Dziś spełniły się te słowa Pisma!

Szczęść
Boże! Moi Drodzy, wczorajsze uroczystości dożynkowe w Miastkowie
wypadły naprawdę fantastycznie! Żartowałem na Mszy Świętej
wieczorowej, w ogłoszeniach, że Organizatorzy mają jakieś dobre
układy z Niebem! Oto bowiem deszcz, który od rana dość
intensywnie padał, kiedy uroczystość przeniosła się na plac
przed Szkołą Podstawową w Miastkowie – po prostu przestał! I
zabawa trwała do późnego wieczoru w naprawdę wspaniałej
atmosferze! To prawda, że niektórym pod koniec oczy nieco się
„szkliły” i widzieli rzeczywistość „odrobinę podwójnie”,
ale żadnych zakłóceń nie było. Naprawdę, wielkie podziękowanie
Panu i ogromne gratulacje Organizatorom!

Dzisiaj
natomiast – początek roku szkolnego. Ja sam będę się musiał
jakoś rozdwoić, bo bardzo wskazane jest, abym był jednocześnie w
dwóch szkołach. Chyba będę musiał odnowić znajomość z Ojcem
Pio, w Parafii którego pracowałem w Warszawie, żeby na dzisiejsze
przedpołudnie użyczył mi swego daru bilokacji!

Gaudium
et spes! Ks. Jacek

Poniedziałek
22 Tygodnia zwykłego, rok I,

do
czytań: 1 Tes 4,13–18; Łk 4,16–30

CZYTANIE
Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO
PAWŁA APOSTOŁA DO TESALONICZAN:

Nie
chcemy, bracia, waszego trwania w niewiedzy co do tych, którzy
umierają, abyście się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają
nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i
zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg
wyprowadzi wraz z Nim.

To
bowiem głosimy wam jako słowo Pańskie, że my, żywi, pozostawieni
na przyjście Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy pomarli. Sam bowiem
Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk
trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my,
żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na
obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem.
Przeto wzajemnie się pocieszajcie tymi słowami.

SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO
ŁUKASZA:

Jezus
przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał
się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu
Księgę proroka Izajasza.

Rozwinąwszy
księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: „Duch Pański
spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym
ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a
niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym
obwoływał rok łaski od Pana”. Zwinąwszy księgę oddał słudze
i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione.

Począł
więc mówić do nich: „Dziś spełniły się te słowa Pisma,
któreście słyszeli”.

A
wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom,
które płynęły z ust Jego. I mówili: „Czy nie jest to syn
Józefa?”

Wtedy
rzekł do nich: „Z pewnością powiecie Mi to przysłowie:
«Lekarzu, ulecz samego siebie»; dokonajże i tu, w swojej ojczyźnie
tego, co się wydarzyło, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum”.

I
dodał: „Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile
widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było
w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte
przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w
całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko
do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w
Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został
oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”.

Na
te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z
miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na
której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić.

On
jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się.

Tymi
– między innymi – słowami, które dzisiaj Święty Paweł
kieruje do Tesaloniczan, kształtowała się w młodym Kościele
nauka o zmartwychwstaniu człowieka do życia wiecznego. Jak
słyszeliśmy przed chwilą, Apostoł stara się dokładnie i
precyzyjnie wytłumaczyć swoim uczniom, jak to będzie po tej
drugiej stronie życia. Oczywiście, mamy świadomość, że
żadne ludzkie tłumaczenie nie może wystarczająco wyjaśnić
rzeczywistości niebieskiej! Ale trudno z tego powodu całkowicie
zrezygnować z tego typu prób. I właśnie Paweł taką próbę
podejmuje.

Mówiąc
o głosie archanioła i o dźwięku trąby Bożej, wprowadza nas w
rzeczywistość bardzo tajemniczą, a jednocześnie bardzo
radosną. Słyszymy takie jego słowa: Sam bowiem Pan
zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby
Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my, żywi i
pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki
naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem.
I dodaje: Przeto wzajemnie się pocieszajcie tymi słowami.

Rzeczywiście,
tak wspaniała nowina niesie wielką radość i szczęście! I
stanowi motyw pocieszenia. Zapewne, nieraz pocieszali się tymi
słowami uczniowie Pawła – i w ogóle: chrześcijanie –
zwłaszcza w obliczu prześladowań. Ale i dla nas dzisiaj
prawda o zmartwychwstaniu do życia wiecznego jest prawdą niezwykle
ważną, najważniejszą – jest konstytutywną prawdą naszej
wiary. Na niej budujemy całą naszą więź z Bogiem i całe
nasze życie.

A
skoro tak, to znaczy, że budujemy je na Jezusie Chrystusie, bo to
dzięki Jego zmartwychwstaniu my także możemy mieć nadzieję, a
nawet pewność zmartwychwstania do życia wiecznego. Nie
przesądzamy tutaj, jakiego: czy szczęśliwego, czy potępionego,
ale pewnym jest, że będziemy żyli na wieki.

Oczywiście,
chyba nikt z nas, wierzących, nawet nie dopuszcza takiej myśli, że
mogłoby to być życie z dala od Boga. Ale musimy o wieczne
zbawienie ciągle się starać, musimy wciąż wkładać wysiłek w
jego zdobywanie. Musimy ciągle zmartwychwstawać – tak
na co dzień, ze swoich słabości i grzechów – aby w ten
sposób dojść do ostatecznego zmartwychwstania.

Jeszcze
mocniej musimy wierzyć w Jezusa, jeszcze uważniej Go
słuchać, bardziej się z Nim zżyć. Nie traktować Go
jako kogoś już opatrzonego i spowszedniałego; kogoś, kto już nic
nowego nie będzie w stanie wnieść do naszego życia. Wprost
przeciwnie: coraz głębsze, stopniowe zżywanie się z Jezusem winno
nas prowadzić do jak najgłębszej czci wobec Niego, szczerego
uwielbienia i największej miłości. Jezus zawsze musi być dla
nas Panem i Zbawicielem, nigdy zaś kumplem, jakimś księciem
z bajki, czy postacią historyczną – na pół legendarną – z
bardzo odległej przeszłości.

Nie
może też być znajomym z sąsiedztwa – jak zapewne
potraktowali Go mieszkańcy Nazaretu, o czym słyszymy dzisiaj w
Ewangelii. Oni nie mogli zupełnie uwierzyć, że na ich oczach
spełniają się prorockie zapowiedzi i Mesjasz prawdziwie
zstąpił na świat – że tym Mesjaszem jest ich Rodak; Ten,
który z nimi się wychowywał i tyle lat z nimi mieszkał. Oni
widzieli w Nim właśnie jedynie znajomego, sąsiada, może kumpla z
młodości… Jak więc mógł On być Zbawicielem, Mesjaszem,
Posłańcem Bożym?… To nastawienie spowodowało ostatecznie, że
Jezus musiał z pewną dozą goryczy stwierdzić: Żaden prorok
nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie.

My,
którzy żyjemy wiarą na co dzień, którzy spełniamy
praktyki religijne, słuchamy Bożego słowa i uważamy się za ludzi
wtajemniczonych w chrześcijaństwo – musimy ciągle na nowo
odkrywać i rozpoznawać, kim dla nas jest Jezus Chrystus! On nam
nigdy nie może spowszednieć! Jezus Chrystus jest – i niech zawsze
będzie, niech coraz bardziej będzie – naszym Bratem i
Przyjacielem, ale też Panem i Zbawicielem, jedynym Sensem i Celem
życia, naszym Życiem i Zmartwychwstaniem!

Czy
rzeczywiście tak postrzegam Jezusa? A przynajmniej – staram się o
to?…