Przez Niego będziemy wskrzeszeni!

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywa Ksiądz Wojciech Bazan, dobry Kolega z od czasów seminaryjnych, Prefekt Zespołu Szkół Katolickich, istniejących przy mojej rodzinnej Parafii. Życzę Jubilatowi niegasnącego zapału do pracy z dziećmi i młodzieżą, oraz wszelkiego Bożego błogosławieństwa! Zapewniam o modlitwie.

Moi Drodzy, wczorajszy dzień skupienia Kandydatów do Bierzmowania w Pratulinie był bardzo ciekawym doświadczeniem. Modlę się za te Dzieciaki, aby – jak sobie o tym rozmawialiśmy – widziały w Kościele przestrzeń życiową dla siebie. I aby zawsze były wdzięczne Bogu za to, że w ogóle są w Kościele.

Pamiętałem w modlitwie także o Was – i w Pratulinie, i w Kodniu, do którego po drodze na chwilę wpadłem.

Życzę Wszystkim pięknej niedzieli. I na takie właśnie przeżywanie Dnia Pańskiego – niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

32 Niedziela zwykła, C,

do czytań: 2 Mch 7,1–2.9–14; 2 Tes 2,16–3,5; Łk 20,27–38

CZYTANIE Z DRUGIEJ KSIĘGI MACHABEJSKIEJ:

Zdarzyło się, że siedmiu braci razem z matką zostało schwytanych. Bito ich biczami i rzemieniami, gdyż król chciał ich zmusić, aby skosztowali wieprzowiny zakazanej przez Prawo.

Jeden z nich, przemawiając w imieniu wszystkich, tak powiedział: „O co pragniesz zapytać i czego dowiedzieć się od nas? Jesteśmy bowiem gotowi raczej zginąć aniżeli przekroczyć ojczyste prawo”.

Drugi zaś brat w chwili, gdy oddawał ostatnie tchnienie, powiedział: „Ty zbrodniarzu, odbierasz nam to obecne życie. Król świata jednak nas, którzy umieramy za Jego prawo, wskrzesi i ożywi do życia wiecznego”.

Po nim był męczony trzeci. Na żądanie natychmiast wysunął język, a ręce wyciągnął bez obawy i mężnie powiedział: „Z nieba je otrzymałem, ale dla Jego praw nimi gardzę, a spodziewam się, że od Niego ponownie je otrzymam”. Nawet sam król i całe jego otoczenie zdumiewało się odwagą młodzieńca, jak za nic miał cierpienia.

Gdy ten już zakończył życie, takim samym katuszom poddano czwartego. Konając, tak powiedział: „Lepiej jest nam, którzy giniemy z ludzkich rąk, a którzy w Bogu pokładamy nadzieję, że znowu przez Niego będziemy wskrzeszeni. Dla ciebie bowiem nie ma wskrzeszenia do życia”.

CZYTANIE Z DRUGIEGO LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO TESALONICZAN:

Bracia: Sam Pan nasz Jezus Chrystus i Bóg, Ojciec nasz, który nas umiłował i przez łaskę udzielił nam niekończącego się pocieszenia i dobrej nadziei, niech pocieszy serca wasze i niech utwierdzi we wszelkim czynie i dobrej mowie.

Poza tym, bracia, módlcie się za nas, aby słowo Pańskie rozszerzało się i rozsławiało, podobnie jak to jest pośród was, abyśmy byli wybawieni od ludzi przewrotnych i złych, albowiem nie wszyscy mają wiarę. Wierny jest Pan, który umocni was i ustrzeże od złego. Co do was, ufamy w Panu, że to, co nakazujemy, czynicie i będziecie czynić. Niechaj Pan skieruje serca wasze ku miłości Bożej i cierpliwości Chrystusowej.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: „Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: «Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu». Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie. Wziął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta.

Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę”.

Jezus im odpowiedział: „Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani są za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.

A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzaku, gdy Pana nazywa «Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba». Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją”.

Przecież chodziło tylko o kawałek mięsa… Po co było się tak narażać, wręcz nadstawiać – nie lepiej było zjeść ten kęs wieprzowiny i mieć święty spokój? Zawsze można było powiedzieć, że to przez pomyłkę, że pod przymusem… A może tak, jak w przypadku starca Eleazara, o którym mowa w innym miejscu, na kartach Starego Testamentu, a którego zmuszano do podobnej rzeczy i podpowiadano, by tylko udawał, że je zakazane mięso, tak i tutaj – być może – władca zadowoliłby się tym, że owi młodzi ludzie udawaliby jedzenie mięsa i dzięki temu uratowaliby życie?…

Oni jednak nie chcieli. Nie chcieli zjeść mięsa, zakazanego Żydom przez Boże Prawo – i udawać też nie chcieli. I to wszyscy, bez wyjątku, co do jednego. W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy opis męczeństwa czterech braci, ale w pierwszym zdaniu usłyszeliśmy informację, że było ich siedmiu i z lektury dalszej części Księgi Machabejskiej dowiadujemy się, że także pozostali trzej nie zawahali się postąpić w sposób godny swojej wiary i godny swoich braci.

Księga wychwala także bohaterstwo matki, która musiała patrzeć na brutalne męczeństwo wszystkich swoich synów – możemy się tylko domyślać, co to oznaczało dla matki – i nie tylko, że się nie załamała, ale jeszcze zachęcała swych synów do bohaterstwa i wierności Bogu. Bo – właśnie – nie o kawałek mięsa cała rzecz tu się rozgrywała. Nie o kawałek mięsa i nie o taki lub inny zwyczaj – ale o wierność Prawu Bożemu. A tak jeszcze dokładniej – o wierność samemu Bogu!

Ci młodzi ludzie – młodzi bracia – potraktowali ją bardzo dosłownie. I dlatego uznali, że albo zachowuje się Boże Prawo i jest się mu wiernym – albo się je zdradza, czyli Boga się zdradza. I koniec. Nie ma trzeciej drogi. A dla nich oznaczało to jeszcze jedno – to mianowicie, co czwarty z braci, w obliczu zbliżającej się męczeńskiej śmierci, powiedział do władcy: Lepiej jest nam, którzy giniemy z ludzkich rąk, a którzy w Bogu pokładamy nadzieję, że znowu przez Niego będziemy wskrzeszeni. Dla ciebie bowiem nie ma wskrzeszenia do życia.

Moi Drodzy, to właśnie o to rozgrywała się cała sprawa: o życie wieczne – nie o kawałek mięsa. Jak wielką wiarę w to życie wieczne – i jak wielką wiarę w samego Boga – musieli mieć ci młodzi ludzie, że nie zawahali się położyć na szali swego życia doczesnego i po prostu nim wzgardzić, oddać go bez wahania. W tym momencie próby wszyscy uznali, że to życie nie ma większej wartości – w obliczu życia wiecznego, w obliczu zmartwychwstania, które ich czekało tam, po drugiej stronie…

Zdaje się, że nie aż tak poważnie podeszli do całej sprawy rozmówcy Jezusa z dzisiejszej Ewangelii, czyli grupa saduceuszy. Opowiedziana przez nich historia rzeczywiście zdawała się potwierdzać, iż – jak stwierdza Ewangelista – byli oni przekonani, że nie ma zmartwychwstania. I stąd ta cała historyjka o siedmiu mężach jednej kobiety, którzy umierali jeden po drugim.

To też siedmiu braci – jak w pierwszym czytaniu. Tylko o ile ci bracia ze Starego Testamentu naprawdę wierzyli w zmartwychwstanie i dlatego tak bardzo poważnie potraktowali całą sprawę, o tyle ci z Ewangelii – postacie, jak się zdaje, fikcyjne, zmyślone przez saduceuszy – mieli całą sprawę zbagatelizować, a może nawet ośmieszyć, skompromitować. Wyczuwamy to wyraźnie po tonie tej dziwnej opowieści.

Już sam fakt, że po kolei żenili się z niewiastą, przy której umierali wszyscy poprzedni, pokazywał niepoważne podejście do tematu. W rzeczywistości bowiem, po śmierci trzeciego, z pewnością czwarty bardzo by się obawiał z nią żenić, nie mówiąc już o następnych. Jednakże – powiedzmy raz jeszcze – tu nie o tę historyjką chodziło, ale o to, że saduceusze naprawdę nie wierzyli w zmartwychwstanie do życia wiecznego. Dali temu jasny wyraz.

Jezus jednak wykorzystał tę ich dziwaczną historyjkę – i w ogóle fakt rozmowy z nimi – do tego, by nam wszystkim dać bardzo konkretną i jasną naukę o tym, że jest zmartwychwstanie. Dlatego to powiedział: Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani są za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.

Po czym dodał: A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzaku, gdy Pana nazywa «Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba». Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją.

I właśnie zapewne myśląc o takich ludziach, jak owi saduceusze, Paweł Apostoł pisał do Tesaloniczan, w drugim dzisiejszym czytaniu: Poza tym, bracia, módlcie się za nas, aby słowo Pańskie rozszerzało się i rozsławiało, podobnie jak to jest pośród was, abyśmy byli wybawieni od ludzi przewrotnych i złych, albowiem nie wszyscy mają wiarę.

Tak, nie wszyscy mają wiarę. Ludzie przewrotni wszystko przeinaczają – czasami złośliwie i celowo – bo sami wiary nie mają i jeszcze chcieliby innym w głowach zamotać. Dlatego Paweł przestrzega swych uczniów i wyraża co do nich swoje nadzieje, w słowach: Wierny jest Pan, który umocni was i ustrzeże od złego. Co do was, ufamy w Panu, że to, co nakazujemy, czynicie i będziecie czynić. Niechaj Pan skieruje serca wasze ku miłości Bożej i cierpliwości Chrystusowej.

Otóż, właśnie, moi Drodzy! Wszystko zależy od naszego podejścia do całej sprawy – słowem: od naszej wiary. Oto bowiem dzisiaj mamy przed sobą dwie przeciwstawne postawy: jedna, to postawa wielkiej wiary w Boga i w Jego obietnicę zmartwychwstania człowieka do życia wiecznego; druga z kolei – to postawa braku tej wiary i wręcz próba jej ośmieszania. Tu siedmiu braci oddaje za tę wiarę życie, a tu siedmiu braci też oddaje życie, ale jakby… w ciemno, nie wiadomo, po co i dlaczego, trochę jakby przez pomyłkę.

Jezus zajmuje w całym tym sporze jasne stanowisko, podobnie Święty Paweł. Tesaloniczanie – mamy taką nadzieję – posłuchali Apostoła i czynili to, co on im nakazał, czego ich nauczył.

A my – jakie stanowisko w tych sprawach zajmiemy? I to nie tylko, gdy idzie o prawdę dotyczącą zmartwychwstania do życia wiecznego, ale o każdą inną prawdę wiary – tej wiary, której jesteśmy od dziecka uczeni, w której jesteśmy wychowywani?…

Moi Drodzy, czy my w to wszystko tak naprawdę wierzymy? Ale tak naprawdę – czyli tak, że bylibyśmy w stanie oddać za to życie? Owszem, nie musimy obecnie tego czynić – i obyśmy nigdy nie musieli. Ale gdyby było trzeba?…

W pewnym sensie, już trzeba. Chociaż nie w sposób męczeński, ale trzeba odważnie, zdecydowanie i bez kompleksów codziennie świadczyć o swojej wierze! A w ostatnim czasie wydaje się, że tego świadectwa wyjątkowo potrzeba; w obliczu tego, że – jak to ujął dzisiaj Święty Paweł – nie wszyscy mają wiarę. Widzimy, moi Drodzy, na pewno wokół nas coraz więcej takich, którym brakuje wiary.

A wręcz takich, którzy nie chcą mieć tej wiary, którym na tych sprawach po prostu nie zależy, którzy się tym aktualnie nie przejmują, bo nie uważają tych spraw w ogóle za ważne. Bo oni teraz mają wszystko: mają dostatnie życie, dobrze się ustawili zawodowo i społecznie, pieniądze płyną na konto, w domu i w garażu jest to, co być powinno.

O, z pewnością, może być jeszcze więcej i jeszcze droższego, więc o to trzeba zabiegać, a nie o jakieś tam bzdury, co będzie po śmierci. A kiedyż to przyjdzie ta śmierć! To jeszcze długa perspektywa! Na stare lata się o tym pomyśli, a teraz – trzeba się zająć tym, co w tym momencie najważniejsze: ustawić się, dorobić, wzbogacić, zadbać o wygodę życia… Jaka tam wieczność, jakie tam zmartwychwstanie? Na to będzie jeszcze czas.

Tylko – czy aby na pewno?… Będzie jeszcze na to czas? A jak go nie będzie? To co wtedy? I jak żyć, tak naprawdę, jeżeli się ma przed sobą tylko tę perspektywę doczesną – a choćby nawet obejmującą i sto lat życia na ziemi, ale nic poza nią – jak żyć?… Owszem, teraz się o tym nie myśli, bo to życie doczesne jest na tyle atrakcyjne i na tyle wciągające, że na ten moment wielu to wystarcza. Ale w którymś momencie – jakby na przekór wszystkiemu – powróci pytanie: I co dalej?… Co potem?…

Moi Drodzy, jak często my sobie to pytanie stawiamy? Zapewne listopad, który teraz przeżywamy – miesiąc modlitwy za naszych Zmarłych – trochę nas bardziej mobilizuje do postawienia go sobie. Bo i my, choć nie zaliczamy siebie do tych, o których Paweł pisze, że nie wszyscy mają wiarę, gdyż uważamy się za mocno wierzących – i zapewne tak jest – to jednak chyba aż tak za często nie zastanawiamy się, co dalej, co po śmierci, z czym staniemy na Sądzie Bożym?…

I co my tak naprawdę myślimy o tym przyszłym życiu? Jak często o nim myślimy? Bo i my, moi Drodzy – nie z powodu braku wiary, ale z powodu tego zawrotnego tempa, w jakim na co dzień żyjemy – po prostu nie mamy czasu o tych sprawach pomyśleć. Nie mamy do tego głowy.

Bo trzeba pędzić do pracy, a jak się wróci z pracy, to zaraz tyle obowiązków w domu, a tu jeszcze co i raz wypadanie jakaś sprawa poza codziennym „grafikiem” – i tak „w kółko”: człowiek pędzi i pędzi, żeby rozwiązywać kolejne problemy, jakie mu się pojawiają na horyzoncie, więc kiedy tu jeszcze pomyśleć o tym, co jest na tym ostatnim horyzoncie, co jest na końcu, a właściwie: co jest poza nim, jeszcze dalej? Co tam jest?… Co nas tam czeka?

Nie mamy kiedy o tym pomyśleć, moi Drodzy. A chyba jednak warto! Trzeba się do tego zmobilizować. Bo przecież my właśnie po to żyjemy i po to jest cała ta nasza codzienna gonitwa, aby na końcu dobiec do… zmartwychwstania! Tak, do życia wiecznego! Inaczej – jaki sens miałoby to nasze zapędzenie, zapracowanie, wręcz „zarzynanie się” – jaki sens? Jaki cel?…

Cel jest jasny. Tylko nie można o nim zapomnieć. Trzeba sobie o nim jak najczęściej przypominać. I stawiać sobie odważnie to pytanie: Czy ja, człowiek wierzący, tak naprawdę wierzę w życie wieczne? I czy ja – tak naprawdę – pragnę tego życia? Czy mi na nim tak naprawdę zależy? I czy świadomie – a nie tylko tak od niechcenia, jakby przypadkiem, ale tak naprawdę i świadomie – do niego dążę?

A jest to, moi Drodzy, w rzeczy samej pytanie o to, czy ja chcę być już na zawsze – z Jezusem? Czy ja to wszystko, co robię dzisiaj, tu i teraz, robię ze względu na Niego i dla Niego? Czy ja mam Go ciągle przed oczami i robię wszystko, aby być z Nim razem: teraz i w wieczności?

Bo powiedzmy sobie jasno jeszcze raz: siedmiu braci, z dzisiejszego pierwszego czytania, oddało życie nie za kawałek mięsa! I nawet nie w obronie takiego czy innego Prawa, zapisanego na papierze. I nawet nie w obronie zasad jako takich. Oni oddali życie z miłości do Boga! Oddali życie, bo byli pewni, że Bóg im to życie zwróci i że już na zawsze będą z Nim. Tak silna była ich wiara, a z niej wypływała równie silna nadzieja, motywem zaś była bezgraniczna miłość do Boga.

Co jest motywem moich wszelkich działań, mojego zabiegania, zapracowania, codziennej krzątaniny: czy ja to wszystko robię dla Jezusa i z myślą o Nim? Czy ja naprawdę – ale tak naprawdę – chcę z Nim być przez całą wieczność? Czy ja o tym w ogóle myślę? Czy ja szczerze do tego dążę?

A jeśli tak, to ile jestem w stanie z siebie dać, ile poświęcić – dla Jezusa, ze względu na moją wiarę w Niego, na moją do Niego szczerą miłość?… Ile jestem w stanie z siebie dać – już dzisiaj?…