Do kogo iść, gdy Bóg „zawiedzie”?…

… Kiedy do Pana zbliżam się z gotowymi projektami i „żądam” podpisów to zamiar-decyzja-czyn są tylko i wyłącznie moim dziełem. Bóg się nie obraża. Bóg szanuje moją wolną wolę, ale nie możemy liczyć na to, że będzie się podpisywał pod czymś, co przyniesie szkodę. Faryzeusz przyszedł po to, by zostać pochwalonym, bo żył w świadomości, że już wszystkiego dokonał. Zapewne było to na swój sposób szczere i na pewno starał się żyć przykazaniami wedle możliwości. Gdzie był błąd? Ufał sobie, że jest sprawiedliwy (samochwała i pycha tego żywota), a na dodatek gardził innymi (uczynił siebie w swoim mniemaniu lepszym od innych). W takiej postawie dzieła spalają na panewce. Ich źródło nie mieści się w Bogu, bo zatrute są zamiary i co za tym idzie decyzje. Pijąc z zatrutego źródła sycę się trucizną.

Celnik dobrze wiedział kim jest i co robi w świątyni. To nie był paniczny lęk niewolnika. Mamy w jego postawie bojaźń Bożą, bojaźń syna, który przychodzi do ojca, bo zepsuł, bo zniszczył, bo ja sam, ale przychodzi nie po karę. Przychodzi po przebaczenie. Jest pokorny tzn. uznający swoją kondycję w całej rozciągłości, uznający zachwianie we wspomnianej na początku triadzie. Wie, że jego zamiary nie były dobre, a więc i decyzje były błędne i karygodne czyny z nich wynikające. Co robi? Nie popada w rozpacz (bo to inna skrajność działania szatana – u faryzeusza to pycha zaślepia). Oddaje wszystko Bogu uznając grzech

Faryzeusz nie mógł odejść do domu usprawiedliwiony. Z bardzo prostej przyczyny, a mianowicie on nie przyszedł po usprawiedliwienie. Tak naprawdę porównując się z innymi (nawet jeśli obiektywnie, po ludzku, miał wiele racji) obrażał Pana Boga, w jakiś sposób wytykał Bogu, że takowych innych, zdzierców, oszustów, cudzołożników stworzył. Faryzeusz nie znosi towarzystwa grzesznika, bo uważa siebie za lepszego. A przecież jasno mówi Pismo św., że wszyscy zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej. Tutaj nie ma miejsca na mniejsze czy większe grzechy. Zło dobija się do drzwi naszych serc, a czyni to na wiele sposobów.

Celnik stoi z daleka (wg logiki ludzkiej), a w rzeczywistości jest bardzo blisko. Jak podkreśla ewangelista nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, a przecież doświadczył nieba. Nie wskazuje na siebie jako sprawiedliwego, ale bije się w piersi uznając swój grzech i prosząc o Boże zmiłowanie nad nim grzesznikiem. To nie pasuje całkowicie „światowej” mentalności, która nie uznaje grzechu, a wprowadza „walkę klas”. To nie wchodzi w grę w „religijnej” mentalności, która przesiąknięta jest samowystarczalnością i nie potrzebuje Boga.

Celnik uniżył się tzn. zszedł z piedestału, na który sam wszedł, inny tam go posadzili. Uniżenie się przed Bogiem nigdy nie jest poniżeniem. Dopiero gdy człowiek stanie w prawdzie Bożej, w świetle słowa Bożego, dopiero wtedy jego oblicze rozpromieni się, bo odkryje kim jest naprawdę. Nie będzie chodził napuszony, bo balon wystarczy delikatnie nakłuć, by zeszło z niego powietrze. Kto się uniży znajdzie się w ramionach Boga, czyli zostanie podjęty z ziemi i wyniesiony ku niebu. Tak jak to czynią ojcowie ze swoimi dziećmi podrzucając je do góry. …

Gdyby Jezus z Galilei tak nudził, bredził i straszył swoim miłosiernym przecież Ojcem, do dziś szukałby "czwartego do brydża", a musiał przecież znaleźć dwunastu…
Doprawdy, trzeba być ślepym lub pełnym złej woli, by nie dostrzegać, że w ten sposób odstrasza się ludzi od Boga i Wiary, drodzy chrześcijańscy talibowie…