Nie bójmy się być radośni!

(Dz 13,13-25)
Odpłynąwszy z Pafos, Paweł i jego towarzysze przybyli do Perge w Pamfilii, a Jan wrócił do Jerozolimy, odłączywszy się od nich. Oni zaś przeszli przez Perge, dotarli do Antiochii Pizydyjskiej, weszli w dzień sobotni do synagogi i usiedli. Po odczytaniu Prawa i Proroków przełożeni synagogi posłali do nich i powiedzieli: Przemówcie, bracia, jeżeli macie jakieś słowo zachęty dla ludu. Wstał więc Paweł i skinąwszy ręką, przemówił: Słuchajcie, Izraelici i wy, którzy boicie się Boga! Bóg tego ludu izraelskiego wybrał ojców naszych i wywyższył lud na obczyźnie w ziemi egipskiej i wyprowadził go z niej mocnym ramieniem. Mniej więcej przez czterdzieści lat znosił cierpliwie ich obyczaje na pustyni. I wytępiwszy siedem szczepów w ziemi Kanaan oddał im ziemię ich w dziedzictwo, mniej więcej po czterystu pięćdziesięciu latach. I potem dał im sędziów aż do proroka Samuela. Później poprosili o króla, i dał im Bóg na lat czterdzieści Saula, syna Kisza z pokolenia Beniamina. Gdy zaś jego odrzucił, powołał Dawida na ich króla, o którym też dał świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę. Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. Przed Jego przyjściem Jan głosił chrzest nawrócenia całemu ludowi izraelskiemu. A pod koniec swojej działalności Jan mówił: „Ja nie jestem tym, za kogo mnie uważacie. Po mnie przyjdzie Ten, któremu nie jestem godny rozwiązać sandałów na nogach”.

(J 13,16-20)
Kiedy Jezus umył uczniom nogi, powiedział im: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Wiedząc to będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować. Nie mówię o was wszystkich. Ja wiem, których wybrałem; lecz /potrzeba/, aby się wypełniło Pismo: Kto ze Mną spożywa chleb, ten podniósł na Mnie swoją piętę. Już teraz, zanim się to stanie, mówię wam, abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że Ja jestem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje. A kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Witam serdecznie i pozdrawiam z Syberii.

Przeżywamy w liturgii Okres Wielkanocny. Jest to czas kiedy wpatrujemy się w dzieje pierwszego Kościoła, czytając i rozmyślając nad słowami Księgi Dziejów Apostolskich. Jest to Księga pokazująca wielki entuzjazm, dynamizm, życie pierwotnego Kościoła, pierwszych chrześcijan. Cuda i znaki i moc Ducha Świętego i rzesze nawróconych, przychodzących do Chrystusa, ludzi, którzy uwierzyli…

Ale jest to też Kościół znoszący mężnie cierpienia, prześladowania i w tym wszystkim chrześcijanie, którzy uciekając przed prześladowaniami nie przestają głosić Jezusa, świadczyć o Jego zmartwychwstaniu.

Jakim przykładem są oni dla nas dziś… dla nas tak często smutnych i płaczących, letnich, tak mało otwartych na inicjatywy Ducha Świętego.

Jesteśmy często przestraszeni i smutni i takie też orędzie głosimy światu. Trudno się dziwić, że tego świata, takim orędziem nie zarażamy.

Niedawno wpadła mi w ręce płyta z konferencjami na temat rodziny, wychowania dzieci. Konferencje głosił prawosławny kapłan, włączyłem sobie jadąc gdzieś, chciałem posłuchać, myślałem, może coś ciekawego usłyszę, temat ciekawy… Nie mogłem uwierzyć, to było jedno wielkie narzekanie – jest źle, źle wychowują dzieci, kiedyś było lepiej teraz jest źle, a wszystkiemu jesteście winni wy rodzice, źle wychowujecie swoje dzieci… Wspomniał jakieś inicjatywy, szkoły, zajęcia, które mogłyby pomóc, ale zaraz też i to skrytykował…

Myślałem – to początek, zapewne w drugiej części po ocenie sytuacji przejdzie do sposobów i dróg wyjścia z problemu… Do końca wprawdzie nie dosłuchałem, nie dałem rady, czułem jak na mnie samego wpływają te słowa, zaczynają mnie denerwować – wyłączyłem, nie doczekałem się żadnych konkretów wskazówek… Jedna żółć.

Czyż nie tak w uszach świata brzmi nasze chrześcijańskie przepowiadanie? Czyż zamiast głosić radość Chrystusa Zmartwychwstałego, chwałę żyjącego Boga, nie promieniujemy pretensjami, narzekaniem, smutkiem – ciągle niezadowoleni, narzekający, jakbyśmy nic nie mieli do zaproponowania.

A świat, prosi nas dziś ustami przełożonych synagogi, jak ongiś prosili Apostołów:

„Przemówcie, bracia, jeżeli macie jakieś słowo zachęty dla ludu”.

Jeśli macie słowo zachęty – dość człowiek ma dziś zmartwień, narzekania, smutku…

Od nas Kościoła, od nas chrześcijan, człowiek oczekuje i ma prawo oczekiwać słów zachęty, podtrzymania na duchu, pocieszenia, słów Dobrej Nowiny.

Nie raz to obserwowałem, kiedy zrozpaczonemu człowiekowi zaczynałem tylko mówić coś w rodzaju – spokojnie, jest nadzieja, dasz radę, nie wszystko stracone… – często po takich słowach pojawiał się pierwszy uśmiech na twarzy owego człowieka, promyk nadziei, pocieszenia.

Czyż nie to jest naszą chrześcijańską misją?

Spróbujmy dziś głosić taką radosną dobrą nowiną, spróbujmy dziś dzielić się słowem zachęty. Nie bójmy się być radośni!

Pozdrawiam