Ojcowskiej miłości wystarczy wszystkim…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny przeżywają:

►Ksiądz Artur Pióro, mój Kolega kursowy,

►Ksiądz Artur Wojtkowicz, także mój Kolega, tylko nie kursowy;

►Artur Strzeżysz – za moich czasów: Lektor w Celestynowie;

►Artur Pacek – do niedawna: Mechanik, opiekujący się z oddaniem moim samochodem.

Wszystkim Solenizantom życzę, by w Bogu zawsze widzieli Ojca, do którego ze wszystkim i zawsze mogą się zwrócić. Będę się dla Nich o to modlił.

Dzisiaj także przeżywamy dwudziestą piątą rocznicę Beatyfikacji Wincentego Lewoniuka i Dwunastu Towarzyszy – Unitów Podlaskich – Męczenników z Pratulina. To właśnie na tej Uroczystości miałem zaszczyt asystować w liturgii na Placu Świętego Piotra, a potem zamienić dwa zdania z Ojcem Świętym Janem Pawłem II. Niech Błogosławieni Męczennicy Podlascy wypraszają męstwo w wierze całej naszej Diecezji, całej naszej Ojczyźnie i całemu Kościołowi!

Moi Drodzy, rozmowy, jakie prowadzę z Władzami Rektorskimi i Dziekańskimi siedleckiej Uczelni napawają wielkim optymizmem. Doświadczam ogromnej życzliwości i otwartości serc i drzwi – mogę już dzisiaj wchodzić na Wydziały! Trzeba jednak dopracować pewne szczegóły logistyczne, ale to są już naprawdę drobiazgi. Bardzo też ucieszyłem się ze zgody Pani Prorektor Barbary Biesiady – Drzazgi na umieszczanie informacji o Duszpasterstwie Akademickim na stronie internetowej naszej Uczelni i na fb. Bogu niech będą dzięki! I dobrym Ludziom także!

Moi Drodzy, Ksiądz Marek z Siostrami jest w Nowosybirsku, gdzie odbędą się rekolekcje dla Księży i Sióstr z całej tamtejszej Diecezji. Zakończą się one obchodami święta trzydziestolecia Diecezji i odnowienia struktur kościelnych po siedemdziesięciu latach komunizmu. Rekolekcje te połączone będą z rozmowami duszpasterskimi na tematy tak ważne dla życia religijnego Kościoła na Syberii.

Dlatego proszę Wszystkich o duchową mobilizację: módlmy się o dobre i liczne owoce duchowe tego czasu! Będę o tym przypominał w najbliższych dniach. Z tego też powodu w najbliższy piątek nie będzie słówka z Syberii.

A teraz już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Co konkretnie mówi do mnie Pan? Z jakim przesłaniem się zwraca? Duchu Święty, podpowiedz…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Środa 27 Tygodnia zwykłego, rok I,

6 października 2021.,

do czytań: Jon 4,1–11; Łk 11,1–4

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA JONASZA:

Gdy Bóg przebaczył Niniwitom, nie podobało się to Jonaszowi i oburzył się. Modlił się przeto do Pana i mówił: „Proszę, Panie, czy nie to właśnie miałem na myśli, będąc jeszcze w moim kraju? Dlatego postanowiłem uciec do Tarszisz, bo wiem, żeś Ty jest Bóg łagodny i miłosierny, cierpliwy i pełen łaskawości, litujący się nad niedolą. Teraz, Panie, zabierz, proszę, duszę moją ode mnie, albowiem lepsza dla mnie śmierć niż życie”.

Pan odrzekł: „Czy uważasz, że słusznie jesteś oburzony?”

Jonasz wyszedł z miasta, zatrzymał się po jego stronie wschodniej, tam uczynił sobie szałas i usiadł w cieniu, aby widzieć, co się będzie działo w mieście. A Pan Bóg sprawił, że krzew rycynusowy wyrósł nad Jonaszem po to, by cień był nad jego głową i żeby mu ująć jego goryczy. Jonasz bardzo się ucieszył tym krzewem. Ale z nastaniem brzasku dnia następnego Bóg zesłał robaczka, aby uszkodził krzew, tak iż usechł.

A potem, gdy wzeszło słońce, zesłał Bóg gorący, wschodni wiatr. Słońce prażyło Jonasza w głowę, tak że osłabł. Życzył więc sobie śmierci i mówił: „Lepiej dla mnie umrzeć aniżeli żyć”.

Na to Bóg rzekł do Jonasza: „Czy słusznie się oburzasz z powodu tego krzewu?”

Odpowiedział: „Słusznie gniewam się śmiertelnie”.

Rzekł Pan: „Tobie żal krzewu, którego nie uprawiałeś i nie wyhodowałeś, który w nocy wyrósł i w nocy zginął. A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt?”

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: „Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów”.

A On rzekł do nich: „Kiedy się modlicie, mówcie:

«Ojcze, święć się imię Twoje,

przyjdź Królestwo Twoje.

Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj

i przebacz nam nasze grzechy,

bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini;

i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie»”.

Dość dziwnie modlił się Jonasz do Boga po tym, jak Niniwitom darowana została kara. Mówił: Proszę, Panie, czy nie to właśnie miałem na myśli, będąc jeszcze w moim kraju? Dlatego postanowiłem uciec do Tarszisz, bo wiem, żeś Ty jest Bóg łagodny i miłosierny, cierpliwy i pełen łaskawości, litujący się nad niedolą.

Właśnie, co miał tak naprawdę na myśli? I dlaczego postanowił uciec do Tarszisz? Dlatego, że Bóg jest łagodny i miłosierny, cierpliwy i pełen łaskawości, litujący się nad niedolą? To – w rozumieniu Jonasza – źle?

Chyba tak, skoro stawia zarzuca to dziś Bogu i podaje jako powód opuszczenia Go w sposób wręcz demonstracyjny. A już stwierdzenie: Teraz, Panie, zabierz, proszę, duszę moją ode mnie, albowiem lepsza dla mnie śmierć niż życie – po tym, jak Bóg okazał ludziom swoje miłosierdzie, to chyba przesada! Aż tak był oburzony z powodu dobroci Boga? Sam Bóg go zresztą o to zapytał: Czy uważasz, że słusznie jesteś oburzony?

I żeby jakoś dogłębniej zrozumieć intencje Boga, został Jonasz postawiony w bardzo konkretnej sytuacji, która miała mu lepiej uzmysłowić, dlaczego Bóg tak, a nie inaczej, rozstrzygnął sprawę Niniwy.

Otóż, najpierw otrzymał osłonę przed upałem w postaci krzewu rycynusowego, pod którym mógł się schronić i nieco od skwaru odetchnąć. Za jakiś czas jednak ten krzew usechł, podgryziony przez szkodnika. A wtedy Jonasz znowu uderzył w płacz i lament: Lepiej dla mnie umrzeć aniżeli żyć. Na co Bóg znowu zareagował pytaniem: Czy słusznie się oburzasz z powodu tego krzewu?, na co z kolei ten odpowiedział naburmuszony: Słusznie gniewam się śmiertelnie.

Dosłownie – jak małe dziecko! Jak taki rozkapryszony malec, któremu zabrano zabawkę, albo rodzic pogroził mu palcem za złe zachowanie, a ten potem chodzi nabzdyczony dwie godziny. Doprawdy, bardzo to dziwne nastawienie proroka, który ma pretensje do Boga za to, że jest On dobry i miłosierny dla ludzi.

Wydaje się bowiem, że szczególnie w Starym Testamencie Boga raczej się bano, był On bowiem kategoryczny i zasadniczy w swoich rozstrzygnięciach. Z pewnością, musimy tu uwzględnić kontekst, a konkretnie – wielobóstwo, wyzwane przez kraje ościenne i różne sposoby traktowania tychże bóstw przez owe ludy. Dlatego Bóg dopominał się dla siebie jednoznacznego szacunku i nie pozwalał na różne ekscesy ze strony swojego narodu, zsyłając rozmaite kary.

Częściej właśnie z takim obrazem Boga spotykamy się w Starym Testamencie, co nie znaczy, że był On kimś innym od tego Boga, do którego my się dzisiaj zwracamy. Ale – właśnie – inaczej się do Boga wówczas zwracano i inaczej Go postrzegano. Zapewne przypominamy sobie – z czasu wędrówki Izraelitów przez pustynię – taką sytuację, w której to drżąca i dymiąca góra, z której miał przemawiać Bóg, wywoływała tak paniczny strach Izraelitów, że błagali Mojżesza, by tylko on z Bogiem rozmawiał, gdyż oni ze strachu zaraz poumierają.

To dopiero Jezus – chociażby w dzisiejszej Ewangelii – ukazał nam Boga, swego Ojca, jako naszego Ojca, do którego tak właśnie możemy i powinniśmy się zwracać: Ojcze… Tym bardziej więc dziwi, że w przypadku całej sprawy z Jonaszem i z Niniwą role zostały jakby zamienione: to Jonasz był rozgniewany, a Bóg starał się go „udobruchać”. Właśnie dlatego tłumaczył mu spokojnie: Tobie żal krzewu, którego nie uprawiałeś i nie wyhodowałeś, który w nocy wyrósł i w nocy zginął. A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt?

Owo nieodróżnianie rąk – jak się domyślamy – oznacza prostotę tych ludzi i takie przekonanie Boga, że może niejednokrotnie nie ze złej woli popadali w grzechy, ale z jakiejś niefrasobliwości, może i głupoty… Dlatego Bóg tak bardzo chciał dać im szansę – a Prorok tak bardzo nie chciał. Na szczęście, Bóg i z Niniwą sobie poradził, i z Prorokiem.

Jak ten dobry Ojciec, który z dobrotliwym uśmiechem przygląda się dąsom swego rozkapryszonego dziecka. A jednocześnie, tak mądrze poucza to swoje oporne dziecko i tłumaczy, dlaczego postąpił tak, a nie inaczej. W końcu, ojciec – każdy ojciec – wie więcej i więcej rozumie, niż jego dziecko. Dlatego to rodzice wychowują dziecko, chociaż też można w jakimś sensie – oczywiście, właściwie rozumianym – mówić o procesie odwrotnym. Jednak to rodzice biorą na siebie odpowiedzialność za nauczenie życia swoich dzieci.

Niedobrze, jeżeli dziecko zamyka na tę naukę swoje serce i nie da sobie nic powiedzieć. Niedobrze też, jeżeli dziecko gniewa się za dobroć, okazaną przez rodziców innym dzieciom w rodzeństwie – zazdrości tego dobra, chciałoby go tylko dla siebie. Taka postawa, moi Drodzy, nam także grozi: właśnie owa zazdrość z powodu czyjegoś powodzenia w życiu; z powodu dobra, jakie ten drugi otrzymał, a znowu złośliwa satysfakcja, kiedy temu drugiemu powinęła się noga. Nie tak postępują dzieci Ojca Niebieskiego.

Jak słyszymy, w prośbach, które zawiera w sobie Modlitwa Pańska – bo tak przecież nazywamy tę piękną modlitwę, której dzisiaj uczy nas Jezus – zawarte zostały wszystkie najważniejsze potrzeby człowieka: zarówno te potrzeby duchowe, jak i materialne. O to wszystko mamy się zwracać do Boga, jako naszego Ojca – głęboko ufając, że Ojcowskiej miłości i dobroci wystarczy wszystkim.

Naprawdę, nie ma potrzeby nikomu niczego zazdrościć…