Jak dokonać niemożliwego?…

Szczęść Boże, moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywa Ksiądz Leszek Mućka, Kapłan bardzo mi drogi i bliski, znajomy od czasów pierwszego wikariatu, w Radoryżu Kościelnym, gdzie u początku mojego kapłaństwa spotkałem Go jako ucznia pierwszej klasy technikum. Dzisiaj jest gorliwym Kapłanem, który szczególnie młodych Ludzi prowadzi do Jezusa z niebywałym entuzjazmem.

Z równie wielką pasją swoją zakonny charyzmat realizuje Siostra Laura Wysocka, Benedyktynka Misjonarka, posługująca obecnie w Chełmie, a przed laty współpracująca ze mną w działalności młodzieżowej w Parafii w Trąbkach. Dzisiaj przeżywa imieniny.

Urodziny zaś przeżywa Ksiądz Jan Miedzianowski, mój Kolega kursowy, posługujący – od kilkunastu już lat – na misjach w Peru.

Urodziny przeżywa dziś także Magdalena Sosnowska, należąca w swoim czasie do jednej z młodzieżowych Wspólnot.

Wszystkim Świętującym życzę odwagi, by w każdej sytuacji, w jakiej Ich Bóg kiedykolwiek postawi, potrafili Mu bezgranicznie zaufać. O to będę się dla Nich modlił.

Moi Drodzy, dzisiaj pamiętamy o naszych Dziadkach, prosząc dla Nich Dobrego Boga o opiekę i błogosławieństwo, a dla zmarłych Dziadków – o wieczne zbawienie.

Życzę Wszystkim błogosławionego dnia!

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Środa 2 Tygodnia zwykłego, rok II,

do czytań: 1 Sm 17,32–33.37.40–51; Mk 3,1–6

CZYTANIE Z PIERWSZEJ KSIĘGI SAMUELA:

Dawid rzekł do Saula: „Niech pan mój się nie trapi. Twój sługa pójdzie stoczyć walkę z tym Filistynem”. Saul odpowiedział Dawidowi: „To niemożliwe, byś stawił czoło temu Filistynowi i walczył z nim. Ty jesteś jeszcze chłopcem, a on wojownikiem od młodości”.

Powiedział Dawid: „Pan, który wyrwał mnie z łap lwów i niedźwiedzi, ocali mnie również z ręki tego Filistyna”. Rzekł więc Saul do Dawida: „Idź, niech Pan będzie z tobą”.

Wziął w rękę swój kij, wybrał sobie pięć gładkich kamieni ze strumienia, włożył je do torby pasterskiej, którą miał zamiast kieszeni, i z procą w ręce skierował się ku Filistynowi.

Filistyn przybliżał się coraz bardziej do Dawida, a giermek jego szedł przed nim. Gdy Filistyn spostrzegł Dawida i mu się przyjrzał, wzgardził nim dlatego, że był młodzieńcem, i to rudym, o pięknym wyglądzie. I rzekł Filistyn do Dawida: „Czyż jestem psem, że przychodzisz do mnie z kijem?” Złorzeczył Filistyn Dawidowi przez swoich bogów. Filistyn zawołał do Dawida: „Zbliż się tylko do mnie, a ciało twoje oddam ptakom powietrznym i dzikim zwierzętom”.

Dawid odrzekł Filistynowi: „Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i oszczepem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym urągałeś. Dziś właśnie odda cię Pan w moją rękę, pokonam cię i utnę ci głowę. Dziś oddam trupy wojsk filistyńskich na żer ptactwu powietrznemu i dzikim zwierzętom; niech się przekona cały świat, że Bóg jest z Izraelitami. Niech wiedzą wszyscy zebrani, że nie mieczem ani oszczepem Pan ocala. Ponieważ jest to wojna Pana, On więc odda was w nasze ręce”.

I oto gdy wstał Filistyn i zbliżał się coraz bardziej ku Dawidowi, ten również pobiegł szybko na pole walki naprzeciw Filistyna.

Sięgnął do torby pasterskiej i wyjąwszy z niej kamień, wypuścił go z procy, trafiając Filistyna w czoło, tak że kamień utkwił w czole i Filistyn upadł twarzą na ziemię.

Tak to Dawid odniósł zwycięstwo nad Filistynem: kamieniem z procy trafił Filistyna i zabił go, chociaż nie użył miecza.

Dawid podbiegł i stanął nad Filistynem; chwycił jego miecz, a dobywszy z pochwy, dobił go i odciął mu głowę. Gdy spostrzegli Filistyni, że ich wojownik zginął, rzucili się do ucieczki.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MARKA:

W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć.

On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: „Stań tu na środku”. A do nich powiedział: „Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego, czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?” Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: „Wyciągnij rękę”. Wyciągnął i ręka jego stała się znów zdrowa.

A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

Ileż to razy, moi Drodzy, zdarza się tak, że w obliczu jakiejś trudnej sprawy, jakiegoś bardzo wymagającego zadania, stwierdzamy: „Nie, tego się nie da zrobić! To zupełnie niemożliwe! Nie ma szans!” Albo też: „Ta sytuacja już na pewno się nie zmieni. Nie ma możliwości poprawy złego położenia”… Oczywiście, najbardziej bolą takie słowa, kiedy dotyczą człowieka, jego postawy, jego ewentualnego nawrócenia – na które, często według jego najbliższych – rzekomo „nie ma szans”…I wiele jeszcze innych sytuacji moglibyśmy wymienić, w których to – po ludzku oczywiście – „nic się nie da zrobić”.

Właśnie wobec takiej sytuacji stanął dzisiaj Dawid. A konkretnie, to stanął przed olbrzymem, któremu rzucił wyzwanie do walki. Rzeczywiście, biorąc wszystko na tak zwany zdrowy rozsądek, to można powiedzieć, że właśnie tego zdrowego rozsądku zabrakło Dawidowi i tym, którzy go na walkę z Goliatem wysłali, albo na nią pozwolili. Bo niby jak ten młody człowiek, zupełnie nie mający doświadczenia w walce, miał pokonać takiego przeciwnika? Dysproporcja sił i możliwości była wręcz niewyobrażalna.

Stąd nic dziwnego, że Goliat – zanim jeszcze wzniósł miecz na Dawida – to omal nie zabił go… śmiechem! Uznał wręcz za obelgę ze strony Izraelitów, iż wysłali na spotkanie z nim tak słabego wojownika. Dlatego – jak słyszymy – rzekł Filistyn do Dawida: „Czyż jestem psem, że przychodzisz do mnie z kijem?” Złorzeczył Filistyn Dawidowi przez swoich bogów. Filistyn zawołał do Dawida: „Zbliż się tylko do mnie, a ciało twoje oddam ptakom powietrznym i dzikim zwierzętom”.

Co w takie sytuacji miał robić młody bohater? Jak się przygotować do walki? Co prawda, Saul i jego otoczenie – o czym dzisiaj nie słyszymy, bo te zdania nie zostały włączonego do pierwszego czytania – próbowali wkładać na Dawida jakąś ciężką zbroję, ale ona tylko krępowała jego ruchy i już zupełnie niemożliwym czyniła jakiekolwiek działania na polu walki. Dlatego Dawid z niej zrezygnował i jednak stanął do walki – i to z wielkim przekonaniem o zwycięstwie. Dlaczego?

Odpowiedzi udzielił on sam, w słowach, skierowanych do swego wielekroć silniejszego przeciwnika: Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i oszczepem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym urągałeś. Dziś właśnie odda cię Pan w moją rękę, pokonam cię i utnę ci głowę. Dziś oddam trupy wojsk filistyńskich na żer ptactwu powietrznemu i dzikim zwierzętom; niech się przekona cały świat, że Bóg jest z Izraelitami. Niech wiedzą wszyscy zebrani, że nie mieczem ani oszczepem Pan ocala. Ponieważ jest to wojna Pana, On więc odda was w nasze ręce.

I oddał. Stało się tak, jak przepowiedział Dawid. Goliat poległ. Co było tego przyczyną? Co zadecydowało o zwycięstwie Dawida? Oczywiście, przede wszystkim – pomoc samego Boga. A od strony ludzkiej – w czym ta pomoc się przejawiła? W jaki sposób Dawid pokonał Goliata?

Rzecz jasna, nie siłą, bo tutaj nie miałby szans. Chyba, że Bóg obdarzyłby go siłą większą od tej, jaką dysponował Goliat – Bóg mógł i tak uczynić, bo przecież dla Niego nie ma nic niemożliwego. Dawid jednak zwyciężył sprytem i sprawnością. Jesteśmy pewni, że to Bóg sam podpowiedział mu takie rozwiązanie, a następnie sam poprowadził jego rękę, aby celnie wymierzyć kamieniem z procy i ugodzić przeciwnika. I tak niemożliwe – stało się możliwym. To, co – wydawać by się mogło – niewykonalne, stało się wykonalne. Znalazł się sposób na potężnego Goliata.

Można nawet powiedzieć, że Bóg nie musiał dokonywać nadzwyczajnych znaków i cudów, tylko wykorzystał wrodzony spryt i sprawność Dawida, a wówczas nawet tak ogromna przewaga i siła, jakimi dysponował Goliat, okazały się bezużytecznymi!

Zobaczmy, jak dużo dobrego dokonało się w chwili, w której Dawid zaufał Bogu bezgranicznie i jeszcze publicznie dał temu świadectwo. A to zaufanie naprawdę musiało być ogromne, skoro Dawid już na samym początku, zanim jeszcze doszło do walki, z całym przekonaniem zapowiadał, że Goliat przegra. I tak się stało. Przy takim wewnętrznym nastawieniu Dawida Bóg mógł dokonać rzeczy po ludzku niemożliwej. I zawsze może jej dokonywać, kiedy człowiek pozwoli Bogu działać w sobie i przez siebie.

Jest to postawa zupełnie przeciwstawna do tej, którą zaprezentowali faryzeusze z dzisiejszej Ewangelii. Im cuda, dokonywane przez Jezusa, wręcz przeszkadzały! Bo jak inaczej zrozumieć stwierdzenie, iż śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć.

Zauważmy niewyobrażalny wręcz absurd całej sytuacji: oni wiedzieli, że Jezus dokonuje cudów i prawdopodobnie teraz też go dokona, jednak nie trwali w podziwie dla Jego wielkości i niezwykłości, tylko czyhali, żeby Go przyłapać na tym, że czyni to w szabat! Nie robiło na nich wrażenia, że dokonuje rzeczy niezwykłej, tylko dlaczego robi to w szabat?! Aż tak bardzo człowiek może się zablokować na Boga i Jego moc! Niewiarygodne! A jednak…

Dlatego w przypadku takich ludzi żadne cudowne działanie Boga raczej nie jest możliwe, bo ludzie ci nie tylko nie pozwalają Bogu w sobie działać, ale Mu wręcz przeszkadzają! I dopóki swego nastawienia nie zmienią, to będą miały miejsce takie sytuacje, jak ta, opisana w dzisiejszej Ewangelii, że tuż obok nich dokonuje się cud i człowiek zostaje uzdrowiony, a oni sami tkwią w swoich chorobach – przede wszystkim duchowych, ale też zapewne i fizycznych.

A my, moi Drodzy, jak podchodzimy do tych spraw? W jakich sytuacjach mówimy, że już „nic się nie da zrobić”?… Jakiej sytuacji – według nas – na pewno „nie da się już zmienić”?… W jakim położeniu „nie da się już temu czy innemu człowiekowi na pewno pomóc”?… Ile widzimy takich sytuacji w swoim życiu, w swojej codzienności?

A może się jednak da?… Tylko – co zrobić, żeby się dało?…

Dobrze wiemy!