O sygnałach Bożej chwały….

O

Szczęść Boże! Moi Drodzy, dzisiaj i jutro w Celestynowie będzie trwało nabożeństwo czterdziestogodzinne, połączone z całodniowym wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Będzie również Spowiedź Święta. Jest to przygotowanie Parafii do Uroczystości Odpustowej, która będzie w środę. Zatem, wchodzimy w bardzo niezwykły czas – czas duchowej pracy, modlitwy, refleksji…
       Marek zaś ze swoją Młodzieżą dzisiaj jedzie do Krakowa, Łagiewnik i Wadowic, aby stamtąd prosto udać się do Rzymu. Niech i dla nich będzie to czas wyjątkowy i święty.
         Niech dla nas wszystkich będzie to okazją do odbierania sygnałów Bożej chwały…
                      Gaudium et spes!  Ks. Jacek

Poniedziałek
19 tygodnia zwykłego, rok II,
do
czytań:  Ez 1,2–5.24–28c;  Mt 17,22–27
CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA EZECHIELA:
Dnia
piątego miesiąca czwartego (rok to był piąty od uprowadzenia do niewoli króla
Jojakina) Pan skierował słowo do kapłana Ezechiela, syna Buziego, w ziemi
Chaldejczyków nad rzeką Kebar; była tam nad nim ręka Pana.
Patrzyłem,
a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielka chmura i ogień płonący oraz
blask dokoła niego, a z jego środka promieniowało coś jakby połysk stopu złota
ze srebrem ze środka ognia. W pośrodku było coś, co było podobne do czterech
istot żyjących. Oto ich wygląd: miały one postać człowieka. 
Gdy
szły, słyszałem poszum ich skrzydeł jak szum wielu wód, jak głos
Wszechmogącego, odgłos ogłuszający jak zgiełk obozu żołnierskiego; natomiast
gdy stały, skrzydła miały opuszczone. Nad sklepieniem, które było nad ich głowami,
rozlegał się głos. 
Ponad
sklepieniem, rozpościerającym się nad ich głowami, było coś, co miało wygląd
szafiru, a kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. Następnie
widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, który wyglądał jak ogień
wokół niego. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, i w dół od tego, co
wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądało jak ogień, a wokół niego promieniował
blask. Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał
się ów blask dokoła. 
Taki
był widok tego, co było podobne do chwały Pana. Oglądałem ją. Następnie upadłem
na twarz.
Słowa Ewangelii według św. Mateusza. 
Gdy
Jezus przebywał w Galilei z uczniami, rzekł do nich: „Syn Człowieczy będzie
wydany w ręce ludzi. Oni zabiją Go, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie”. I
bardzo się zasmucili.
Gdy
przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy dwudrachmy z zapytaniem: „Wasz
nauczyciel nie płaci dwudrachmy?” Odpowiedział: „Owszem”. 
Gdy
wszedł do domu, Jezus uprzedził go, mówiąc: „Szymonie, jak ci się zdaje? Od
kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od
obcych?” Powiedział: „Od obcych”. 
Jezus mu rzekł: „A zatem
synowie są wolni. Żebyśmy jednak nie dali powodu do zgorszenia, idź nad jezioro
i zarzuć wędkę. Weź pierwszą rybę, którą wyciągniesz, i otwórz jej pyszczek:
znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie”.
Czy Jezus powinien płacić podatek na świątynię? Oczywiście, że nie! A
dlaczego nie? Bo to Jego świątynia, bo
On jest przecież Synem Bożym.
Jasno to wyraził w rozmowie z Piotrem, którego
najpierw zapytał, od kogo królowie ziemscy pobierają daniny, a po uzyskaniu
trafnej odpowiedzi dodał, że synowie są
wolni od tego obowiązku.
Aby jednak nie dać
zgorszenia otoczeniu, kazał Piotrowi zapłacić, przy czym nie uczynił tego w taki zwyczajny sposób, ale polecił wyłowić rybę,
z jej pyszczka wydobyć pieniążek i ten właśnie wpłacić. Możemy się zastanawiać,
po co aż tyle tak zwanego „zachodu”? Czy
nie prościej było wydobyć ze wspólnej kiesy i zwyczajnie zapłacić?
A tu
trzeba było pójść, złowić rybę, którą też nie wiadomo, czy się złapie od razu,
czy po jakimś czasie, a potem znaleźć pieniążek i zanieść go do świątyni… Po co Jezusowi cała ta procedura?
A może właśnie po to, żeby potwierdzić słowa, które chwilę wcześniej
wypowiedział,
że synowie królewscy nie płacą podatku, a On jest właśnie
takim Synem Królewskim? Chodziło więc o objawienie swej Boskiej chwały. A może
dokładniej: zasygnalizowanie Boskiej
chwały.
To nie było takie pełne, wielkie i uroczyste objawienie, jakiego
opis słyszymy dzisiaj w pierwszym czytaniu z Proroctwa Ezechiela. Takie pełne, uroczyste i wielkie objawienie
nastąpi na końcu czasów,
a nam zostanie dane także w chwili naszego
przejścia do Domu Ojca.
Tu na ziemi natomiast
otrzymujemy wiele – no właśnie! – takich drobnych,
ale konkretnych sygnałów Bożej chwały,
Bożej obecności, Bożego życia i
działania po to, abyśmy coraz bardziej otwierali serca i byli przygotowani na
przyjęcie tego wielkiego, pełnego objawienia.
A przy tym – aby nasze życie
doczesne również mógł przenikać blask tej chwały.
Sygnałów tych otrzymujemy,
Kochani, tak naprawdę bardzo wiele.
Jezus wysyła je do nas przede wszystkim tu,
w świątyni,
poprzez to wszystko, co się tu dokonuje. A nawet sama świątynia – czy nie jest takim znakiem, sygnałem Bożej
chwały
dla wszystkich, nawet niewierzących, którzy koło niej przechodzą?…
Chyba żaden rozsądny, nawet niewierzący
człowiek nie powie, że jest to znak chwały proboszcza, czy jakiegoś
budowniczego,
którego już zapewne nawet nikt nie zna, bo od wielu lat nie
żyje. Świątynia to znak Bożej chwały, to
sygnał Bożej obecności wśród nas!
A ileż takich sygnałów jest
do nas wysyłanych w codzienności, w
sytuacjach zwyczajnych – niezwyczajnych
– jak ta, o której mowa dzisiaj w
Ewangelii? Ile jest takich zwykłych spraw, rozmów, spotkań, wydarzeń, w których
– jeśli się tylko spokojnie zastanowić i przeanalizować je – to z pewnością dostrzeżemy działanie Boga?
Trzeba tylko wzrok wyczulić, wyostrzyć,
wzmóc uwagę,
a z wielką radością przekonamy się, że Bóg nas naprawdę kocha
i pamięta o nas! I wysyła sygnały swojej obecności, swojej chwały, swego działania…
Jaka będzie jednak na to nasza odpowiedź?… 

Dodaj komentarz

Archiwum wpisów

Ks. Jacek Jaśkowski

Witam serdecznie! Kłania się Ks. Jacek Jaśkowski. Nie jestem ani kimś ważnym, ani kimś znanym. Jestem księdzem, który po prostu chce rozmawiać. Codzienna kapłańska posługa pokazuje mi, że tematów do rozmów z księdzem jest coraz więcej i dzisiaj żaden ksiądz nie może od nich uciekać, ale – wprost przeciwnie – podejmować nowe wyzwania. To przekonanie skłoniło mnie do próby otwarcia tegoż bloga, chociaż okazji do rozmów na co dzień – w konfesjonale i poza nim – na szczęście nie brakuje. Myślę jednak, że ten blog będzie jeszcze jednym sposobem i przestrzenią nawiązania kontaktu z ludźmi dobrej woli, otwartymi na dialog.