Wielkie Jego panowanie!

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Moi Drodzy, zapraszam do wspólnego świętowania Bożego Narodzenia!

A rozważanie dzisiejsze stanowić będzie słowo, jakie wygłosiłem na Pasterce, sprawowanej – jak w roku poprzednim – w naszym Duszpasterstwie Akademickim. Rozważanie to kończę serdecznym życzeniami, z jakimi chciałbym się do Was zwrócić, w imieniu własnym i całego Duszpasterstwa Akademickiego w Siedlcach.

A ja dzisiaj, do południa, posługuję w Krzymoszach, na zaproszenie Proboszcza, mojego Kolegi z Roku święceń, Księdza Leona Bobrowskiego. A potem – rodzinne spotkanie u Państwa Olendrów w Celestynowie.

Zapraszam zatem do pochylenia się nad Bożym słowem Mszy Świętej w nocy. Oto słówko Księdza Marka na dzisiejszą Uroczystość:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Niech każda i każdy z nas znajdzie w dzisiejszym Słowie konkretne przesłanie, skierowane właśnie do siebie. Niech Duch Święty pomoże je odkryć.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Uroczystość Narodzenia Pańskiego – Msza w nocy

25 grudnia 2023., 

do czytań: Iz 9,1–3.5–6; Tt 2,11–14; Łk 2,1–14

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA IZAJASZA:

Naród kroczący w ciemnościach

ujrzał światłość wielką;

nad mieszkańcami kraju mroków

zabłysło światło.

Pomnożyłeś radość,

zwiększyłeś wesele.

Rozradowali się przed Tobą,

jak się radują we żniwa,

jak się weselą

przy podziale łupu.

Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo

i drążek na jego ramieniu,

pręt jego ciemięzcy

jak w dniu porażki Madianitów.

Albowiem Dziecię nam się narodziło,

Syn został nam dany,

na Jego barkach spoczęła władza.

Nazwano Go imieniem:

Przedziwny Doradca, Bóg Mocny,

Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju.

Wielkie będzie Jego panowanie

w pokoju bez granic

na tronie Dawida

i nad Jego królestwem,

które On utwierdzi i umocni

prawem i sprawiedliwością,

odtąd i na wieki.

Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona.

CZYTANIE Z LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO TYTUSA:

Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta.

Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna.

Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie.

W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoim stadem. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie”.

I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami:

„Chwała Bogu na wysokościach,

a na ziemi pokój ludziom,

w których ma upodobanie”.

DWUDZIESTEGO PIĄTEGO GRUDNIA, W DWUDZIESTYM DZIEWIĄTYM DNIU KSIĘŻYCOWYM, GDY MINĘŁO WIELE LAT OD STWORZENIA ŚWIATA, GDY BÓG STWORZYŁ NIEBO I ZIEMIĘ, I UCZYNIŁ CZŁOWIEKA NA SWÓJ OBRAZ, I WIELE WIEKÓW OD CZASU, GDY PO POTOPIE NAJWYŻSZY POZWOLIŁ ZABŁYSNĄĆ TĘCZY, BĘDĄCEJ ZNAKIEM PRZYMIERZA POKOJU; GDY UPŁYNĘŁY WIEKI OD WYJŚCIA NASZEGO OJCA W WIERZE, ABRAHAMA, Z UR CHALDEJSKIEGO, TRZYNAŚCIE WIEKÓW OD WYJŚCIA IZRAELITÓW Z EGIPTU POD PRZEWODEM MOJŻESZA, OKOŁO TYSIĄC LAT OD NAMASZCZENIA DAWIDA NA KRÓLA IZRAELA, W SZEŚĆDZIESIĄTYM PIĄTYM TYGODNIU WEDŁUG PROROCTWA DANIELA, W EPOCE STO DZIEWIĘĆDZIESIĄTEJ CZWARTEJ OLIMPIADY, W SIEDEMSET PIĘĆDZIESIĄTYM DRUGIM ROKU OD ZAŁOŻENIA RZYMU, W CZTERDZIESTYM DRUGIM ROKU RZĄDÓW CESARZA OKTAWIANA AUGUSTA, GDY W CAŁYM ŚWIECIE KRÓLOWAŁ POKÓJ – JEZUS CHRYSTUS, KRÓL ODWIECZNY, SYN PRZEDWIECZNEGO OJCA, PRAGNĄC UŚWIĘCIĆ ŚWIAT SWOIM PRZYJŚCIEM, BĘDĄC POCZĘTYM ZA SPRAWĄ DUCHA ŚWIĘTEGO, SPĘDZIWSZY W ŁONIE MATKI DZIEWIĘĆ MIESIĘCY, RODZI SIĘ W BETLEJEM JUDZKIM Z MARYI DZIEWICY, STAJĄC SIĘ CZŁOWIEKIEM. TAKIE JEST NARODZENIE NASZEGO PANA JEZUSA CHRYSTUSA WEDŁUG LUDZKIEJ NATURY.

Tymi oto słowami wielkiej Kalendy o Narodzeniu Jezusa rozpoczyna się zwykle Pasterkę, sprawowaną przez Ojca Świętego, na Watykanie. Słowa tej niezwykłej nowiny napełniają dzisiaj radością także nasze serca!

Słowa te brzmią bardzo dostojnie – podobnie zresztą, jak słowa pierwszego dzisiejszego czytania. Nie są one zbyt często odczytywane w liturgii Kościoła w ciągu roku, a jeżeli nawet fragmentarycznie się pojawiają, to nie ma w nich owego ładunku jakiejś ogromnej mocy i tego wyjątkowego brzmienia i majestatu, jaki dziś słyszymy. Oto bowiem właśnie dzisiaj, tej nocy – naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków zabłysło światło. […] Albowiem to właśnie dzisiaj, tej nocy – Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic!

Fantastycznie wręcz Prorok Izajasz opisał – a tak naprawdę, to zapowiedział – owo wielkie wydarzenie, jakie dziś przeżywamy. Na osiem wieków przed tym, kiedy się faktycznie dokonało – Prorok ten już to widział, już o tym wiedział, już to światu pokazał, opisał… Tak – bo tak właśnie chciał Bóg! Sam Bóg chciał, aby świat wyczekiwał przyjścia Jego Syna – wszak to przecież Syn samego Boga, więc potrzeba było, aby świat docenił tak niezwykłe przyjście.

A jednocześnie – fakt, iż Prorok tak opisuje owo narodzenie się Dziecięcia, które jest Księciem Pokoju, jakby je widział na własne oczy, tylko przekonuje nas, że to narodzenie swoim zasięgiem i rangą znacząco przekracza granice czasu. Ono jest ponadczasowe!

Dlatego dzisiaj słyszymy o nim w pierwszym czytaniu, w dość precyzyjnych określeniach – ale i słyszmy o nim w Ewangelii, w zdaniach również dość precyzyjnych i dokładnych, opisujących owo niezwykłe wydarzenie. I może właśnie w tym kontekście pojawić się pytanie, jak to jest, że oba opisy są tak do siebie zbliżone, gdy idzie o przedstawienie faktów, chociaż pomiędzy nimi jest, gdy idzie o czas powstania – przypomnijmy to sobie jeszcze raz – osiem wieków. A pomiędzy czasem powstania Ewangelii według Świętego Łukasza, a pomiędzy naszym czasem – jest dwa tysiące lat.

Czas jednak jakby dalej nie odgrywał w tym wszystkim większej roli, bo i my dzisiaj witamy Jezusa, narodzonego dla nas w Betlejem, bo głęboko ufamy, że jeśli dobrze i pobożnie przeżyjemy to wydarzenie w liturgii – jeżeli chociażby zaprosimy Go do siebie w Komunii Świętej – to On narodzi się w naszych sercach. A tu już żadne odległości czasowe nie będą miały znaczenia.

Dlatego kiedy słyszymy w Ewangelii: Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie; a z kolei w pierwszym czytaniu: Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju – to widzimy, że to jest jeden i ten sam przekaz!

Do tego dołącza także Święty Paweł, gdy w drugim czytaniu mówi: Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa…

Zatem, jedna wielka, wspaniała nowina! Ponadczasowa! Chociaż wypełnia się w tym i w takim czasie, jaki obecnie mamy. W czasie, w którym nie tylko jeden naród, nie tylko nasz naród, ale wiele narodów «kroczy w ciemnościach» i wiele narodów, i wiele organizacji i instytucji, ale także wiele naszych rodzin i małych wspólnot to, niestety, prawdziwe «krainy mroków» – Jezus i tak przychodzi! I tak się rodzi!

Wbrew wszystkim i wszystkiemu – chciałoby się powiedzieć: jak gdyby nigdy nic – przychodzi na świat, przychodzi do nas, wchodzi w te nasze mroki: mroki naszych serc, z których to nie potrafimy ciągle wyrzucić złych przyzwyczajeń i marnych nawyków; w mroki naszych rodzin i wspólnot, naszych instytucji i ludzkich zbiorowości, gdzie tak często dochodzi do konfliktów, nerwów i wielu zupełnie niepotrzebnych słów; wreszcie: w mroki całego tego świata, przeżartego nienawiścią, korupcją, pychą, partyjniactwem i gołosłowiem, o ile nie zwyczajnym kłamstwem…

Moi Drodzy, czy tego wszystkiego nie widzimy, nie doświadczamy na sobie?… Z pewnością, dobrze to odczuwamy i wyraźnie widzimy… Bo trudno nie widzieć tego wszystkiego, co się obecnie dzieje w naszej Ojczyźnie! Trudno nie widzieć tego i jakoś nie odczuwać tego, co dzieje się za naszą wschodnią granicą, ale i w Ziemi Świętej, i w tylu miejscach na świecie, gdzie konflikty wzbierają na sile, a ciągle pojawiają się zarzewia następnych. Trudno tu nie wspomnieć największego przekrętu ostatniego czasu, jakim była tak zwana pandemia.

Trudno także nie wspomnieć całego bałaganu i moralnego upadku, jaki swoimi działaniami i decyzjami fundują nam aroganccy urzędnicy tak zwanej Unii Europejskiej, promując jedną opcję polityczną i jedną opcję moralności, a właściwie – niemoralności! A do tego dorzućmy jeszcze nasze małe, lokalne, także rodzinne wojenki i konflikty, albo ciężką atmosferę w wielu naszych miejscach pracy, na uczelniach i w szkołach; dorzućmy jeszcze różne trudności, związane drożyzną i ciągłym niedoborem pieniędzy, a i choroba co i raz jakaś się przyplącze…

Kiedy tak na to wszystko całościowo spojrzymy, to zobaczymy bardzo smutny i ogromnie ciężki obraz tego obecnego czasu, tego obecnego świata, tej obecnej rzeczywistości – naszej rzeczywistości: osobistej, rodzinnej, sąsiedzkiej, narodowej, ogólnoświatowej…

Nie wiem, jak Wy to wszystko odbieracie, moi Drodzy, ale ja osobiście coraz gorzej się w tej rzeczywistości odnajduję. Mam wrażenie, że jest coraz ciemniej, że mroki coraz gęstsze, że coraz gorzej się oddycha – oczywiście, w tym sensie duchowym, wewnętrznym… Robi się po prostu coraz gęściej, coraz mroczniej, coraz bardziej nieznośnie! Tak, ten świat coraz bardziej wydaje się nie do zniesienia i nie do zrozumienia!

Dokąd to wszystko zmierza? Jak się to wszystko zakończy? Co będzie z nami i z naszą Ojczyzną? Czy wróg jej nie zaatakuje? Albo czy nie dojdzie do wojny domowej, która – jak się w ostatnich tygodniach, a nawet dniach wydaje – jakby wisiała na włosku?…

A do tego trzeba jeszcze dołączyć duże zamieszanie w Kościele – i to począwszy od jego najwyższych czynników, czyli od Watykanu, gdzie co i raz jakiś biskup czy kardynał wyskoczy z jakimiś swoimi pomysłami na Kościół i na Jego naukę – a ręce po prostu opadają i nie chce się już o tym wszystkim myśleć, ani mówić!

Aż do tej nocy, kiedy to z tysięcy, ale to wielu tysięcy ambon na całym świecie popłynęły te słowa: Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków zabłysło światło. […] Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic! Samo wręcz wyrywa się z serca westchnienie, a nawet wręcz zawołanie: A jednak!

A jednak – nie wszystko stracone, nie wszystko przegrane! A jednak – jest nadzieja! Jest światło! Jest jakiś promyk – a może nawet nie tyle promyk, co potężny promień, wręcz snop światła w całym tym mroku! Tak, właśnie ten wielki promień niegasnącej Światłości, jaką jest Jezus Chrystus, Boży Syn, Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju, Władca świata i wszechświata, Pan nad wiekami i nad historią, wcielona Miłość i Dawca wszelkiej nadziei – przychodzi po raz dwa tysiące dwudziesty trzeci!

Przychodzi wbrew wszystkim modom i trendom tego świata, na przekór tym wszystkim, którzy już dawno wyeliminowali go z życia społecznego i politycznego: przychodzi, aby nam, Jego uczniom, Jego wyznawcom, Jego przyjaciołom i świadkom powiedzieć: Nie bójcie się! Nie bójcie się nikogo i niczego! Ja jestem z Wami! Ja jestem – to imię Boga! Zatem: Ja jestem – Emmanuel! – Bóg z Wami! Ja jestem z Wami! Ja – Bóg Człowiek!

Moi Drodzy, jak odpowiemy na ten dar? Jak odpowiemy na to przyjście? Co odpowiemy Jezusowi?

Nasze Duszpasterstwo Akademickie tę odpowiedź zawarło w serdecznych życzeniach, jakie w tym roku kieruje do Wszystkich, nam bliskich i życzliwych – i tych, którzy za takich zechcą się uważać. Otóż, życzymy wszystkim Ludziom dobrej woli, a więc nam wszystkim, byśmy docenili, jak bardzo Jezus, Boży Syn, zidentyfikował się z człowiekiem i jego losem – od poczęcia aż do śmierci – i sami trwali w pełnej jedności z Jezusem, przeżywając z Nim każdy swój dzień, od pierwszego do ostatniego, bez jednego dnia przerwy; oraz byśmy głęboko przeżywali sprawy drugiego człowieka: od poczęcia aż do śmierci! Niech Boże Dziecię napełni nasze serca swoim pokojem!

Niech – jak słyszeliśmy to w pierwszym czytaniu – wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic!