Tworzymy jedno ciało w Chrystusie!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, serdecznie wszystkich pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia! Nie zapomnijcie odwiedzić cmentarza i pomodlić się za Zmarłych, by zyskać odpust, który będzie można za nich ofiarować.

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wtorek 31 Tygodnia zwykłego, rok I,

do czytań: Rz 12,5–16a; Łk 14,15–24

CZYTANIE Z LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO RZYMIAN:

Bracia: Wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami. Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary: bądź dar proroctwa do stosowania zgodnie z wiarą; bądź to urząd diakona dla wykonywania czynności diakońskich; bądź urząd nauczyciela dla wypełniania czynności nauczycielskich; bądź dar upominania dla karcenia. Kto zajmuje się rozdawaniem, niech to czyni ze szczodrobliwością: kto jest przełożonym, niech działa z gorliwością; kto pełni uczynki miłosierdzia, niech to czyni ochoczo.

Miłość niech będzie bez obłudy. Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem. W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi. W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie. Nie opuszczajcie się w gorliwości. Bądźcie płomiennego ducha. Pełnijcie służbę Panu. Weselcie się nadzieją. W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie wytrwali. Zaradzajcie potrzebom świętych. Przestrzegajcie gościnności.

Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie złorzeczcie. Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą. Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach. Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Gdy Jezus siedział przy stole, jeden ze współbiesiadników rzekł do Niego: „Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym”.

Jezus mu odpowiedział: „Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. Kiedy nadszedł czas uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: «Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe». Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: «Kupiłem pole, muszę wyjść, aby je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego». Drugi rzekł: «Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego». Jeszcze inny rzekł: «Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść».

Sługa powrócił i oznajmił to swemu panu. Wtedy rozgniewany gospodarz nakazał słudze: «Wyjdź co prędzej na ulice i zaułki miasta i wprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych». Sługa oznajmił: «Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce». Na to pan rzekł do sługi: «Wyjdź na drogi i między opłotki i zmuszaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony».

Albowiem powiadam wam: Żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty”.

Dzisiejsze pierwsze czytanie to – możemy powiedzieć – taki skondensowany obraz Kościoła. Najpierw bowiem słyszymy o różnych darach i charyzmatach, danych członkom tegoż Kościoła, aby dzięki nim budowali wspólnotę. Już pierwsze zdanie ustawia właściwie całą sprawę, słyszymy w nim bowiem, że wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami.

Po czym słowa: Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary, wprowadzają już w wyliczenie tychże darów – faktycznie, bardzo licznych i bardzo różnorodnych. Po czym z kolei następuje katalog dobrych rad, jak należy postępować, aby dobrze wypełnić przesłanie, zawarte w pierwszym zdaniu, czyli żeby wszyscy razem tworzyli rzeczywiście jedno ciało w Chrystusie i wszyscy byli tegoż ciała członkami.

I znowu, pierwsza z tychże rad: Miłość niech będzie bez obłudy, wydaje się być główną, zasadniczą, stanowiącą streszczenie pozostałych i wprowadzenie do pozostałych. Kolejne są już bardzo konkretne i wprost wskazują, co należy, a czego nie należy czynić.

Warto się wsłuchać w te rady, bo one nie tylko wówczas, za czasów Pawła, miały zastosowanie, ale równie dobrze możemy i powinniśmy stosować je dzisiaj. Z pewnością, o wiele jaśniejszy byłby obraz dzisiejszego Kościoła, gdybyśmy te rady wszyscy stosowali. I gdybyśmy mieli świadomość, że choć różni i różnymi darami ubogaceni, stanowimy jedność i o tę jedność mamy zabiegać.

To wszystko jednak przede wszystkim wymaga tego, byśmy dali się Jezusowi zaprosić do współpracy. W usłyszanej przed chwilą Ewangelii, na stwierdzenie jednego ze współbiesiadników, postawione w trakcie uczty: Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym, Jezus odpowiedział przypowieścią właśnie o zaproszonych na ucztę, ale którzy z niej nie skorzystali, bo akurat… nie znaleźli na nią czasu. Bo nie była dla nich aż tak ważnym wydarzeniem, żeby mieli zmieniać swoje plany.

Bo w ich osobistej hierarchii obejrzenie pola lub wypróbowanie pary wołów było ważniejsze od skorzystania z zaproszenia ze strony prawdopodobnie przyjaciela, albo przynajmniej kogoś bliskiego, bo przecież raczej obcych do własnego domu na ucztę nie zapraszano i dzisiaj się nie zaprasza. Zatem, to wszystko okazało się ważniejsze.

Trudno się zatem dziwić decyzji gospodarza, że wolał jednak obcych przy stole, niż patrzeć na puste miejsca, gdyż przyjaciele go zlekceważyli. Nie skorzystali z jego zaproszenia. Tysiąc innych spraw – często naprawdę banalnych – okazało się w tym momencie dla nich ważniejsze.

I może w tym właśnie tkwi, moi Drodzy, przyczyna swoistego osłabienia dzisiejszego Kościoła – także w naszej Ojczyźnie – że my jesteśmy tak zaaferowani tyloma różnymi sprawami i problemami, że nawet nie myślimy, aby odpowiedzieć na zaproszenie Jezusa i przyjść na ucztę: na tę Ucztę eucharystyczną, czyli na Mszę Świętą, ale też w szerszym rozumieniu sprawy – włączyć się aktywnie w życie Kościoła. Realizować charyzmaty, które są i nam dane dla wspólnego dobra.

Moi Drodzy, może i nam wydaje się – jak tamtym z Ewangelii – że mamy jeszcze czas i po załatwieniu wszystkich swoich spraw, z pewnością ochoczo zabierzemy się za sprawy Kościoła, sprawy wiary, sprawy Boże. Tylko że… może już nie być takiej możliwości.

Lepiej więc zabrać się za to od razu: odkryć – i ciągle odkrywać – dary i charyzmaty, jakimi Pan nas ubogacił i zabierać się do pracy! Wejść – i ciągle coraz bardziej wchodzić – we wspólnotę z Jezusem! I żyć Kościołem – tworzyć ten Kościół, budować go i wzmacniać serdecznym swoim zaangażowaniem, podejmowanym z miłością. I w sposób bardzo konkretny! Tak, jak radził dzisiaj Paweł, czyli przez realizację bardzo konkretnych zadań i postaw.

Już od dzisiaj. Od teraz!