Jak odczytać i wypełnić swoje powołanie?

Szczęść Boże! Kochani, dzisiaj temat arcyważny. Ksiądz Marek podejmuje kwestię powołania. Czy jest wśród nas ktoś, kogo by ten temat nie obchodził? I to nie tylko na etapie podejmowania zasadniczych decyzji życiowych, ale gdy idzie o codzienną realizację tegoż Bożego zaproszenia. W tym kontekście serdecznie zapraszam do refleksji za pomocą słówka, podarowanego nam z Syberii!

            Gaudium et spes!  Ks. Jacek

Христос
Воскрес!

Ja na naszym rosyjskim blogu dziś
poruszam temat powołania. Jest to związane nie tylko z dzisiejszym słowem, ale
też z sytuacją w Rosji, dotyczącą powołań kapłańskich i zakonnych, gdzie bardzo
mocno odczuwa się te słowa Jezusa – żniwo wielkie, ale robotników mało. Wczoraj
też jakoś sporo było rozmów na ten temat. Wczoraj przyszły do nas siostry Matki
Teresy, które dwa razy w roku mogą obejrzeć film w telewizji, i jako że Oktawa
Wielkanocy, radość, to wczoraj przyszły na film. Obejrzeliśmy też z nimi taki
film, reportaż zrobiony przez tzw. Telewizję Katolicką „Kana”, o ŚDM w
Madrycie. Mnie tam poruszyło to, jak dużo miejsca nie tylko w katechezie, ale i
w wypowiedziach, pytaniach młodzieży zajmuje temat powołania. Jak to jest ważny
temat.

Trzeba też wspomnieć o małżeństwie
i rodzinie jako o powołaniu. Niedawno, na Wielkanoc, wracaliśmy z młodzieżą z
Biełostoku. W samochodzie zaczęli pytać o to, jak wybrać męża, żonę, jak się
nie pomylić. Wśród różnych wypowiedzi, powiedziałem im, że trzeba na to
spojrzeć, jak na drogę do zbawienia, którą macie przejść razem. I trzeba sobie
odpowiedzieć na pytanie – czy ten człowiek pomoże tobie w zbawieniu i czy ty
pomożesz jemu.

Zadziwiające było dla mnie, jak
ważna to była dla nich myśl, jak często do niej powracali – małżeństwo jako
Boże powołanie.

Wczoraj też rozmawialiśmy z ks.
Jarosławem z Surgutu, o wspólnocie, którą on założył 10 lat temu – Obszestwo
dla prizwanij – Wspólnota, która modli się o powołania z Rosji i dla Rosji. Ks.
Jarosław mówi, że w tej chwili jest w tej wspólnocie 140 osób, które
zobowiązały się do codziennej modlitwy o powołania w Rosji, choć jedno Zdrowaś
Maryjo. Ci ludzie bardzo żywo w tym uczestniczą, piszą listy, czasem się
spotykają, ale widać, że ten temat żyje, jest dla nich ważny.

I czemu akurat o powołaniu?
Spójrzmy na Ewangelię.

Jezus przychodzi do swoich
uczniów. Oni po śmierci, Jezusa, jakoś tak zaczęli wątpić w przyszłość swojego
powołania. Choć już spotkali Zmartwychwstałego, wiedzieli, że On żyje,  to jakoś nie dochodziło do nich to, że ich
misja się jeszcze nie skończyła. Czytamy dziś, te pełne smutku i beznadziei
słowa: „Szymon Piotr powiedział do nich: Idę łowić ryby. Odpowiedzieli mu:
Idziemy i my z tobą”. Dlaczego mówię, że pełne smutku? Dlatego, że oni wrócili
tam, skąd powołał ich Jezus. Oni wrócili do swojej przeszłości, do dawnego
życia. Piękny sen o wojownikach wielkiego Wybawiciela, Mesjasza, prysnął.
Przygoda zakończona. Trzeba wracać do „normalnego” życia, wracać do
codzienności, do pracy, którą zostawili, na której się znali.

I oto niespodziewanie – przychodzi
Jezus, właśnie tam, i mówi im: „Dzieci, czy macie co na posiłek? Odpowiedzieli
Mu: Nie. On rzekł do nich: Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a
znajdziecie. Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć.
Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: To jest Pan!”

Historia się powtarza – Jezus
jeszcze raz, z tego samego miejsca, powołuje ich. Nic się nie skończyło –
dopiero się zaczyna. Jeśli będziecie słuchać Jezusa, będziecie widzieć sens i
owoce swojego życia, swojego powołania.

I ten przepiękny gest, odpowiedź,
zachowanie Piotra: „Szymon Piotr usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na
siebie wierzchnią szatę – był bowiem prawie nagi – i rzucił się w morze. Reszta
uczniów dobiła łodzią, ciągnąc za sobą sieć z rybami”.

To znak wielkiego zaufania Panu,
to znak odwagi i zdecydowania w powołaniu. Wielu ludzi dziś cierpi, dlatego, że
w pewnym momencie zabrakło im tej odwagi i zdecydowania, a może i teraz
brakuje, żeby odpowiedzieć Bogu: „tak” – żeby rzucić się w morze, morze wielkiej
Bożej miłości.

Potem, ten sam Piotr, jak czytamy
w I czytaniu, już nie boi się cierpieć dla Jezusa, nie boi się odważnie
świadczyć o Jezusie, on do końca wypełnia swoje powołanie, bo „On – Jezus –
jest kamieniem, odrzuconym przez budujących, tym, który stał się głowicą węgła.
I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego
innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni”.

To wszystko doprowadza nas do
pewnych wniosków, co robić, aby właściwie rozpoznać i realizować swoje, a
raczej Boże powołanie.