Pan ulitował się nad sługą, uwolnił go i dług mu darował…

… Intuicja podpowiada nam, iż dzisiejsza ewangeliczna lekcja jest jedną z najważniejszych, a szatan podszeptuje, że tak nie może być (na zasadzie, że jest to niemożliwe do osiągnięcia albo też, że nie można przebaczyć krzywd i zranień). Tak więc, toczy się w sercu i głowie okrutna walka, walka na śmierć i życie, bo o to chodzi w podejmowanym temacie przebaczenia. Nieprzebaczenie wiedzie ku śmierci. Trwając w nim stajemy się jak bezowocne drzewo figowe, jak latorośle nie czerpiące z krzewu winnego (co oznacza w kolejności wyschnięcie, wycięcie i spalenie), a ziarno pada na twardą drogę, gdzie zostaje wydziobane przez ptaki. Widzimy to w przypadku sługi, który jest nielitościwy względem swego współsługi.

Pytanie Piotra dotyka codzienności, wszak każdego dnia stajemy wobec brata, który wykracza przeciwko mnie, i to nie raz, a wiele razy. Tak więc w tajemnicy przebaczenia dotykamy wieczności i doczesności, tego, co odwieczne i tego, co codzienne. Wszak te dwie rzeczywistości przenikają się nieustannie. W Bogu zaś (i tym, który żyje Nim) dominuje wieczność i w perspektywie Bożej (i z perspektywy Bożej) patrzy się na osoby, wydarzenia, sytuacje

Skoro sam potrzebuję przebaczenia wielokrotnie i chcę być traktowany jak brat to pytanie czy aż siedem razy jest pytaniem retorycznym tzn. pytaniem, które samo w sobie niesie odpowiedź. Tak, przebacz te siedem razy. Tak więc zaskakuje odpowiedź dana przez Pana Jezusa, bo nie pokiwał głową, nie poklepał Piotra po ramieniu mówiąc, że coś tam zrozumiał, ale z całym przekonaniem rzekł: Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Przesada? A może bardziej radykalizm królestwa Bożego, które przyniósł na ziemię?

Przecież Bóg przebacza nam zawsze i na zawsze. Wyznane i uznane grzechy, przewinienia, wykroczenia znikają (ale rany pozostają). Przecież brzmi ciągle nad światem modlitwa Jezusa: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. O miejscu tej modlitwy to raczej nie muszę nikomu przypominać. Umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami (Rz 5,8). Przebaczył nam siedemdziesiąty siódmy raz gdy my jeszcze nie mieliśmy pojęcia o tym, że Go zabijamy.

Przebaczenie nie przekracza naszych możliwości. Mówi prefacja modlitwy eucharystycznej o przebaczeniu, iż Bóg objawia swą wszechmoc w łasce przebaczenia. Czyż to nie intuicja wiary dla nas, iż także my uczestniczymy w tej wszechmocy gdy staramy się przebaczać? Wszystko zasadza się na świadomości, że i ja potrzebuję przebaczenia, że i mi zostało przebaczone, że Pan Jezus umierając na krzyżu widział także i mnie i za moje grzechy umarł. Zapłacił cenę. Spłacił dług, a dokładnie uczynił go darem nad darami. Przebaczając czynię z krzywdy dar, z długu podarek, z pragnienia zemsty obdarowanie. Dokonuje się to na wzór Pana naszego Jezusa Chrystusa. …