Jeszcze czterdzieści dni…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w tych dniach prowadzę intensywne rozmowy z Władzami Rektorskimi i Dziekańskimi Uniwersytetu Przyrodniczo – Humanistycznego w Siedlcach na temat szczegółów mojego wejścia na teren trzech gmachów, w których na co dzień odbywają się zajęcia naszej siedleckiej Uczelni. Tam, w poszczególne dni tygodnia, będę dyżurował i spotykał się ze Studentami i Pracownikami – po prostu, z każdym, kto będzie miał życzenie spotkania. Po niedzieli, takie same rozmowy podejmę z Panią Rektor Collegium Mazovia w Siedlcach.

Dotychczas przeprowadzone konsultacje – także te, z ostatnich dni – pokazały ogromną życzliwość i otwartość moich Rozmówców, za co Bogu niech będą dzięki! Wierzę, że w najbliższych dniach uda się dopracować ostatnie szczegóły i ruszyć „z kopyta”!

Moi Drodzy, dzisiejsze słówko – jak w każdy wtorek – przygotowała Ania. Jak się przekonacie, w zwięzłych – jak to zawsze u Ani – ale jasnych i konkretnych słowach poruszony został bardzo ważny problem, który wszyscy powinniśmy głęboko rozważyć. I przejąć się nim – tak na poważnie. Zapraszam do lektury i refleksji!

I do odkrycia, z jakim to konkretnym przesłaniem Pan zwraca się do mnie dzisiaj, w swoim Słowie. Niech Duch Święty będzie światłem i natchnieniem.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wtorek 27 Tygodnia zwykłego, rok I,

Wspomnienie Św. Faustyny Kowalskiej, Zakonnicy,

5 października 2021.,

do czytań: Jon 3,1–10; Łk 10,38–42

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA JONASZA:

Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: „Wstań, idź do wielkiego miasta Niniwy i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam”. Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak Pan powiedział. Niniwa była miastem bardzo rozległym, na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: „Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona”. I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i od największego do najmniejszego oblekli się w wory.

Doszła ta sprawa do króla Niniwy. Wstał więc z tronu, zdjął z siebie płaszcz, oblókł się w wór i siadł na popiele. Z rozkazu króla i jego dostojników zarządzono i ogłoszono w Niniwie, co następuje: „Ludzie i zwierzęta, bydło i trzoda niech nic nie jedzą, niech się nie pasą i wody nie piją. Niech ludzie i zwierzęta obloką się w wory i niech żarliwie wołają do Boga. Niech każdy odwróci się od swojego złego postępowania i od nieprawości, którą popełnia swoimi rękami. Kto wie, może się odwróci i ulituje Bóg, odstąpi od zapalczywości swego gniewu, a nie zginiemy?”

Zobaczył Bóg ich czyny, że odwrócili się od swojego złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolą, którą postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłał jej.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie.

Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: „Panie, czy ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła”.

A Pan jej odpowiedział: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona”.

A OTO SŁÓWKO ANI:

W życiu doznajemy lub jesteśmy świadkami tak wielu spraw, nad którymi się głębiej nie zastanawiamy, bo albo nas całkowicie przerastają, albo są odległe – lub tak powszednie – że nawet ich nie dostrzegamy. To, że budzimy się codziennie, ale też że nie wiemy, jak potoczy się nasze życie, kiedy i jak się skończy – i co będzie po nim. Nie myślimy o upływającym czasie, o tym, jak go wykorzystujemy. Tak często ów czas przecieka nam przez palce, mija na nieistotnych drobnostkach. Potrzebujemy uczyć się dobrego wykorzystywania czasu, wykorzystywania go ku chwale Bożej.

W dzisiejszym pierwszym czytaniu, razem z ludem Niniwy, otrzymujemy ostrzeżenie i CZAS na zmianę, na nawrócenie. Niniwa dostała czterdzieści dni, my – całe nasze przyszłe życie, bez względu na to, ile będzie ono trwało. Mieszkańcy Niniwy uświadomili sobie, że tak naprawdę nie mają wiele czasu i rozpoczęli nawracanie się od razu, nie odkładali go na później, na jakiś bardziej dogodny czas. Działali tu i teraz.

My nie wiemy, jak długo możemy się jeszcze nawracać, dlatego tym bardziej jesteśmy wezwani do zmiany swojego życia, do skierowania go na Boże tory.

Ewangelia z dnia dzisiejszego uczy nas umiejętności poświęcania komuś swojego czasu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Czynności, które wykonywała Marta, nie były złe, nie były marnowaniem czasu. Ale nie były również konieczne, by się w nie aż tak angażować, jak ona się angażowała. W swoim zabieganiu nie do końca odczytała pragnienia Gościa – Jezusa, który chciał spotkać się z nią, a nie z jedzeniem, które przygotowywała. Jezus pragnął spotkania z żywa osobą – tak, jak mógł spotkać się z jej siostrą, Marią.

Świadomość upływającego czasu jest trudna do zrozumienia, warto się nad nią zastanawiać, a przede wszystkim – jak najlepiej wykorzystywać to, co jest nam dane; ten czas, który mamy.

Uczmy się dobrze przeżywać nasz czas, aby nie mijał on bezowocnie, aby nam nie przeciekał przez palce, ale aby był dobrze wykorzystany – ku chwale Bożej i pożytkowi naszemu i naszych bliskich!