Gdy sprawiedliwy odstąpi od sprawiedliwości…

… Nie po równo, ale dać każdemu to, co mu się należy. Faryzeusze i uczeni w Piśmie patrzyli na sprawiedliwość wg swoich, ludzkich zasad. A do królestwa niebieskiego wchodzą ci, którzy starają się żyć regułami tegoż królestwa. Pierwszymi krokami sprawiedliwości to uczenie się tych reguł. Tak więc, by pojąć tę Ewangelię szukać nam trzeba sprawiedliwości Bożej

Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. Dziwne to stwierdzenie, bo co mają emocje do sądu. Nic, bo, wedle ludzkiej sprawiedliwości sąd winien być niezawisły czyli niezależny. Jednak nie ma sądów bez emocji, bez zaangażowania emocjonalnego. Jeśli sędzia prowadzący sprawę poddaje się im (a czyni to prawie za każdym razem, bo tego wymiaru nie da się sztucznie wyeliminować) toteż wyrok nie jest ani prawomocny ani sprawiedliwy ani mądry.

Już gniew pozostawiony sobie (pawłowe niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce) podlega sądowi, bo pozwoliliśmy, by w sercu zakiełkowało ziarno zła. Gniew zaślepia. Gniew ogłupia. Sprawia, że miotamy się jak zwierzęta w klatce. Dlatego też potrzeba kubła zimnej, wręcz lodowatej wody, by przerwać takie postępowanie. Dokonuje się to na poziomie serca, bo o czynach na razie nie wspominam.

A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie (…)Bezbożniku, podlega karze piekła ognistego. Tu nie trzeba się zbytnio wgłębiać. Wystarczy osobiste doświadczenie, które podpowiada, że jednym słowem można zabić człowieka, a najgorszym jest to, iż zabity człek żyje z piętnem śmierci, męczy się w trudzie syzyfowej pracy, bo kamień życia ciągle ucieka mu z rąk tuż pod szczytem. I znowu nie ma jeszcze wymiaru działania, a już o zabójstwie mówić możemy
Pojednanie sprawia, że wrogowie podają sobie ręce, że ustaje chęć zemsty, że świat staje się całkiem inny, bardziej znośny, że nie okazuje się złym, podstępnym, diabelskim.

Mówię o pojednaniu Bożym, nie ludzkim. W szkole uczono podajcie sobie rękę na zgodę i uczniowie to czynili, ale z jakim nastawieniem. Ten, co wyciąga rękę musi wiedzieć o co chodzi, o co poszło i dlaczego potrzeba pojednania. Zauważmy, że w przypadku Bożego pojednania to niewinny wyciąga pierwszy rękę, bo winny tego potrzebuje. Już odkryliśmy, że grzech paraliżuje grzesznika, dlatego potrzeba wyjścia ze strony zranionego. Czemu tak? Bo Bóg to czyni!

Gdy przynosimy komuś dar to chcemy by był on piękny, dobry, okazały. Nigdy byśmy się nie zdecydowali na jakiś podarek ze skazą, wybrakowany, chyba żebyśmy chcieli kogoś obrazić. Dar złożony Bogu nie ginie – cały czas leży przed ołtarzem. Tak naprawdę dopiero wtedy jest ofiarowany, gdy serce się pojednało, gdy serce się pogodziło z bratem. Znów powraca wymiar serca, bo niekiedy druga strona nie wyciągnie ręki
Dopóki jesteśmy w drodze dopóty mamy możliwość pogodzenia się z przeciwnikiem. Gdy tego nie dokonujemy włącza się ludzki, czasami bezlitosny i do tego pełen dziur prawnych system sądowniczy, a kończy się to okrutnie: bo przeciwnik podaje człowieka sędziemu, a sędzia dozorcy, i wtrąca się do więzienia. Ono działa tak, że nie wychodzi się stamtąd, aż nie zwróci się ostatniego grosza. Obraz piekła? Być może. Piekła, które ludzie ludziom zgotować potrafią.

Dlatego potrzeba nam sprawiedliwości Bożej. …