Wybrałem go za narzędzie…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym rocznicę zawarcia sakramentalnego Małżeństwa przeżywają Izabela i Michał Jarońcowie. Michał był Ministrantem w Parafii mojego pierwszego wikariatu.

Urodziny natomiast przeżywa Paweł Baczkura, należący w swoim czasie do jednej z młodzieżowych Wspólnot.

Wszystkim świętującym dziś życzę odwagi i światła do mocnego i przekonującego świadczenia o Chrystusie Zmartwychwstałym. Zapewniam o modlitwie!

Moi Drodzy, dzisiaj taki dzień jeżdżony, bo najpierw trochę spraw do załatwienia w Siedlcach, a potem – Lublin. I Msza Święta wieczorowa w Parafii Świętego Jana Kantego, w której przez całą Niedzielę Miłosierdzia głosiłem słowo Boże. Bardzo bym chciał utrzymać kontakt z tą Parafią – szczególnie, że Ksiądz Proboszcz Bogdan Zagórski tak serdecznie zawsze zaprasza. Dziękuję Mu za tę ogromną życzliwość.

A teraz już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Co dziś mówi do mnie osobiście Pan? Z jakim przesłaniem zwraca się właśnie konkretnie do mnie? Duchu Święty, podpowiedz…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Piątek 3 Tygodnia Wielkanocy,

28 kwietnia 2023., 

do czytań: Dz 9,1–20; J 6,52–59

CZYTANIE Z DZIEJÓW APOSTOLSKICH:

Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich. Udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jerozolimy mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł.

Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?” Powiedział: „Kto jesteś, Panie?”

A On: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić”.

Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział. Wprowadzili więc go do Damaszku, trzymając za ręce. Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił.

W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz. Pan przemówił do niego w widzeniu: „Ananiaszu!” A on odrzekł: „Jestem, Panie!”

A Pan do niego: „Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu Judy o Szawła z Tarsu, bo właśnie się modli”. (I ujrzał w widzeniu, jak człowiek imieniem Ananiasz wszedł i położył na nim ręce, aby przejrzał).

Odpowiedział Ananiasz: „Panie, słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie. I ma on także władzę od arcykapłanów więzić tutaj wszystkich, którzy wzywają Twego imienia”.

Odpowiedział mu Pan: „Idź, bo wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela. I pokażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mego imienia”.

Wtedy Ananiasz poszedł. Wszedł do domu, położył na nim ręce i powiedział: „Szawle, bracie, Pan Jezus, który ukazał ci się na drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym”. Natychmiast jakby łuski spadły z jego oczu i odzyskał wzrok, i został ochrzczony. A gdy go nakarmiono, odzyskał siły.

Jakiś czas spędził z uczniami w Damaszku i zaraz zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:

Żydzi sprzeczali się między sobą, mówiąc: „Jak On może nam dać swoje ciało na pożywienie?”

Rzekł do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.

Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje ciało i pije krew moją, trwa we Mnie, a Ja w nim.

Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił. Nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”.

To powiedział ucząc w synagodze w Kafarnaum.

Strasznie brzmi i straszną treść niesie to zdanie: Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich, czyż nie?… Zapewne oczami wyobraźni dostrzegamy młodego jeszcze w sumie człowieka, jakim naonczas był Szaweł, jak w jakimś szaleńczym pędzie, spocony i zdyszany, a jednocześnie z zimną konsekwencją skoncentrowany na celu, który sobie postawił, spieszy do kolejnych miejscowości, aby niszczyć, zabijać, szkodzić…

Takie sformułowania, jak siał grozę, oraz: dyszał żądzą zabijania – budzą jak najgorsze skojarzenia! Pokazują nam one bowiem jakiegoś przepełnionego nienawiścią szaleńca, który za wszelką cenę i bez względu na koszta, nawet osobiste, swój cel osiąga. A tym celem – w tym przypadku, jak dobrze wiemy – było zniszczenie tej nowej religii, rozumianej przez Szawła jako herezja!

On to robił naprawdę w najgłębszym przekonaniu o słuszności swego działania. On je pojmował jako oczyszczanie religii żydowskiej z zewnętrznych naleciałości, a może nawet dokładniej: jako ratowanie swojej religii i swego wyznania przed zagrożeniem, jakie niosło to nowe „coś”. I ten „Ktoś”, kogo przecież zabili, a oto Jego uczniowie przekonują, że On żyje i nawet życie swe gotowi są oddawać za Niego – i za to przekonanie, że On żyje.

Nie tylko są zresztą gotowi, ale je wprost oddają, często także niestety przez zbrodnicze działanie Szawła. On jednak czynił to, co czynił – z najgłębszym przekonaniem, że czyni dobrze. Oni wiedzieli, że jest to – z jego strony – zbrodnia i prześladowanie, a z ich strony: męczeństwo, ofiara, będąca wręcz koniecznością.

Bo przecież oni nie mogli do tej sprawy podejść inaczej, jak tylko w ten sposób, że skoro są najgłębiej przekonani, że Jezus jest ich Panem i że zmartwychwstał, to nie mogą teraz, na potrzeby sytuacji – nawet dla ratowania własnego życia – mówić czegoś innego.

Mamy tu więc do czynienia ze zderzeniem się dwóch mocnych, wręcz absolutnych przekonań: przekonania Szawła o słuszności tego, w co wierzy i co robi – i przekonania wyznawców Jezusa o słuszności tego, w co wierzą i co robią.

I zapewne właśnie to przekonanie i zdecydowanie, jakie w swoim sercu nosił Szaweł, Jezus postanowił „przekierować” na inne tory i do innego celu. Dlatego to, na pytanie Ananiasza, skierowanego do Szawła, aby mu pomógł i wprowadził do wspólnoty Kościoła: Panie, słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie. I ma on także władzę od arcykapłanów więzić tutaj wszystkich, którzy wzywają Twego imienia, Jezus odpowiedział: Idź, bo wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela. I pokażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mego imienia.

Otóż, właśnie! Ten, który dyszał żądzą zabijania i zadawania cierpienia uczniom Pańskim, wyznawcom imienia Jezusa, teraz dla tegoż właśnie Imienia sam miał znieść wiele cierpień. Jakby dla odpokutowania swoich dotychczasowych win – o czym też później, jako Paweł, sam mówił i pisał. Jakby więc to paradoksalnie i niewiarygodnie nie brzmiało, Jezus docenił w Szawle tę jego szczerość intencji i nastawienie na obronę wiary, dlatego postanowił to wykorzystać ku dobremu i przekierować na obronę właściwej wiary.

Dzisiaj możemy powiedzieć, że Szaweł nie tylko wywiązał się z tego zadania znakomicie, ale uczynił to z naddatkiem, bo nie tylko z największym przekonaniem i zaangażowaniem bronił nowego wyznania i wspólnoty Kościoła, ale swoim nauczaniem położył mocne fundamenty pod jego nauczanie: wszak duża część teologii, nauczania Kościoła, opiera się na nauce Pawła Apostoła, zawartej w jego czternastu Listach, wchodzących w skład Nowego Testamentu, oraz na jego wypowiedziach, zapisanym w Księdze Dziejów Apostolskich.

Stąd możemy powiedzieć, że Jezus doskonale wiedział, co robi – i bardzo dobrze zrobił, wybierając właśnie tego zaciekłego i zapamiętałego w swym gniewie przeciwnika na głosiciela i świadka swojej Ewangelii. I także na męczennika, który będzie musiał wiele wycierpieć dla tego Imienia, które dopiero co zwalczał, a wreszcie także: odda swe życie na potwierdzenie tego, co głosi i czego naucza. Z jakim więc mądrym i przewidującym działaniem Jezusa mamy dziś do czynienia!

Także jednak z tajemniczym, nie do końca przez nas zrozumiałym, bo przecież chyba wszyscy bylibyśmy w stanie podzielić wątpliwości Ananiasza, wyrażone dzisiaj, a sami od siebie pewnie zadalibyśmy pytanie, jak się ma to działanie Jezusa chociażby do wolności Szawła? Czy – mówiąc wprost – nie został on zmuszony do zmiany kursu i podjęcia tej nowej misji? Czy tak radykalny sposób, w jaki został do tego „nakłoniony”, to nie zbyt ostra ingerencja w jego życie?

Cóż, można się nad tym zastanawiać, jaki dokładnie zamysł przyświecał Jezusowi, kiedy «wybierał sobie tego właśnie człowieka za narzędzie». I dlaczego zastosował tak radykalny sposób działania. Można co najwyżej przypuszczać, że skoro miał do czynienia z tak oryginalnym człowiekiem, jakim był Szaweł, to musiał oryginalnie z nim sprawę rozstrzygnąć. Skoro Szaweł „szedł na całość”, to i Jezus, w stosunku do niego, „poszedł na całość”.

I skoro Szaweł był tak szczery w swoich intencjach – powiedzmy raz jeszcze: w swoich złych intencjach i zamiarach, ale jednak szczery i przekonany o ich słuszności – to Jezus w ten sposób naprawdę tę szczerość zauważył i docenił. I pozwolił sobie na dość nietypowy sposób „przeciągnięcia” Szawła na swoją stronę.

Zresztą, sam Szaweł – już jako Paweł – nigdy o to do Jezusa nie miał żadnych pretensji! Przynajmniej – nic o tym nie wiemy, nigdzie tego w swoich Pismach nie wyraził. Natomiast wdzięczność za takie rozstrzygnięcie, jakie Jezus wobec niego zastosował – i w ogóle: za sam fakt wybrania – wyrażał niejednokrotnie. Jaki z tego wniosek, moi Drodzy?

Z pewnością taki, że możemy, a wręcz powinniśmy – bezgranicznie ufać Jezusowi! Zawsze! Także wtedy, kiedy będzie się nam wydawało, że gra On z nami za ostro, że żąda za dużo, że mówi rzeczy, których nie rozumiemy.

Jak dowiadujemy się z Ewangelii, Żydzi mieli duży problem z przyjęciem nauki, którą właśnie głosił. A mówił im o tym, że mają spożywać Jego Ciało i pić Jego Krew. Słysząc to, Żydzi sprzeczali się między sobą, mówiąc: „Jak On może nam dać swoje ciało na pożywienie?” Rzekł do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje ciało i pije krew moją, trwa we Mnie, a Ja w nim.

Możemy ich w pewnym stopniu rozumieć i usprawiedliwiać, bo to było pierwsze pouczenie Jezusa w tej sprawie – i bez żadnych dodatkowych wyjaśnień – dlatego mogli tego nie rozumieć, a nawet przeżyć szok. Gorzej, że wielu z nich to niedowierzanie zostało na dłużej, a całemu narodowi zostało aż do dzisiaj, do naszych czasów, bo oni nadal czekają na Mesjasza. I w większości – nie spożywają Ciała Pańskiego i nie piją Jego Krwi.

My to czynimy – i obyśmy zawsze czynili! I oby ten fakt tylko wzmagał w nas jak najgłębsze zaufanie do naszego Pana, Mistrza, Nauczyciela, Przyjaciela – do naszego Zbawiciela, który prawdziwie zmartwychwstał i który nas prowadzi do zmartwychwstania. Jeśli tylko my damy się Mu poprowadzić, jeśli Mu tylko zaufamy i pójdziemy z Nim i za Nim, nawet nie zawsze i nie do końca rozumiejąc Jego decyzje i Jego rozstrzygnięcia wobec nas.

Nawet w takiej sytuacji warto Mu zaufać! On wie, co robi… I na pewno na złe drogi nas nie wyprowadzi… Na pewno – na takim zaufaniu – tylko wygramy!