Czy można nie chcieć wspólnoty z Bogiem?…

Robercie. Rzeczywiście "zły dzień" i "inne problemy nauczyciela" mogą narobić sporo szkody (i tak jest nie tylko w przypadku lekcji religii ale także każdej innej lekcji). Stąd pięknie byłoby gdyby nauczycielom udawało się zostawianie swoich osobistych problemów i kłopotów za drzwiami sal lekcyjnych (choć nie wiem czy to w pełni możliwe do zrealizowania – nie tylko w przypadku nauczycieli – z cała pewnością trzeba by się tego uczyć, bo to w pracy nauczycielskiej szczególnie ważne. Jeden z moich profesorów mawiał czasami, chcąc nam uświadomić jak wielka odpowiedzialność na nas spoczywa, że jeśli rzeźbiarz weźmie do ręki kawał drewna i go zepsuje, to zawsze może go postawić na półce i obwieścić światu, że w ten oto sposób zapoczątkował nowy styl w sztuce, ale jeśli nauczyciel popełni błąd w swojej pracy może skrzywdzić drugiego człowieka a skutki tego błędu mogą się okazać nieodwracalne), bo tu raczej nie może być miejsca na błędy – zwłaszcza natury wychowawczej (na marginesie – rodziców też to dotyczy). Natomiast w żaden sposób nie jestem skłonna podpisać się pod tym, że ponieważ ponieważ katecheta (choć można to z powodzeniem odnieść i do innych nauczycieli) ma nierzadko w szkole niełatwe życie, bo bombardują go różnorodne niechęci (ze strony dyrektora, mało życzliwych współpracowników czy rodziców lub ewentualnie środków społecznego przekazu nagłaśniających jakieś pojedyncze, nienormalne sytuacje) to w związku z tym ma prawo być cierpiętnikiem, kąsać wszystkich wokoło i manifestować swoje niezadowolenie wszem i wobec na przykład w taki sposób, że będzie "dopiekał" dzieciom… Owszem praca katechety do łatwych dziś w tym kraju raczej nie należy (podobnie jak i praca innych nauczycieli), ale to nie znaczy, że daje nam to prawo do braku kompetencji i rezygnacji z tego, by swoje nauczycielskie zadania wypełniać solidnie… W moim przekonaniu najlepszą "bronią" nauczyciela jest jego rzetelna wiedza i kompetencje, a w przypadku katechety jeszcze czytelna postawa i autentyczne świadectwo wiary i podejrzewam, że jest to też trochę recepta na to żeby radzić sobie we współczesnej szkole i popełniać odrobinę mniej błędów.
Spokojnego wieczoru.
J.B.

Bardzo cieszę się, że – dzięki Ks. Jackowi, już wiemy 🙂 – nasza J.B. uczestniczy w kształtowaniu metodyki nauczania religii w szkołach: może pośrednio i my będziemy mieli na to wpływ 😉 . Ja zdaję sobie sprawę z ogólnym problemem jakim jest powszechne szkolnictwo i fakt, że religia jako przedmiot musi płynąć w nurcie głównym narzuca pewien szablon działań – rozumiem to, chociaż twierdzę, że porównywanie religii do innych przedmiotów nie jest dobrym rozwiązaniem, bo czego innego – ja rodzic – oczekuję od katechezy :). Otóż całe nasze szkolnictwo moim zdaniem leży z powodu tego, że nie motywuje do pracy i myślenia, a narzuca rozwiązania – temat rzeka i nie chcę go przedłużać :). Wiara, którą moim zdaniem ma rozbudzać i do niej prowadzić katecheza (oczywiście zaraz po rodzicach. Jeśli rodzice nie zaszczepią wiary lub wręcz ją "olewają" , to religia w szkole staje pustą bańką, lekcją do odfajkowania) jest materią na tyle delikatną i wrażliwą, że wymaga "specjalnego" i podejścia i traktowania. Młody człowiek zrażony do matematyki najwyżej nie zostanie inżynierem, ale ma szanse zostać wybitnym teologiem ;), ale młody człowiek zrażony do Boga może stracić szansę najważniejszą: zbawienia. Muszę kończyć, jeszcze raz odnosząc się z pełnym szacunkiem dla ciężkiej pracy katechetów i nauczycieli.

Niestety, nie dane mi było poświecić wystarczającej ilości czasu na odpowiedź, ale tak już jest: "co nagle to po diable", "gdy się człowiek śpieszy, to się diabeł cieszy" itp. dlatego z góry proszę o wybaczenie wszelkich błędów i za to, że nie tak głęboko i zwięźlę rozwinę swoje myśli.
Odniosę się najpierw do wpisu Sissi, ponieważ zazębia się on z tematem, który miałem rozwinąć odnośnie rodziców i ich opinii na temat lekcji religii.
Tak, pełna zgoda – biurokracja jest rakiem zżerającym każdą strukturę organizacji. ta sama choroba jest w służbie zdrowia: 10 min. na pacjenta z czego 6 – 7 na wypełnianie papierów ;). Co więcej, to dotyczy całego naszego państwa: polski przedsiębiorca musi poświęcić na wypełnianie różnych dokumentów będących tworem administracji państwowej bodajże najwięcej czasu ze wszystkich krajów UE :).
Wracając do tematu rodziców i ich postaw roszczeniowych (przykład podany przez Sissi) wiem, że to się zdarza, pewnie dość często, ale „mimo wszystko” i „wciąż jeszcze” zdrowy rozsądek zwycięża: tzn. z moich doświadczeń wynika, że jest to mniejszość 🙂 – może dobrze trafiam ;). Martwi mnie co innego, a mianowicie droga prowadząca do absurdów, przy których teoria Parkinsona, czy „Paragraf 22” Hellera to pikuś ;). Za parę lat „lista” tego czego nie może nauczyciel będzie tak długa, jak z Zakopanego na Hel, a to co może – króciutka jak mini spódniczka Bardotki za czasów sowietyzacji zachodu kwiatowymi dziećmi ;). Doceniam trud , wagę i odpowiedzialność zawodu nauczyciela i będę bronił jego społecznej funkcji oraz jestem i będę wyrozumiały 🙂 …. Nie zapominając jednakże o tym, że nauczyciele są ludźmi, a jako tacy są różni i różnią się między sobą w wielu sprawach (o tym wspominała J.B.) . Tak jak wszyscy się zgadzamy co do podstawowej i bazowej roli edukacyjnej dziecka, którą jest (powinna być) rodzina, obecnie będąca zadrą w oku macherom od „nowego lepszego świata” jako archaizm stojący na drodze postępu, tak nie wiem czy wszyscy zgadzamy się co do roli i funkcji nauczyciela będącego w pewnym momencie życia małego człowieka jego kolejną „latarnią”. Jeśli ktoś nie rozumie o czym piszę, to niech pójdzie rano do szkoły podstawowej i zobaczy jak dzieci z 1 klasy zachowują się kiedy przyjdzie po nie „Pani” :). Ja stoję mocno na stanowisku o istotnej roli autorytetu (proszę nie mylić z narzucanymi społeczeństwu odgórnie tzw. „autorytetami moralnymi” 😉 ) w procesie przekazywania wiedzy o świecie, dlatego nie „podkopuję” wspomnianego u nauczycieli i liczę na odwzajemnienie w stosunku do mnie – rodzica (a bywa tak w starszych klasach, że nauczyciel zwiedziony jakąś bzdurną ideologią potrafi kłaść do głowy dziecka, np. na lekcjach francuskiego czy angielskiego, farmazony związane niekoniecznie z bogatą i długą historią owych kultur, ale wymysłami ostatnich dziesięcioleci, siejąc tym samym ferment i podważając system wartości przekazywany w rodzinie – służę przykładami, gdyby ktoś był zainteresowany).

Nie jest do końca prawdą to, co usłyszałem na początku roku szkolnego, że „Szkoła ma uczyć, a nie wychowywać” i że rodzice nie mogą zwalać wychowania na szkołę. Owszem, nie mogą, ale może warto byłoby zrozumieć istotę rzeczy, zarówno przez rodziców jak i edukujących: na proces edukacji człowieka wpływa wiele czynników, ale to przede wszystkim w rodzinie, a zaraz potem w przedszkolu i szkole dziecko uczy się życia społecznego i poznaje świat i to MUSI razem współgrać. „Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie…” pisał Jan Zamoyski w akcie fundacyjnym Akademii Zamojskiej w 1600 roku – a jakie było? A to widać – mamy to, co mamy….. a dalej było tak: „… Nadto przekonany jestem, że tylko edukacja publiczna zgodnych i dobrych robi obywateli „ – i owszem, ale zależy od tego kto układa program tej edukacji .
Zjechałem z tematu katechezy na rzeczy ogólne dotyczące edukacji jako takiej, ale to się zazębia i tu przechodzę na odpisanie i wyjaśnienia do postu J.B. :
1. Nie zrozumieliśmy się co do tego „głównego nurtu”: ja nie miałem na myśli sytuacji takiej, że na zawartość merytoryczną programu, czy metodykę nauczania ma wpływ państwo jako takie, czy MEN jako organ tego państwa – uchowaj Boże przed takim rozwiązaniem . Droga J.B. na mnie wszelkie „komisje” i „biura” działają raczej jak płachta na byka ;), wiem – są potrzebne . Jestem miłośnikiem Akwinaty, zatem, przy całym szacunku dla hierarchicznej organizacji świata (w przyrodzie widać to jak na dłoni ;)), uważam, że na szarym końcu tej układanki i tak zawsze stoi konkretny człowiek, który stanowi w świecie relacji jego bardzo istotny element (życie indywidualne i społeczne jest światem relacji). Gremia mogą tworzyć programy, moduły, długo i krótkofalowe strategie itd. Mogą głowić się nad tym i tamtym, ale ostatecznie i może niestety, to nie gremia ponoszą odpowiedzialność za swoje działania. Ponoszą je ci, na barki których nakładane są obowiązki przekazywania tego, co komisje sobie ustalą . Czyli nauczyciele i katecheci. Pisząc o „głównym nurcie” miałem na myśli to, co „a priori” wymusza nauczanie powszechne, czyli działania szablonowe dopasowane nie do przekazu indywidualnego (utracona już na zawsze relacja mistrz – uczeń), ale do ogółu, większości. Ja to rozumiem, coś za coś 🙂