Tu es Petrus!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym ósme (już ósme!) urodziny przeżywa moja Siostrzenica, Emilka Niedźwiedzka. Z całego serca życzę naszej Kochanej Jubilatce, aby nie traciła swej życiowej werwy i radości, ale aby rosła i mądrzała na chwałę Bożą! Już i tak jest mądra i sprytna – niech zatem wszelkie dobro w sobie rozwija.

Moi Drodzy, jak to historia lub się powtarzać. Przeglądając bowiem moje wpisy z poprzednich lat, stwierdzam, że już po raz kolejny w tym dniu pozdrawiam Was – ponownie wraz z Ekipą, która jest ze mną – ze Szklarskiej Poręby, gdzie w tym momencie znowu wieje! W zeszłych latach pisałem, że bardzo wieje, w tym momencie akurat nie bardzo, ale raz mocniej, a raz słabiej. Pewnie jakiś znak od Ducha Świętego! A do tego – mamy dużo śniegu, którego co i raz przybywa.

Moi Drodzy, jak w każdy wtorek, ze swoim słówkiem zwraca się do nas Ania. Po kilku tygodniach przerwy, spowodowanej sesją egzaminacyjną, Ania ponownie jest na posterunku.

Ja na początku zamieściłem kilka słów informacji o dzisiejszym Święcie, a potem już słówko Ani. Bardzo Jej dziękuję za tę posługę, zwłaszcza że jest tu, z nami, musiała więc wygospodarować czas na napisanie rozważania. Wielkie dzięki!

Jesteśmy u Państwa Jolanty i Tomasza Drzyzgów, w willi MARANT, blisko kościoła parafialnego Św. Maksymiliana. Życzliwym wspomnieniem ogarniamy jednak poprzednich naszych Gospodarzy, Państwa Orłowskich i Marczewskich, oraz Panią Teresę Stobińską.

Zapraszam już do pochylenia się nad Bożym słowem. Co Pan do mnie dzisiaj konkretnie mówi? Niech Duch Święty natchnie i oświeci!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Święto Katedry Świętego Piotra,

22 lutego 2022., 

do czytań z t. VI Lekcjonarza: 1 P 5,1–4; Mt 16,13–19

CZYTANIE Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO PIOTRA APOSTOŁA:

Najmilsi: Starszych, którzy są wśród was, proszę ja, również starszy, a przy tym świadek Chrystusowych cierpień oraz uczestnik tej chwały, która ma się objawić: paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce; nie ze względu na niegodziwe zyski, ale z oddaniem; i nie jak ci, którzy ciemiężą gminy, ale jako żywe przykłady dla stada. Kiedy zaś objawi się Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?”

A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”.

Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”

Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”.

Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

Od IV wieku chrześcijanie rzymscy znali i obchodzili Święto Katedry Świętego Piotra, wspominając, że Apostoł był Biskupem tego miasta. W ten sposób składali hołd Świętemu Piotrowi za to, że właśnie w Rzymie założył gminę chrześcijańską i miasto obrał za stolicę chrześcijaństwa. Ponieważ jednak Święto to wypadało dawniej często podczas Wielkiego Postu, dlatego w wielu miejscach świata zaczęto je obchodzić 18 stycznia.

I tak, z biegiem lat ustaliły się zwyczajowo dwa święta: 18 stycznia – Katedry Świętego Piotra w Rzymie, a 22 lutego – Katedry Świętego Piotra w Antiochii. Według bowiem bardzo dawnej tradycji, Święty Piotr miał najpierw założyć swoją stolicę Głowy Kościoła w Antiochii, gdzie przebywał kilka lat, zanim udał się około 42 roku do Rzymu i tam poniósł śmierć męczeńską.

W 1558 roku Papież Paweł IV ustalił dzień 18 stycznia jako pamiątkę wstąpienia na tron rzymski Świętego Piotra, a 22 lutego na obchód święta objęcia stolicy w Antiochii. Oba święta, obchodzone początkowo tylko w Rzymie, Paweł IV rozszerzył – jako obowiązujące – na cały Kościół łaciński. Reforma liturgii po Soborze Watykańskim II doprowadziła do ustalenie jednego Święta Katedry Świętego Piotra – właśnie w dniu dzisiejszym.

W Bazylice Świętego Piotra w Rzymie, za głównym ołtarzem, w absydzie, jest tron – uroczysta katedra – na którym, według tradycji, miał zasiadać właśnie Święty Piotr. Drogocenna relikwia składa się jedynie z wielu oddzielnych kawałków drewna, spojonych jednak już dawno bogato zdobionymi płytami z kości słoniowej. Jeden z budowniczych Bazyliki, Jan Wawrzyniec Bernini, w XVII wieku zamknął ów tron w potężnej, marmurowej budowli. Ta właśnie katedra stała się symbolem władzy zwierzchniej w Kościele Chrystusa tak w osobie Świętego Piotra, jak również – w osobach jego Następców.

Święto dzisiejsze jest więc z jednej strony aktem wdzięczności Rzymian za to, że Święty Piotr wyróżnił ich miasto tak bardzo, a z drugiej strony jest okazją dla wiernych Kościoła, by mogli okazać Następcom Piotra swój hołd i przywiązanie. Tron, na którym zasiadał Święty Piotr, obecny stale w świątyni, gdzie Papież naucza i sprawuje liturgię, jest nieustannym świadectwem, że Biskupi Rzymscy mają tę samą władzę nad Kościołem Chrystusa, jaką miał Piotr – i że Następcami Piotra mogą być tylko oni.

A OTO SŁÓWKO ANI:

Dzisiejsze czytania, ze święta Katedry św. Piotra, są raczej znanymi tekstami z Pisma Świętego, a w szczególności fragment o Piotrze – Opoce. Fragmenty te jednak traktują o rzeczy, o której często zapominamy – o tym, że budowanie Kościoła, ewangelizacja, nie jest wyłącznie domeną księży, braci i sióstr zakonnych, katechetów. Jest to powinność, obowiązek złożony na każdego z nas, bez względu na wiek, pochodzenie, nasz „staż” w wierze w Chrystusa. Zostaliśmy powołani do świadczenia o naszym Zbawicielu, a więc do ewangelizowania, szerzenia naszej wiary.

W pierwszym czytaniu, z Listu św. Piotra, słyszymy, jak zwraca się On do ówczesnych pasterzy młodego Kościoła, zwanych starszymi: Paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce… Przez świętego Piotra Pan zwraca się w tych słowach do każdego z nas: głoś moje Imię, opowiadaj o zbawieniu, które daję. Starszymi w tym wypadku nie muszą być wyświęceni pasterze, albo osoby faktycznie podeszłe w wieku, tu nie o to chodzi (gdyby tak było, to i księża, i wszyscy wierni mogliby głosić słowo Boże lub świadczyć o nim dopiero na emeryturze).

Zwracając się do «starszych», Piotr mówi o osobach z doświadczeniem w wierze, a każdy z nas takie ma – czasem większe czasem mniejsze. Bez względu na to – mamy się nim dzielić, szczególnie z tymi, którzy mają mniejsze doświadczenie od nas.

Ewangelia zaś przedstawia dzisiaj słynne wydarzenie, mocno zaznaczające się na kartach Pisma Świętego: ustanowienie Piotra głowa Kościoła. Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą.

Dzisiaj te słowa nie są zwrócone tylko do Piotra – są zwrócone także do nas. Pan chce, a wręcz bardzo pragnie, abyś był opoką, abyś był stały i nie chwiał się w wierze, bo to Ty jesteś jedną z osób tworzących Kościół; osobą niezbędna, jedyną w swoim rodzaju.

Masz swoje miejsce w Kościele, swoim powołaniem możesz budować tę wspólnotę, wspierać innych dążących do tego samego celu – nieba.

Sprawmy, aby słowo z dnia dzisiejszego – mimo że znane, a dla niektórych wręcz „oklepane” – było dla nas inspiracją do wzrastania w wierze, jak i również do dzielenia się nią z innymi.