Ja jestem dobrym pasterzem!

(Dz 20,17-18a.28-32.36)
Paweł, posławszy z Miletu do Efezu, wezwał starszych Kościoła. A gdy do niego przybyli, przemówił do nich: Uważajcie na samych siebie i na całe stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią. Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów. Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was. A teraz polecam was Bogu i słowu Jego łaski władnemu zbudować i dać dziedzictwo ze wszystkimi świętymi. Po tych słowach upadł na kolana i modlił się razem ze wszystkimi.

(J 10,11-16)
Jezus powiedział do faryzeuszów: Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; /najemnik ucieka/ dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz.
Chrystus Zmartwychwstał!

Witam serdecznie i pozdrawiam z Surgutu, z Syberii.

Dziś w Polsce Uroczystość św. Stanisława, Biskupa i Męczennika, głównego patrona Polski.

I Ewangelia – Ja jestem dobrym pasterzem!

Tak może powiedzieć tylko Jezus, tak chciałby powiedzieć każdy kapłan, tak mógłby powiedzieć każdy chrześcijanin który na mocy chrztu uczestniczy w pasterskiej misji Chrystusa.

Co sprawia, że Jezus jest dobrym pasterzem?

Jezus sam podaje trzy cechy dobrego pasterza:

1. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Nie ucieka przed nadchodzącym wilkiem, nie boi się wilka, nie zostawia owiec… Nie boi się… Dobry pasterz, to człowiek odważny, śmiały, mężny, człowiek który się nie boi. Tu nam trzeba prosić Ducha Świętego o dar męstwa. Jako lekturę uzupełniającą, ubogacającą do dzisiejszego rozważania polecam homilię św. Jana Pawła II z 9 czerwca 1979 r.

http://www.mateusz.pl/jp99/pp/1979/pp19790609f.htm

I tu słowa związane z ową odwagą, męstwem: „Musicie być mocni, drodzy bracia i siostry! Musicie być mocni tą mocą, którą daje wiara! Musicie być mocni mocą wiary! Musicie być wierni! Dziś tej mocy bardziej wam potrzeba niż w jakiejkolwiek epoce dziejów. Musicie być mocni mocą nadziei, która przynosi pełną radość życia i nie dozwala zasmucać Ducha Świętego!”

2. Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają… Dobry pasterz zna owce – jest z nimi, spotyka się z nimi, lubi z nimi być, słuchać ich, rozmawiać, ich problemy są jego problemami… Być z człowiekiem, nie bać się człowieka, nie uciekać od człowieka, nawet trudnego, nawet w trudnych sytuacjach, to niewątpliwie cecha dobrego pasterza. To cecha dobrego apostoła, jeśli chcemy apostolsko oddziaływać na innych, dzielić się wiarą, a do tego jesteśmy wszyscy wezwani, musimy się najpierw spotkać z człowiekiem, znać człowieka. To czego doświadczam często w owym młodym, odradzającym się Kościele na Syberii, to przychodzący, nowi, najczęściej młodzi ludzie, poszukujący Pana Boga, wiary, oni najczęściej przychodzą pociągnięci czyimś przykładem, świadectwem, rozmową – przychodzą jeśli znają kogoś z kim mogą przyjść, kto ich zaprosi, przyprowadzi.

3. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz. Pasterz buduje jedność, buduje jedną owczarnię. Wątpliwy to pasterz, który w imię – zapewne swoje własne, albo jakiejś idei, nawołuje do nienawiści.

Przychodzi mi tu taka refleksja – tu w Surgucie wiele osób, naszych parafian to ludzie z Ukrainy, którzy oczywiście bardzo przeżywają to co się tam dzieje. Jednak najsmutniejsze w tym wszystkim są świadectwa rozłamów między najbliższymi. Zdarza się, i to nie rzadko, że ich bliscy, często wprost bracia i siostry mieszkający na Ukrainie, przestają rozmawiać, nie chcą znać, źle się wyrażają o swoich bliskich mieszkających w Rosji. Zdawać by się mogło, że w takiej sytuacji rodziny powinny się trzymać mocniej, razem, podtrzymywać się… Okazuje się, że ów duch nienawiści i kłamstwa – zły duch rozbija rodziny, burzy tę najgłębszą jedność. Rodzi się pytanie – przecież większość z tych ludzi uważa się za chrześcijan, zna naukę Jezusa – miłujcie waszych nieprzyjaciół, przebaczajcie… Gdzie jest owo chrześcijaństwo, dlaczego przegrywa z jakimś ludzkim konfliktem?

Ja tu nikogo nie osądzam, ale poddaję myśl – jak chrześcijaństwo wpływa na nas? Jak jest mocno zakorzenione w naszych sercach? Jak wpływa na nasze codzienne zachowanie? Mamy być budowniczymi jedności…

Jedno świadectwo z ostatnich dni… W ostatnią niedzielę pojechałem do jednego z miast w mojej parafii oddalonego niewiele, tylko 190 km. od Surgutu. Spotykamy się tam zawsze w domach, jedna z rodzin zaprasza wszystkich innych i u nich jest Msza Św. teraz też zaprosiła nas, dosyć jeszcze młoda rodzina, ludzie, od których się tam zaczynały spotkania.

Małżonkowie oboje byli u spowiedzi, uczestniczyli we Mszy Św., przyjęli Komunię Św…

Potem zaprosili mnie jeszcze na kolację, inni poszli do swoich domów. Wtedy gdzieś w rozmowie zapytałem ich – jak żyjecie, co słychać w waszej rodzinie? I wtedy się zaczęło…

Okazało się, że między nimi jest ciężko, mogłem wysłuchać wielu ich pretensji i zarzutów jakie mają nawzajem do siebie. Też potem w rozmowie pojawiało się to pytanie – co dla was znaczy, że byliście u spowiedzi, przyjęliście Komunię, w waszym domu była Msza Św.?

Spotkanie zakończyło się późno, już w poniedziałek, ale optymistycznie – nawzajem nałożyli sobie obrączki, które kiedyś przy jednej kłótni pozrzucali demonstracyjnie… Przeprosili się, pomodliliśmy się, obiecałem, że w drodze, wracając do domu odmówię za nich różaniec, co też wypełniłem. Cieszę się z tego, choć znając życie wiem, że jeszcze tu trzeba wiele modlitwy i pracy, aby było całkiem dobrze… I o modlitwę za nich proszę i Was, aby każdy, kto to przeczyta, choć Zdrowaś Maryjo za tę rodzinę odmówił.

Niech Dobry Pasterz da nam, przez wstawiennictwo św. Stanisława tę łaskę, abyśmy i my byli dobrymi pasterzami – a dobry pasterz jest odważny, spotyka się z człowiekiem, buduje jedność.

Pozdrawiam.