Abyście się nie dali zachwiać…

Szczęść Boże! Pozdrawiamy serdecznie z pierwszego noclegu, na kwaterze u Pani Aldony Wyszeskiej, nad Wigrami. Po Mszy Świętej wsiadamy do kajaków, wypożyczonych od życzliwego nam od wielu lat Pana Grzegorza Pietranisa – i ruszamy w drogę. Jeśli Bóg pozwoli, to do Frącek. Według Pani Aldony, u której aktualnie przebywamy, jest to dystans, jaki zwykle kajakarze pokonują w dwa dni. A my, już od lat, w jeden dzień. Panu naszemu powierzamy ten czas. Nie zapominamy w modlitwach o naszych Bliskich – ja pamiętam o Was.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wtorek 21 Tygodnia zwykłego, rok II,

25 sierpnia 2020.,

do czytań: 2 Tes 2,1–3a.14–17; Mt 23,23–26

CZYTANIE Z DRUGIEGO LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO TESALONICZAN:

W sprawie przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa i naszego zgromadzenia wokół Niego, prosimy was, bracia, abyście się nie dali zbyt łatwo zachwiać w waszym rozumieniu ani zastraszyć bądź przez ducha, bądź przez mowę, bądź przez list rzekomo od nas pochodzący, jakoby już nastawał dzień Pański. Niech was w żaden sposób nikt nie zwodzi.

Po to wezwał was przez głoszenie nasze Ewangelii, abyście dostąpili chwały Pana naszego Jezusa Chrystusa. Przeto, bracia, stójcie niewzruszenie i trzymajcie się tradycji, o których zostaliście pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu. Sam zaś Pan nasz Jezus Chrystus i Bóg, Ojciec nasz, który nas umiłował i przez łaskę udzielił nam niekończącego się pocieszenia i dobrej nadziei, niech pocieszy serca wasze i niech utwierdzi we wszelkim czynie i dobrej mowie.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Jezus przemówił tymi słowami: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku, lecz pomijacie to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. To zaś należało czynić, a tamtego nie opuszczać. Przewodnicy ślepi, którzy przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda.

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dbacie o czystość zewnętrznej strony kubka i misy, a wewnątrz pełne są zdzierstwa i niepowściągliwości. Faryzeuszu ślepy! Oczyść wpierw wnętrze kubka, żeby i zewnętrzna jego strona stała się czysta”.

Zapewne znane są nam – czy to z katechezy, czy ze słuchanych homilii – dywagacje, jakim oddawali się uczniowie Jezusa po Jego Wniebowstąpieniu, na temat tego, kiedy to nastąpi Dzień Pański, czyli powrót Jezusa i ostatecznego zgromadzenia się wokół Niego – czyli wiecznego zbawienia – wszystkich w Niego wierzących. Wiemy, że nie brakło takich, którzy skłonni byli oczekiwać tego przyjścia już zaraz, natychmiast.

Zresztą, co tu daleko szukać: sami Apostołowie, po Jego Wniebowstąpieniu, wpatrywali się w niebo jak oniemiali – w nadziei, że może akurat zaraz powróci. Jednak ich akurat, na szczęście, wybudzili z letargu niebiańscy wysłannicy, którzy – mówiąc wprost – kazali im wracać do siebie i brać się do zwyczajnej roboty!

Jak jednak słyszymy w dzisiejszym pierwszym czytaniu, problem – ot, tak – się nie rozwiązał, bo ciągle wielu wypatrywało powrotu Jezusa, licząc, że nastąpi szybko. Ponadto, jak dowiadujemy się od Pawła Apostoła, nie brakło głosicieli owej błędnej nauki, powodujących swoimi teoriami zamęt w głowach ludzi. Niektórzy nawet podszywali się pod Apostołów, powołując się na ich autorytet.

Paweł jednoznacznie przecina te dywagacje, nakazując swoim uczniom: Stójcie niewzruszenie i trzymajcie się tradycji, o których zostaliście pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu. Tym razem mowa o prawdziwym liście, nie jakimś udawanym. I o prawdziwej nauce, prawdziwej tradycji, a nie ludzkich wymysłach.

Podobnie, jak Jezus odwołuje się w Ewangelii do prawdziwej pobożności i autentycznego kultu, a nie praktyk pozorowanych. Niestety, promotorami tego fałszywego kultu i pozorowanej pobożności byli uczeni w Piśmie i faryzeusze, a więc ci, którzy powinni być dla ludzi wzorem kroczenia prostą drogą i przeżywania szczerej, autentycznej więzi z Bogiem!

Tymczasem, Jezus musiał zgromić ich słowami: Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku, lecz pomijacie to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. To zaś należało czynić, a tamtego nie opuszczać. Przewodnicy ślepi, którzy przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda.

Na tym właśnie polegał problem: to byli przewodnicy ślepi! Nic więc dziwnego, że ludzi, których prowadzili, za których w jakiś sposób byli przed Bogiem odpowiedzialni i którym mieli wskazywać drogę prostą – sprowadzali na bezdroża! Fałszowali im spojrzenie na wiarę, na Boży kult, na pobożność… Niestety, tak postępowała wówczas większość uczonych w Piśmie i faryzeuszów.

Ale tak samo postępowali ci, o których pisze dziś Święty Paweł: powodowali oni zamęt w sercach i umysłach wierzących, zapowiadając szybkie przyjście Pana. Tymczasem, nauka Boża była zupełnie inna…

A jakim ja jestem przewodnikiem dla innych? Nawet, jeżeli nie jestem duszpasterzem, nauczycielem, nie ukończyłem teologii czy nie mam oficjalnego tytułu do tego, by być dla innych przewodnikiem w wierze – to i tak nim jestem. W taki zwyczajny, codzienny sposób: albo tę wiarę w innych wzmacniam i buduję, albo ją niszczę. A może lepiej powiedzieć – fałszuję, bo jeżeli ukazuję jej fałszywy obraz swoim postępowaniem, to czynię niewiarygodnym samego Jezusa i całą Jego naukę.

Dlatego naprawdę bardzo ważną jest sprawą, abym w codzienności dawał przekonujące świadectwo prawdziwej wiary, a nie jakiejś własnej, prywatnej… Aby moje słowa i czyny nie powodowały w niczyim sercu zamętu, ale – wprost przeciwnie – wzmacniały ducha i pomagały w pogłębianiu wiary. Abym był wierny słowu Bożemu – i tradycji, którą mi już w dzieciństwie przekazali moi Rodzice, Nauczyciele, Duszpasterze…

Czy moi bliscy i ci, wśród których żyję, mogą liczyć na takie właśnie moje świadectwo?…