Maryjo Tobie zawierzam!

(Dz 25,13-21)
Król Agryppa i Berenike przybyli do Cezarei powitać Festusa. Gdy przebywali tam dłuższy czas, Festus przedstawił królowi sprawę Pawła: Feliks pozostawił w więzieniu pewnego człowieka – powiedział. Gdy byłem w Jerozolimie, arcykapłani i starsi żydowscy wnieśli przeciw niemu skargę, żądając dla niego wyroku skazującego. Odpowiedziałem im: Rzymianie nie mają zwyczaju skazywania kogokolwiek na śmierć, zanim oskarżony nie stanie wobec oskarżycieli i nie będzie miał możności bronienia się przed zarzutami. A kiedy przybyli tutaj bez żadnej zwłoki, sprawując następnego dnia sądy, kazałem przyprowadzić tego człowieka. Oskarżyciele nie wnieśli przeciwko niemu żadnej skargi o przestępstwa, które podejrzewałem. Mieli z nim tylko spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje. Nie znając się na tych rzeczach, zapytałem, czy nie zechciałby udać się do Jerozolimy i tam odpowiadać przed sądem w tych sprawach. Ponieważ Paweł zażądał, aby go zatrzymać do wyroku Cezara, kazałem go strzec, dopóki go nie odeślę do Najdostojniejszego.

(J 21,15-19)
Gdy Jezus ukazał sie swoim uczniom i spożył z nimi śniadanie, rzekł do Szymona Piotra: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? Odpowiedział Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś baranki moje. I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie? Odparł Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś owce moje. Powiedział mu po raz trzeci: Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie? Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: Czy kochasz Mnie? I rzekł do Niego: Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego Jezus: Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz. To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: Pójdź za Mną!
Христос Воскрес!

Pozdrawiam bardzo serdecznie z Syberii, z Surgutu.

Cieszę się niezmiernie, że są ze mną Goście – nasz Tato, ks. Jacek, ks. Leszek, ks. Stanisław, Sebastian Karczewski, pan Marian – operator Tv Trwam, i dwóch panów z Radzymina.

I główna, Bohaterka, winowajczyni całego zamiesznia – Matka Boża Fatimska.

W nocy pierwsza grupa gości przywiozła Figurę, którą już wtedy wprowadziliśmy do kościoła. Rano dotarła druga grupa, z moją Rodzinką na czele.

Pierwszy raz od 7 lat jak jestem na Syberii ktoś z rodziny mnie odwiedził. Bardzo się cieszę i gratuluję odwagi.

Wierzę że Matka Boża Fatimska, dzięki temu, co będziemy tu teraz przeżywać, weźmie sprawy mojej parafii w Swoje Ręce i będą się działy rzeczy wielkie. Ona sama a przez Nią Jej Syn, będą doznawać chwały, jakiej na tej ziemi jeszcze nigdy nie doznawali.

Dziś 99 rocznica objawień fatimskich i 35 rocznica zamachu na Jana Pawła II.

I właśnie w ten dzień Matka Najświętsza obejmuje tron w Surgucie.

Matka Boża prosiła w objawieniach, żeby poświęcić jej Niepokalanemu Sercu Rosję. Ja poświęcam teraz Jej Nipokalanemu Sercu, tę część Rosji za którą odpowiadam – moją parafię.

Jej zawierzam (w niedzielę będę to robił uroczyście z całą parafią) teraźniejszość i przyszłość tej parafii. Maryjo rządź! Maryjo prowadź! Pod Twoją opiekę się oddajemy.

A co do objawiń fatimskich, które trochę studiowałem, nawet z konieczności, przygotowując się do tych uroczystości, to kilka myśli…

Czytając i słuchając różnych komentarzy zauważam, że Maryja nie została dobrze zrozumiana. Człowiek jak to człowiek łatwiej goni za sensacją. W objawieniach fatimskich często szuka się jakichś nadzwyczajności, przepowiadania przyszłości, jakiejś tajemnicy, sekretów, cudów.

Natomiast przesłanie Maryi jest bardzo proste i konkretne – nawróćcie się, módlcie się.

Ciekawym jest, że słuchając słów Maryi można zauważyć to, że nasza modlitwa, nasza wiara, nasze nawrócenie, ma konkretny, realny wpływ na losy świata.