Słowo Boże – słodkie i gorzkie

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Witam i bardzo gorąco pozdrawiam z mroźnej Syberii. Ja też chcę pozdrowić wszystkich, którzy odpowiadają za muzykę kościelną i wszystkich, którzy w kościele aktywie śpiewają. Liturgia to zgromadzenie Kościoła, w którym wszyscy uczestniczą. W związku ze wspomnieniem św. Cecylii, u nas, już drugi rok będzie koncert muzyki kościelnej. Chóry, zespoły i indywidualni muzycy będą śpiewać i grać, w niedzielę wieczorem. Zapewne potem będzie można tego posłuchać na naszej stronie internetowej.

A co dziś w liturgii słowa?

(Ap 10,8-11)
Ja, Jan, znów usłuszałem głos z nieba jak zwracał się do mnie w słowach: Idź, weź księgę otwartą w ręce anioła stojącego na morzu i na ziemi! Poszedłem więc do anioła, mówiąc mu, by dał mi książeczkę. I rzecze mi: Weź i połknij ją, a napełni wnętrzności twe goryczą, lecz w ustach twych będzie słodka jak miód. I wziąłem książeczkę z ręki anioła i połknąłem ją, a w ustach moich stała się słodka jak miód, a gdy ją spożyłem, goryczą napełniły się moje wnętrzności. I mówią mi: Trzeba ci znów prorokować o ludach, narodach, językach i o wielu królach.

(Ps 119) Jak słodka dla mnie mowa Twoja, Panie.
Więcej się cieszę z drogi wskazanej przez Twe napomnienia niż z wielkiego bogactwa. Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą, moimi doradcami Twoje ustawy.
Prawo ust twoich jest dla mnie lepsze niż tysiące sztuk złota i srebra. Jak słodka jest Twoja mowa dla mego podniebienia, ponad miód słodsza dla ust moich.
Napomnienia Twoje są moim dziedzictwem na wieki, bo są radością mojego serca. Zaczerpnę powietrza otwartymi ustami, bo pragnę Twoich przykazań.

(Łk 19,45-48)
Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: Napisane jest: Mój dom będzie domem modlitwy, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców. I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.

Najpierw chciałbym zwrócić uwagę, na I czytanie z Księgi Apokalipsy.

Książeczka, w ustach słodka jak miód, a wewnątrz napełniająca goryczą. Jakże tego nie odnieść do słuchania i głoszenia Słowa Bożego. To słowo jest tak słodkie jeśli się je przepowiada, głosi… To słowo jest tak słodkie, jeśli się go słucha, rozmyśla nad nim… To słowo jest tak słodkie dla tych którzy tylko co odkryli jego bogactwo, którzy pierwszy raz zachwycili się tym słowem…

A jednocześnie to słowo jest tak trudne, palące, przepełniające goryczą, kiedy się zaczyna nim żyć, kiedy wymaga jakichś poważnych zmian w życiu, kiedy każe odejść od złych przyzwyczajeń, kiedy każe przeprosić, wziąć na siebie winę, wyciągnąć rękę do zgody, podjąć walkę z pokusą, z uzależnieniem. To słowo jest tak gorzkie i trudne, kiedy już emocjonalnie nie zachwyca, a jest pewnym ciężarem codzienności.

Słowo Boże, jednocześnie słodkie i gorzkie, przyjemne i trudne.

I rodzi się pytanie – czy jestem w stanie przyjąć takie słowo, które nie tylko jest miłe i mówi, że Bóg mnie kocha, ale też czasem skarci, nakaże zmianę, jest trudne. Czy jestem gotów poddać się takiej formacji słowa, takiemu uzdrowieniu słowa?

Jeśli nie, teraz zakończ czytać to rozmyślanie, jeśli tak, to czytaj dalej.

I oto w dzisiejszej liturgii pojawia się psalm responsoryjny, który jest naszą odpowiedzią na Boże słowo. W nim czytamy, śpiewamy: Jak słodka dla mnie mowa Twoja, Panie.

I potem zwrotka: Więcej się cieszę z drogi wskazanej przez Twe napomnienia niż z wielkiego bogactwa.

Czego dziś chce ode mnie Pan, czego dziś wymaga?

I dzisiejsza Ewangelia, Jezus porządkujący, bardzo konkretnie porządkujący świątynię. Znów gorzkie słowa, gorzka reakcja Jezusa, bardzo trudna do zrozumienia, zwłaszcza jeśli wyobrażamy sobie Jezusa, jako człowieka słodkiego, miłego, pełnego miłości i przy tym zapominamy, że miłość, to nie tylko miłe słowa, nie tylko uczucia, ale to rzeczywista troska o dobro drugiego.

Jezus, który zaprowadza porządek, który troszczy się o świętość Boga, o świętość świętego miejsca, o świętość Bożego domu, o świętość i czystość także tej świątyni, która nazywa się – moje serce. Takie Jezus dziś kontemplujemy.

I Jezus mówi takie piękne słowa – „Mój dom będzie domem modlitwy”.

Spójrzmy na te słowa, po pierwsze – z punktu widzenia świątyni.

Jak daleko masz do kościoła? Jak często przechodzisz obok świątyni? Jak często do niej zachodzisz?

A wyobraź sobie, że są tacy Twoi bracia w Chrystusie, którzy mają do kościoła kilkaset, albo i kilka tysięcy kilometrów – ja takich spotkałem – często spotykam.

Wyobraź sobie, że są tacy Twoi bracia w Chrystusie, którzy nigdy nie byli na Mszy Św. w kościele, Msza bywa tylko w domach, jak do nich przyjeżdżamy.

Kiedy byłem w Rzymie z dorosłymi, jedna Pani z północy Syberii, nie tak już młoda, ze łzami dawała świadectwo, że drugi raz w swoim życiu jest w kościele.

A kiedy byliśmy w Rzymie z młodzieżą, to pewien chłopak prosił mnie, żebyśmy tak często nie wchodzili do kościołów, bo on przyłapuję się już na tym, że wchodzi jak do muzeum, żeby podziwiać i boi się, że zatraci poczucie sacrum.

Drogi Bracie, droga Siostro!

Wejdź dziś do kościoła, na chwilę osobistej adoracji, podziękuj że masz kościół na wyciągnięcie ręki i pomódl się za tych, którzy też by tak chcieli.