O mądrze pracowity Biskupie…

O

Szczęść Boże! Zapraszam dziś do refleksji nad postawą Świętego, który może być fantastycznym przykładem dla nas, tak bardzo zapracowanych i zapędzonych ludzi. On nam pokazuje, że można dużo robić – i głowy nie stracić… I serca też… Zapraszam do refleksji – i do pisania opinii. Polecam Was Bogu w modlitwie!
Przesyłam dziś najserdeczniejsze ŻYCZENIA IMIENINOWE MOIM DWOM PRZYJACIOŁOM: KS. MARIUSZOWI SZYSZKO I O. MARIUSZOWI RUDZKIEMU SDB, aby Najwyższy Kapłan prowadził ich zawsze swoimi drogami! Ogarniam też swą życzliwością i pamięcią wszystkich Mariuszy i Henryków!
                          Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wspomnienie Św. Biskupa Józefa Sebastiana Pelczara,
do czytań z t. VI Lekcjonarza:  Iz 61,1–3a;  J 15,9–17
Patron dnia dzisiejszego, Józef Sebastian, urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie koło Krosna. Jeszcze przed urodzeniem został ofiarowany Najświętszej Maryi Pannie przez swoją pobożną matkę.Ochrzczony dwa dni po urodzeniu, wzrastał w głęboko religijnej atmosferze. Od szóstego roku życia był ministrantem w parafialnym kościele. Po ukończeniu szkoły w Korczynie, kontynuował naukę w Rzeszowie. Zdał egzamin dojrzałości w 1860 roku i wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. 17 lipca 1864 roku, przyjął święcenia kapłańskie.
Podjął pracę jako wikariusz w Samborze, jednak niedługo potem został skierowany na studia w Kolegium Polskim w Rzymie, na których uzyskał doktoraty z teologii i prawa kanonicznego. Oddawał się w tym czasie głębokiemu życiu wewnętrznemu i zgłębiał dzieła ascetyków. Owocem tego stała się jego praca zatytułowana Życie duchowe czyli doskonałość chrześcijańska. Przez dziesiątki lat  służyła ona zarówno kapłanom, jak i osobom świeckim.
Po powrocie do kraju, w październiku 1869 roku, został wykładowcą teologii pastoralnej i prawa kościelnego w seminarium przemyskim, a w latach 1877 – 1899 był profesorem i rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obok zajęć uniwersyteckich był również znakomitym kaznodzieją, zajmował się też działalnością kościelno – społeczną. Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Serca Bożego i Najświętszej Maryi Panny, czemu dawał wyraz w swej bogatej pracy pisarskiej i kaznodziejskiej. W trosce o najbardziej potrzebujących oraz o rozszerzenie Królestwa Serca Bożego w świecie, założył w Krakowie w 1894 roku Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, czyli Sercanek.
W 1899 roku, został biskupem pomocniczym, a 17 grudnia 1900 roku biskupem diecezjalnym diecezji przemyskiej. Jako gorliwy pasterz dbał o świętość diecezji. Swoją posługę opierał w wielkiej mierze na modlitwie, z której czerpał natchnienie i moc do pracy apostolskiej.Ubodzy i chorzy byli zawsze przedmiotem jego szczególnej troski.Jego rządy były czasem wielkiej troski o podniesienie poziomu wiedzy duchowieństwa i wiernych. W tym celu często gromadził księży na zebrania i konferencje oraz pisał wiele listów pasterskich. Popierał bractwa i sodalicję mariańską. Przeprowadził także reformę nauczania religii w szkołach podstawowych. Z jego inicjatywy powstał w diecezji Związek Katolicko – Społeczny. Zwiększył o pięćdziesiąt siedem liczbę placówek duszpasterskich.
Często przeprowadzał wizytacje kanoniczne w parafiach. W 1901 roku powołał do życia redakcję miesięcznika Kronika Diecezji Przemyskiej. W 1902 roku urządził bibliotekę i muzeum diecezjalne, założył Małe Seminarium i odnowił katedrę przemyską. Jako jedyny biskup w tamtych czasach, pomimo zaborów, odważył się w 1902 roku zwołać Synod diecezjalny po stu siedemdziesięciu dziewięciu latach przerwy, aby oprzeć działalność duszpasterską na mocnym fundamencie prawa kościelnego. Wśród tych wszechstronnych zajęć przez cały czas prowadził także działalność pisarską.
Posiadał rzadką umiejętność doskonałego wykorzystywania czasu. Każdą chwilę umiał poświęcić dla chwały Bożej i zbawienia dusz.Był ogromnie pracowity, systematyczny i roztropny w podejmowaniu ważnych przedsięwzięć, miał doskonałą pamięć. Oszczędny dla siebie, hojnie wspierał wszelkie dobre i potrzebne inicjatywy.
Zmarł w Przemyślu 28 marca 1924 roku w opinii świętości. Beatyfikowany został w Rzeszowie 2 czerwca 1991 roku, przez Jana Pawła II. A już 18 maja 2003 roku, Jan Paweł II kanonizował Błogosławionego Biskupa Józefa Sebastiana Pelczara. W homilii powiedział wtedy: „Dewizą życia Biskupa Pelczara było zawołanie: „Wszystko dla Najświętszego Serca Jezusowego przez Niepokalane Ręce Najświętszej Maryi Panny”. To ono kształtowało jego duchową sylwetkę, której charakterystycznym rysem jest zawierzenie siebie, całego życia i posługi, Chrystusowi przez Maryję. Swoje oddanie Chrystusowi pojmował nade wszystko jako odpowiedź na Jego miłość, jaką zawarł i objawił w sakramencie Eucharystii.”
            Tyle Jan Paweł II. A sam Święty Biskup Józef Sebastian, w swoim dziele „Życie duchowne, czyli doskonałość chrześcijańska”, tak pisał: „Jaka to chwała, jakie szczęście dla nas, iż Pan Bóg pozwala miłować siebie, iż nas przypuszcza do słodkiej poufałości z sobą i przyjaciółmi nawet swoimi nazywa. […] Jeśli chcesz poznać ogrom tej miłości, rozważaj dzieła Boże, spełnione dla człowieka, a mianowicie trzy wieczne pomniki miłości: żłóbek, krzyż i ołtarz. Szczególnie stań pod krzyżem i przypatrz się miłości Ukrzyżowanego, przypatrz się Ukrzyżowanemu. Stań przed Przenajświętszym Sakramentem i rozważ to niezmierne wyniszczenie się Boga utajonego, tę ogromną ofiarę z siebie, to całkowite oddanie się człowiekowi z miłości bez granic. Wniknij potem do Serca Jezusowego i przypatrz się Jego miłości.
Zaprawdę, żaden rozum nie zdoła pojąć, jak wielki płomień trawi to Serce Najmiłościwsze. Gdyby Mu było polecone nie raz, ale tysiąc razy za nas umrzeć, albo za jednego człowieka to samo wycierpieć, co wycierpiał za wszystkich, miłość Jego byłaby tę śmierć tysiąckrotną chętnie przyjęła i tyle cierpiała dla jednego, ile dla wszystkich. Gdyby było potrzebne, aby Pan zamiast trzech godzin aż do sądnego dnia na krzyżu wisiał, miłość Jego niewyczerpana i to byłaby spełniła. A więc Jezus więcej nas miłował, aniżeli dla nas wycierpiał.” Tyle nasz Patron.
 A my,kiedy tak uwagą przyglądamy się bardzo pracowitemu życiu Świętego Biskupa, to zauważamy, że ta jego świetlana postawa jest dokładną realizacją wizji, zawartej w pierwszym czytaniu Liturgii Słowa, przeznaczonej przez Kościół na dzień jego wspomnienia – z Proroctwa Izajasza. Oto bowiem rzeczywiście namaścił go Duch Pana i posłał, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać razy serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę – a nie zapominajmy chociażby i tego, że działał on w okresie zaborów; aby obwieszczać rok łaski u Pana i dzień pomsty naszego Boga, aby pocieszać wszystkich zasmuconych… To przecież na tym dokładnie polegała posługa Biskupa Józefa Sebastiana.
Posługa, którą – jak słyszeliśmy – spełniał z wielkim zaangażowaniem, z roztropnością, a nade wszystko – z miłością!Miłością, którą żył i której piewcą stał się w swoim nauczaniu, realizując w ten sposób nakaz Jezusa, zawarty w dzisiejszej Ewangelii: Trwajcie w miłości mojej. Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości!
Kochani, nam – tak bardzo zapracowanym i zapędzonym ludziom, żyjącym w tych zwariowanych czasach – zawsze powinien przyświecać przykład dzisiejszego Patrona. Powinniśmy go naśladować w roztropności i rozwadze, z jaką działał, abyśmy i my – podejmując się realizacji tak wielu zadań – postępowali mądrze, zawsze dokonując właściwych wyborów i widząc jakiś konkretny cel tego swego zapracowania.
A z drugiej strony – abyśmy nie dali się „zapędzić”, abyśmy tchu nie stracili, abyśmy nie stali się „pracoholikami”… A ustrzeżemy się tego niebezpieczeństwa, jeżeli wszelkie nasze, nawet bardzo liczne działania motywować będziemy miłością do Boga i do drugiego człowieka, dla którego się poświęcamy i tak ciężko pracujemy.
Święty Biskup Józef Sebastian swoim nauczaniem i postawą życia przekonuje nas, że z tej perspektywy wszystko wygląda inaczej i wszystko nabiera innego, nowego sensu.
W tym kontekście zechciejmy pomyśleć:
  • Czy podejmując codzienne zadania, jasno uświadamiam sobie, po co i dla kogo to robię?
  • Czy z powodu zapędzenia i przepracowania nie podejmuję decyzji lub działań nierozważnych?
  • Ile w moim przepełnionym po brzegi programie dnia jest czasu i miejsca dla Boga?
To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem!

Dodaj komentarz

Archiwum wpisów

Ks. Jacek Jaśkowski

Witam serdecznie! Kłania się Ks. Jacek Jaśkowski. Nie jestem ani kimś ważnym, ani kimś znanym. Jestem księdzem, który po prostu chce rozmawiać. Codzienna kapłańska posługa pokazuje mi, że tematów do rozmów z księdzem jest coraz więcej i dzisiaj żaden ksiądz nie może od nich uciekać, ale – wprost przeciwnie – podejmować nowe wyzwania. To przekonanie skłoniło mnie do próby otwarcia tegoż bloga, chociaż okazji do rozmów na co dzień – w konfesjonale i poza nim – na szczęście nie brakuje. Myślę jednak, że ten blog będzie jeszcze jednym sposobem i przestrzenią nawiązania kontaktu z ludźmi dobrej woli, otwartymi na dialog.