Rok Miłosierdzia!

Pozdrawiam serdecznie z Syberii.

U nas tutaj ciepło, w tej chwili 0 stopni, to na pewno chwilowo, ale i tak, tak ciepłej zimy, najstarsi górale na Syberii nie pamiętają. Jak do tej pory tylko raz było ponad -30 a i to nie w mieście a gdzieś w trasie. A zazwyczaj to już w listopadzie jest fala mrozów. Za to śniegiem możemy cały świat obdzielić. Dobrze, że Pan Bóg posyła ludzi, którzy pomagają walczyć ze śniegiem przed kościołem. Ostatnie dni przychodzi do nas do kościoła Paweł, bezdomny młody mężczyzna. Zaczął walczyć z nałogiem, chce wrócić do normalnego życia, staramy się mu pomagać. On też się stara i teraz jest odpowiedzialnym za odśnieżanie schodów i wejścia do kościoła. Dziś już z rana dzielnie zaczął pracę. Spotkania z takimi ludźmi wiele mnie uczą, jego opowieści otwierają oczy na to ile biedy jest wokół, biedy, której tak nie widać, trzeba wejść w ten biedny świat i zobaczyć. Taki człowiek uczy też jak można cieszyć się z małego, małego sukcesu, małego osiągnięcia.

Jest też Iwan, młody chłopak, w tej chwili poszukujący pracy, inteligentny, dobrze obeznany w liturgii prawosławnej, greko-katolickiej, jednak sam chce być w Kościele Katolickim, dzielnie pomaga, kiedy tylko może przychodzi i na Mszę św. i na różne spotkania i też jak trzeba dzielnie pracuje walcząc ze śniegiem.

Tacy ludzie są wielkim skarbem i to jak trafiają do kościoła i jak ich wszystko interesuje i jak umieją się wszystkim zachwycać, to może wiele nauczyć.

A co w Kościele powszechnym? – Nowy Rok!

Pozdrawiam serdecznie w nowym roku – Roku Miłosierdzia!

Bardzo dziękuję Wam za piękne świadectwa jakie piszecie w komentarzach. Pamiętam, po ostatnich moich prośbach, aby dzielić się wiarą, dzielić się słowem, było kilka niesamowitych świadectw. To jest piękne, choć wiem, że nie łatwo, tak publicznie dzielić się wiarą, dzielić się czymś osobistym. A jednak takie świadectwa mają niesamowitą cenę i wartość. Nie bójmy się, nie bójmy się dzielić się naszym doświadczeniem Pana Boga, nie bójmy się opowiadać o Jego działaniu w naszym życiu, nie bójmy się świadczyć o Nim.

Zachęcam i dziś, aby po przeczytaniu dzisiejszego słowa i dzisiejszego komentarza, po osobistym rozmyślaniu, napisać, choć kilka słów, kilka zdań – słów wiary, słów, które płyną z serca zachwyconego Panem Bogiem, serca zakochanego w Nim. Tu nie chodzi o słowa „mądre” w znaczeniu elokwencji, zawiłych zwrotów, tu chodzi o słowo Boże, o słowa osobiste, płynące z serca.

Dziś pierwsze czytanie, które bardzo lubię, może dzięki piosence religijnej, która jest właśnie wyśpiewaniem tych słów Izajasza – Ci co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły, biegną bez zmęczenia.

A może jeszcze te słowa są mi bliskie, a myślę, że nie tylko mi, ponieważ są to słowa nadziei, słowa podtrzymujące na duchu, słowa zachęcające.

W Surgucie był św. Mikołaj, razem z Aniołem 🙂

Jakże bardzo w naszym codziennym zmęczeniu i utrudzeniu, w naszych problemach, w naszym zmaganiu się z tym ziemskim życiem i jego sprawami, jakże potrzeba nam owego podtrzymania, nadziei, mocy… Inni też tego potrzebują, dlatego i my dla drugiego człowieka powinniśmy mieć więcej takich słów, słów zachęcających, budujących, słów nadziei.

I właśnie dziś i słowa I czytania – proroka Izajasza i słowa samego Jezusa, dają nam tę moc i siłę, tę nadzieję.

„Pan – to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona. On dodaje mocy zmęczonemu i pomnaża siły omdlałego. Chłopcy się męczą i nużą, chwieją się słabnąc młodzieńcy, lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą”.

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych”.

Są to słowa nadziei i podtrzymania, słowa zachęty jaką sam Pan Bóg nam daje.

Trzeba nam tego podkreślania miłości i miłosierdzia Boga, podkreślania dla samych siebie i dla innych.

Pięknie to wczoraj wyraził papież Franciszek w kazaniu na Mszy Św. otwierającej jubileuszowy Rok Miłosierdzia.

Mówił on: „Jak wiele krzywdy wyrządza się Bogu i Jego łasce, kiedy przede wszystkim się twierdzi, że grzechy są karane Jego sądem, nie stawiając natomiast na pierwszym miejscu, że są odpuszczane przez Jego miłosierdzie (por. Augustyn, De praedestinatione sanctorum 12, 24)! Tak, tak to się właśnie dzieje. Musimy przedkładać miłosierdzie nad sąd a w każdym przypadku, sąd Boży będzie zawsze odbywał się w świetle Jego miłosierdzia”.

Rzeczywiście, tu też częściej słyszę o tym, że Pan Bóg będzie karał niż to, że Pan Bóg przebacza. Odkrycie daru miłosierdzia zachęca do korzystania z niego. Doświadczenie miłosierdzia Boga, Jego przebaczenia, zachęca aby żyć inaczej i aby także innym przebaczać.

Spróbujmy dziś sami, na sobie, w swoim życiu, odkryć tę troskę Boga, to, że On dodaje mocy zmęczonemu, pomnaża siły omdlałego.

Jeśli to będzie naszym osobistym doświadczeniem a nie tylko teorią, piękną myślą, wtedy jeszcze bardziej zaufamy Panu, oprzemy się na Nim i jeszcze bardziej poczujemy, że mamy skrzydła jak orły, idziemy bez znużenia.

Niestety często my chrześcijanie jesteśmy znużeni, zmęczeni, smutni… Czemu? Przyczyn może być wiele, ale czy nie jest tak, że nasza wiara jest jeszcze bardzo zewnętrzna, obrzędowa a nie jest naszym osobistym spotkaniem, nie jest naszym doświadczeniem, doświadczeniem miłości i miłosierdzia, doświadczeniem opieki i pomocy Boga.

Może właśnie chodzimy znużeni i zmęczeni, z podciętymi skrzydłami, ponieważ nie umiemy zaufać Panu. Bardziej wierzymy w swoje problemy, ufamy ludzkiemu sposobowi wyjścia z nich, ludzkim siłom i rozwiązaniom niż Panu Bogu.

A On woła: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”.

Nabierzmy wiatr w skrzydła, spróbujmy się wznieść, ponad nasze ziemskie ludzkie problemy i strach. Możemy, bo przecież „i, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły”.

Pozdrawiam.

Jako lektura uzupełniająca o Roku Miłosierdzia polecam artykuł:

http://gosc.pl/doc/2866658.Zaczelo-sie