czytam te słowa, przypomina mi się, jak w maju był u nas kardynał Gerhard Muller, i wieczorem, przy kolacji, w rozmowie, powiedział takie słowa – dziś ludzie nie chcą słuchać nauczycieli.

Mądre słowa, ciekawa obserwacja. Trudno nie przyznać mu racji. I nie chodzi tu tylko o szkołę, o dzieci, o nauczycieli w szkole, ale o nauczycieli w znaczeniu – mądrych ludzi, autorytety, ludzi, którzy pomagają nam odkryć mądrość życia.

Wiem, że owa wypowiedź kardynała, była jego osobistym doświadczeniem, jego osobistą obserwacją, może dlatego zabrzmiała tak mocno, że do dziś to pamiętam.

Ludzie dziś nie chcą słuchać nauczycieli.

Dziś w I czytaniu, Pan Bóg występuje właśnie jako nauczyciel:

„Jam jest Pan, twój Bóg, pouczający cię w tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz. O gdybyś zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale”.

Pan Bóg poucza o tym co pożyteczne, Pan Bóg kieruje nami na naszej drodze życia – to jest rola nauczyciela.

Ja również mam takie doświadczenie – ludzie nie chcą słuchać nauczycieli. Ileż to razy przychodzili do mnie ludzie, albo dzwonili, albo pisali, często płacząc, często nie mając nadziei, bo jakiś problem w życiu, jakaś bieda, i widać tam wyraźnie, z boku widać, że wystarczyłoby nad tym trochę popracować, trochę inaczej się zacząć zachowywać i problem zniknie, albo się znacząco zmniejszy. I mówię, i tłumaczę, i widzę, że nic nie dociera.

Innym razem mówię np. kazanie, za tydzień zaczynam kazanie od słów – kto pamiętam, o czym mówiliśmy tydzień temu? Lekkie uśmiechy na twarzach… Mówię dalej – kto choćby coś pamięta, nie będę was egzaminował, ale spróbujcie sobie coś przypomnieć, kto chociaż coś pamięta? Podnosi się jedna ręka, młoda kobieta, neofitka, która tydzień temu była pierwszy raz w kościele. Tacy ludzie słuchają. Tacy ludzie, którzy dopiero odkrywają ich wszystko interesuje, oni chłoną każde słowo.

I to nie jest zła wola innych, to jest pewien problem, problem może naszych czasów, zdominowanych przez obraz, przez szybką i krótką informację, przez natłok myśli i informacji, jakże często nie umiemy słuchać, słuchać nauczycieli, słuchać słów mądrości, słuchać autorytetów. My sami jesteśmy dla siebie autorytetem. Często podkreślamy – ja myślę, ja uważam… I to jest najwyższy autorytet.

Niedawno pisze do mnie pewna dziewczyna, studentka, z innego miasta, pisze, że zaspała na zajęcia w uniwersytecie (dosyć często jej się to zdarza), potem pisze – a moim zdaniem Kościół to powinien to, a Watykan to powinien to… Odpowiedziałem jej, może niezbyt miło, że ciekawym jest, że studentka, która nie może wstać na zajęcia, poucza Kościół Powszechny.

Każdy jest mędrcem, każdy wie najlepiej, po co słuchać…

Jest taki żart, jak to w pociągu jedzie w jednym przedziale dwóch rabinów. Siedzą obok siebie i nic nie rozmawiają. Ktoś z obok siedzących obserwuje ich i pyta – czemu nie rozmawiacie ze sobą? Oni odpowiadają – po co? Przecież i on wszystko wie i ja wszystko wiem, to po co rozmawiać?

Myślę, że to jest i nasz problem – ja wszystko wiem, po co słuchać jakichś tam nauczycieli, co oni tam wiedzą.

A jeszcze słuchanie wymaga pokory – ten człowiek jest mądry, ten człowiek może mnie czegoś nauczyć. Często w tym jest problem – nie słucham, bo co on tam wie? – ja też to samo wiem.

Pan Bóg dziś jawi się nam jako nauczyciel, przy czym uprzedza nas co będzie jeśli Go posłuchamy, a co jeśli nie posłuchamy.

„Jam jest Pan, twój Bóg, pouczający cię w tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz. O gdybyś zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale”.

Pan Jezus w Ewangelii też mówi o takiej właśnie postawie – On – Nauczyciel zaczyna uczyć, przychodzi jako Syn Boży, jako Zbawiciel, a uczniowie niezadowoleni, bo nie przestrzega przepisów prawa. On im pokazuje – był Jan, który wszystkiego przestrzegał i też go nie słuchaliście. A więc problem nie w nauczycielu a w uczniu, w jego zamknięciu na prawdę, na mądrość.

Spróbujmy dziś pomysleć – jakich mamy nauczycieli, jakie mamy autorytety, kogo my w życiu słuchamy? Czy w ogóle kogoś słuchamy?

A jak słuchamy samego Boga?

Panie powiedz mi co i jak mam robić! Poucz mnie! Pokieruj mną! Chcę dać się Tobie poprowadzić, chcę być Tobie posłusznym…

A co na Syberii, oprócz śniegu?

Dużo się dzieje, aktywnie przygotowujemy się do świąt. W środę po Mszy Św. Były trzy równoległe spotkania – s. Joanna z chórzystami ćwiczyła śpiew, s. Teresa z dorosłymi przygotowującymi się do sakramentów miała katechezę, a ja miałem spotkanie z ministrantami. Przyjemnie jest popatrzeć, że jest życie w Kościele, że przychodzą ludzie, że są aktywni, że im się chcę.

Trochę i nowych ludzi przychodzi do kościoła. Niedawno np. przyszła dziewczyna, można powiedzieć młoda kobieta, bo już żona i matka, okazuje się, że 6 lat mieszka w Surgucie. Będąc dziewczynką, mieszkała na Ukrainie i babcia prowadzała ją do kościoła. Rodzice nie chodzili, a właśnie babcia przekazała jej wiarę. Teraz ma tylko problem, że modlitwy zna po polsku, a tu modlimy się po rosyjsku. Jednak ten problem można jakoś rozwiązać. Kiedyś, ze trzy lata temu, przyszła do naszego kościoła i trafiła na liturgię grecko-katolicką, pomyślała więc, że to nie jej Kościół i wyszła. Teraz, okazało się, że jest sąsiadką naszych parafian. W jakiejś rozmowie sąsiadka zapytała ją – czemu nie chodzisz do kościoła? Tak dowiedziała się o kościele i przyszła. Jak wiele zależy od mądrego i dyskretnego pytania, zaproszenia. Czasem trzeba ludziom pomóc zrobić ten pierwszy krok.

W Nojabrsku, w ostatni poniedziałek była I Komunia – pani ok. siedemdziesiątki, przyszła dzięki swoim przyjaciołom, którzy ją zaprosili, przeszła katechizację, przygotowała się, przeżyła I spowiedź i I Komunię Św. w takim wieku.

We wtorek zaczynamy rekolekcje. Przyjeżdża do nas, raczej przylatuje z Nowosybirska ks. Andrzej Ferko, Słowak, obecnie generalny wikariusz w naszej, nowosybirskiej diecezji. We wtorek jedziemy do Nojabrska, tam jesteśmy od wtorku do czwartku, potem wracamy i od czwartku do niedzieli będą rekolekcje. W tzw. międzyczasie pojedziemy jeszcze do Kogałymu, tam będzie jedno spotkanie rekolekcyjne.

Oczywiście proszę Was o modlitwę za mnie, za moją parafię, za rekolekcje, za rekolekcjonistę.

I Wam niech Pan Bóg błogosławi na dobre i głębokie przeżywanie Adwentu, przygotowanie do świąt.

Niech Was błogosławi Wszechmogący Bóg, Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen.

Z Bogiem!

Pozdrawiam!

Roraty w Surgucie

I Komunia Św.