Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny przeżywa Ksiądz Mikołaj Czernecki, za czasów mojego pierwszego wikariatu: mój Uczeń w Technikum, w Radoryżu Smolanym. Urodziny natomiast przeżywają: Joanna Zawadka, z domu: Szubińska, oraz Hubert Maksymiuk – oboje należący w swoim czasie do Wspólnot młodzieżowych. Urodziny także przeżywa Ksiądz Adam Potapczuk – Wikariusz w Miastkowie Kościelnym.
Wszystkim Świętującym dzisiaj życzę, aby w każdej chwili swego życia bardzo wyraźnie i wprost doświadczali Bożej troski i opieki nad sobą. I o to będę się dla Nich modlił.
Wszystkim Świętującym dzisiaj życzę, aby w każdej chwili swego życia bardzo wyraźnie i wprost doświadczali Bożej troski i opieki nad sobą. I o to będę się dla Nich modlił.
Moi Drodzy, w Miastkowie kończą się dziś rekolekcje, w Surgucie jeszcze potrwają. Trwają też w wielu innych naszych Parafiach. Niech to będzie błogosławiony i dobry czas. I niech owocuje! O to też zechciejmy się modlić.
Pozdrawiam z Miastkowa!
Gaudium et spes! Ks. Jacek
Wtorek
2 Tygodnia Adwentu,
2 Tygodnia Adwentu,
do
czytań: Iz 40,1–11; Mt 18,12–14
czytań: Iz 40,1–11; Mt 18,12–14
CZYTANIE
Z KSIĘGI PROROKA IZAJASZA:
Z KSIĘGI PROROKA IZAJASZA:
„Pocieszcie,
pocieszcie mój lud!
pocieszcie mój lud!
mówi
wasz Bóg.
wasz Bóg.
„Przemawiajcie
do serca Jeruzalem
do serca Jeruzalem
i
wołajcie do niego,
wołajcie do niego,
że
czas jego służby się skończył,
czas jego służby się skończył,
że
nieprawość jego odpokutowana,
nieprawość jego odpokutowana,
bo
odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób
odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób
za
wszystkie swe grzechy”.
wszystkie swe grzechy”.
Głos
się rozlega:
się rozlega:
„Przygotujcie
na pustyni drogę dla Pana,
na pustyni drogę dla Pana,
wyrównajcie
na pustkowiu
na pustkowiu
gościniec
naszemu Bogu!
naszemu Bogu!
Niech
się podniosą wszystkie doliny,
się podniosą wszystkie doliny,
a
wszystkie góry i wzgórza obniżą;
wszystkie góry i wzgórza obniżą;
równiną
niechaj się staną urwiska,
niechaj się staną urwiska,
a
strome zbocza niziną gładką.
strome zbocza niziną gładką.
Wtedy
się chwała Pana objawi,
się chwała Pana objawi,
zobaczy
ją wszelkie ciało,
ją wszelkie ciało,
bo
powiedziały to usta Pana”.
powiedziały to usta Pana”.
Głos
się odzywa: „Wołaj!” –
się odzywa: „Wołaj!” –
I
rzekłem: „Co mam wołać?” –
rzekłem: „Co mam wołać?” –
„Wszelkie
ciało to jakby trawa,
ciało to jakby trawa,
a
cały wdzięk jego jest niby kwiat polny.
cały wdzięk jego jest niby kwiat polny.
Trawa
usycha, więdnie kwiat,
usycha, więdnie kwiat,
gdy
na nie wiatr Pana powieje.
na nie wiatr Pana powieje.
Prawdziwie
trawą jest naród.
trawą jest naród.
Trawa
usycha, więdnie kwiat,
usycha, więdnie kwiat,
lecz
słowo Boga naszego trwa na wieki”.
słowo Boga naszego trwa na wieki”.
Wstąpże
na wysoką górę,
na wysoką górę,
zwiastunko
dobrej nowiny w Syjonie!
dobrej nowiny w Syjonie!
Podnieś
mocno twój głos,
mocno twój głos,
zwiastunko
dobrej nowiny w Jeruzalem!
dobrej nowiny w Jeruzalem!
Podnieś
głos, nie bój się!
głos, nie bój się!
Powiedz
miastom judzkim:
miastom judzkim:
„Oto
wasz Bóg!”
wasz Bóg!”
Oto
Pan, Bóg, przychodzi z mocą
Pan, Bóg, przychodzi z mocą
i
ramię Jego dzierży władzę.
ramię Jego dzierży władzę.
Oto
Jego nagroda z Nim idzie
Jego nagroda z Nim idzie
i
przed Nim Jego zapłata.
przed Nim Jego zapłata.
Podobnie
pasterz pasie swą trzodę,
pasterz pasie swą trzodę,
gromadzi
ją swoim ramieniem,
ją swoim ramieniem,
jagnięta
nosi na swej piersi,
nosi na swej piersi,
owce
karmiące prowadzi łagodnie.
karmiące prowadzi łagodnie.
SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO
MATEUSZA:
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO
MATEUSZA:
Jezus
powiedział do swoich uczniów: „Jak wam się zdaje? Jeśli kto
posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi
dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać
tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć,
zaprawdę powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż
dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.
powiedział do swoich uczniów: „Jak wam się zdaje? Jeśli kto
posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi
dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać
tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć,
zaprawdę powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż
dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.
Tak
też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło
jedno z tych małych”.
też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło
jedno z tych małych”.
Pierwsze
wersy dzisiejszego czytania z Proroctwa Izajasza nawiązują do
konkretnej sytuacji historycznej. Oto naród wybrany został
upokorzony zesłaniem jego elit do Babilonii, co dokonało się w
roku 583 przed Chrystusem. W ten sposób spełniły się
ostrzeżenia Izajasza o nieskuteczności zarówno politycznych,
jak i militarnych prób budowania wielkości narodu. Zamiast tego
bowiem przyszło upokorzenie i poniżenie.
wersy dzisiejszego czytania z Proroctwa Izajasza nawiązują do
konkretnej sytuacji historycznej. Oto naród wybrany został
upokorzony zesłaniem jego elit do Babilonii, co dokonało się w
roku 583 przed Chrystusem. W ten sposób spełniły się
ostrzeżenia Izajasza o nieskuteczności zarówno politycznych,
jak i militarnych prób budowania wielkości narodu. Zamiast tego
bowiem przyszło upokorzenie i poniżenie.
Ale
oto – jak słyszymy – Prorok wzywa: Przemawiajcie
do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że
czas
jego służby się skończył, że
nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w
dwójnasób za wszystkie swe grzechy.
A
zatem – wyzwolenie!
Kończy
się czas
służby
– oczywiście, tej pełnionej w niewoli. I jak w przeszłości Bóg
wyprowadził swój lud z niewoli egipskiej na
pustynię,
aby
go doprowadzić do jego własnego kraju,
tak i teraz uciemiężony
naród może
doświadczyć Bożej pomocy, o
ile tylko na
nowo swemu Bogu zaufa i
pozwoli się Mu poprowadzić.
oto – jak słyszymy – Prorok wzywa: Przemawiajcie
do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że
czas
jego służby się skończył, że
nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w
dwójnasób za wszystkie swe grzechy.
A
zatem – wyzwolenie!
Kończy
się czas
służby
– oczywiście, tej pełnionej w niewoli. I jak w przeszłości Bóg
wyprowadził swój lud z niewoli egipskiej na
pustynię,
aby
go doprowadzić do jego własnego kraju,
tak i teraz uciemiężony
naród może
doświadczyć Bożej pomocy, o
ile tylko na
nowo swemu Bogu zaufa i
pozwoli się Mu poprowadzić.
Bo
to właśnie na pustyni naród – przez wiele lat wędrówki do
Ziemi Obiecanej – budował
swoje odniesienie do Boga.
Wiemy dobrze, jak to się odbywało, jakie problemy się z tym
wiązały. Jak bardzo opornie
kształtowała się ta relacja,
ileż to
razy
musiał Bóg surowo napominać, a wręcz karać swój naród, tak
bardzo buntujący się i schodzący na drogi grzechu.
to właśnie na pustyni naród – przez wiele lat wędrówki do
Ziemi Obiecanej – budował
swoje odniesienie do Boga.
Wiemy dobrze, jak to się odbywało, jakie problemy się z tym
wiązały. Jak bardzo opornie
kształtowała się ta relacja,
ileż to
razy
musiał Bóg surowo napominać, a wręcz karać swój naród, tak
bardzo buntujący się i schodzący na drogi grzechu.
Dlatego
dzisiaj
słyszymy: Przygotujcie
na pustyni drogę dla Pana, wyrównajcie na pustkowiu gościniec
naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry
i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome
zbocza niziną gładką. Wtedy
się chwała Pana objawi…
dzisiaj
słyszymy: Przygotujcie
na pustyni drogę dla Pana, wyrównajcie na pustkowiu gościniec
naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry
i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome
zbocza niziną gładką. Wtedy
się chwała Pana objawi…
Można
by rzec, że Bóg chce wyprowadzić swój lud znowu
na pustynię.
Nie w sensie dosłownym, czy fizycznym, ale chce mu pokazać, że jak
tamte
trudy doprowadziły go do szczęścia,
będącego
jego udziałem w Ziemi Obiecanej, tak i teraz – przez trud i
cierpienie niewoli – może
dojść do prawdziwego szczęścia.
Tylko musi wyciągnąć
wnioski
z tego, co się stało; musi zmienić swoje postępowanie.
by rzec, że Bóg chce wyprowadzić swój lud znowu
na pustynię.
Nie w sensie dosłownym, czy fizycznym, ale chce mu pokazać, że jak
tamte
trudy doprowadziły go do szczęścia,
będącego
jego udziałem w Ziemi Obiecanej, tak i teraz – przez trud i
cierpienie niewoli – może
dojść do prawdziwego szczęścia.
Tylko musi wyciągnąć
wnioski
z tego, co się stało; musi zmienić swoje postępowanie.
I
musi zaufać Bożemu słowu,
bo tylko ono jest trwałe i niezmienne. Oto bowiem wszelkie
ciało to jakby trawa, a
cały wdzięk jego jest niby kwiat polny. Trawa usycha, więdnie
kwiat, gdy na nie wiatr Pana powieje. Prawdziwie trawą jest naród.
Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz
słowo Boga naszego trwa na wieki.
Jeżeli
naród zaufa temuż Słowu,
wówczas żadne ludzkie potęgi, żadne
wrogie narody
– porównane tutaj do trawy – nie będą mu w stanie zagrozić.
Bo Bóg sam zatroszczy się o swój lud, On sam stanie
się jego Pasterzem.
musi zaufać Bożemu słowu,
bo tylko ono jest trwałe i niezmienne. Oto bowiem wszelkie
ciało to jakby trawa, a
cały wdzięk jego jest niby kwiat polny. Trawa usycha, więdnie
kwiat, gdy na nie wiatr Pana powieje. Prawdziwie trawą jest naród.
Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz
słowo Boga naszego trwa na wieki.
Jeżeli
naród zaufa temuż Słowu,
wówczas żadne ludzkie potęgi, żadne
wrogie narody
– porównane tutaj do trawy – nie będą mu w stanie zagrozić.
Bo Bóg sam zatroszczy się o swój lud, On sam stanie
się jego Pasterzem.
Wcześniej
mianem pasterzy ludu określano króla
Dawida
i jego następców. Jednak teraz
naród został ich pozbawiony!
Dlatego Bóg sam będzie Pasterzem swego ludu. On
sam to dzisiaj zapowiada przez Proroka Izajasza, w słowach: Oto
Pan, Bóg, przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto
Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie pasterz
pasie swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na
swej piersi, owce
karmiące prowadzi łagodnie.
mianem pasterzy ludu określano króla
Dawida
i jego następców. Jednak teraz
naród został ich pozbawiony!
Dlatego Bóg sam będzie Pasterzem swego ludu. On
sam to dzisiaj zapowiada przez Proroka Izajasza, w słowach: Oto
Pan, Bóg, przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto
Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie pasterz
pasie swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na
swej piersi, owce
karmiące prowadzi łagodnie.
Metafora
dobrego
Pasterza, który zastąpi pasterzy
gubiących i rozpraszających swe owce, pojawia się także u innych
Proroków. Pojawia się także w Ewangelii, gdzie tym dobrym
Pasterzem jest sam Jezus.
I chociaż dzisiaj wprost nie używa w odniesieniu do siebie tego
określenia, to jednak daje świadectwo wielkiej
troski, jaką otacza każdego
pojedynczego człowieka
– jak pasterz szuka jednej, zagubionej owieczki…
dobrego
Pasterza, który zastąpi pasterzy
gubiących i rozpraszających swe owce, pojawia się także u innych
Proroków. Pojawia się także w Ewangelii, gdzie tym dobrym
Pasterzem jest sam Jezus.
I chociaż dzisiaj wprost nie używa w odniesieniu do siebie tego
określenia, to jednak daje świadectwo wielkiej
troski, jaką otacza każdego
pojedynczego człowieka
– jak pasterz szuka jednej, zagubionej owieczki…
To
wszystko, co tu sobie teraz
mówimy, moi Drodzy, to wspaniała
wieść o wielkiej trosce Boga o człowieka.
To wspaniała nowina – prawdziwie Dobra Nowina – o Bogu
poszukującym
każdego, bez wyjątku, pojedynczego
człowieka.
To wspaniała nauka o Bogu poszukującym
dróg
dotarcia do serca człowieka
– serca tak często opornego i zamkniętego – aby
go wyprowadzić na drogi, wiodące do szczęścia i zbawienia.
wszystko, co tu sobie teraz
mówimy, moi Drodzy, to wspaniała
wieść o wielkiej trosce Boga o człowieka.
To wspaniała nowina – prawdziwie Dobra Nowina – o Bogu
poszukującym
każdego, bez wyjątku, pojedynczego
człowieka.
To wspaniała nauka o Bogu poszukującym
dróg
dotarcia do serca człowieka
– serca tak często opornego i zamkniętego – aby
go wyprowadzić na drogi, wiodące do szczęścia i zbawienia.
Jedyny
problem, jaki
się tu pojawia, to
ten,
czy
człowiek da się
swemu Bogu
poprowadzić?…
I
czy
zagubiona owca da się odnaleźć?…
Bo jeżeli człowiek zatnie się w swoim uporze i będzie wolał
błądzić po wyboistych drogach grzechu i własnej
samowystarczalności; jeżeli zagubiona owca nie pozwoli się
odnaleźć i uratować, to
Dobry Pasterz będzie bezradny…
problem, jaki
się tu pojawia, to
ten,
czy
człowiek da się
swemu Bogu
poprowadzić?…
I
czy
zagubiona owca da się odnaleźć?…
Bo jeżeli człowiek zatnie się w swoim uporze i będzie wolał
błądzić po wyboistych drogach grzechu i własnej
samowystarczalności; jeżeli zagubiona owca nie pozwoli się
odnaleźć i uratować, to
Dobry Pasterz będzie bezradny…
Moi
Drodzy, troska Boga o nas jest przeogromna. Jego miłosierdzie nie
zna granic. Ale my jesteśmy
ludźmi wolnymi,
dlatego to od
nas zależy, czy skorzystamy z Bożego zaproszenia, czy nie.
Nasza wolność bowiem jest tak wielką potęgą, że jest w stanie
unicestwić
– w odniesieniu do nas samych – nawet moc Bożą!
I jest w stanie zniweczyć –
w
odniesieniu do nas samych –
Boże
miłosierdzie, przecież samo
w sobie nieograniczone…
Drodzy, troska Boga o nas jest przeogromna. Jego miłosierdzie nie
zna granic. Ale my jesteśmy
ludźmi wolnymi,
dlatego to od
nas zależy, czy skorzystamy z Bożego zaproszenia, czy nie.
Nasza wolność bowiem jest tak wielką potęgą, że jest w stanie
unicestwić
– w odniesieniu do nas samych – nawet moc Bożą!
I jest w stanie zniweczyć –
w
odniesieniu do nas samych –
Boże
miłosierdzie, przecież samo
w sobie nieograniczone…
Dlatego
może jednak warto pójść za tym oto wezwaniem Proroka Izajasza:
Przygotujcie
na pustyni drogę dla Pana, wyrównajcie na pustkowiu gościniec
naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry
i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome
zbocza niziną gładką. Wtedy
się chwała Pana objawi…
może jednak warto pójść za tym oto wezwaniem Proroka Izajasza:
Przygotujcie
na pustyni drogę dla Pana, wyrównajcie na pustkowiu gościniec
naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry
i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome
zbocza niziną gładką. Wtedy
się chwała Pana objawi…
Tak,
Kochani, szczególnie w tym Adwencie wyrównujmy wszelkie nasze
życiowe „doliny” i „góry”, i
wygładzajmy wszelkie „chropowatości” naszego charakteru…
Kochani, szczególnie w tym Adwencie wyrównujmy wszelkie nasze
życiowe „doliny” i „góry”, i
wygładzajmy wszelkie „chropowatości” naszego charakteru…
Pomyślmy:
–
Jak
wygląda realizacja mojego adwentowego
postanowienia?
Jak
wygląda realizacja mojego adwentowego
postanowienia?
–
Czy
w tym czasie znajduję więcej chwil na
modlitewne
wyciszenie
i refleksję?
Czy
w tym czasie znajduję więcej chwil na
modlitewne
wyciszenie
i refleksję?
–
Czy
w czasie tego Adwentu częściej sięgam po Pismo Święte?
Czy
w czasie tego Adwentu częściej sięgam po Pismo Święte?
Tak
też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło
jedno z tych małych…
też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło
jedno z tych małych…
Czy przyszedł do Was Święty Mikołaj? 🙂 Do nas wczoraj przyszły " dwa Mikołaje", wcale nie święte ale takie zwyczajne, w postaci ludzkiej i prezenty też zwyczajne przyniosły… słodycze, alkohole…
Św. Mikołaj zasłodził moją córeczkę 🙂
Natomiast do mnie przysłał mailem taki kwitek ;):
http://www.protestuj.pl/stop-promocji-homoseksualizmu-w-polskich-szkolach-,69,k.html
Dzięki za namiar! Podpisałem.
A co do Mikołaja, to na szczęście coraz częściej pokazuje się go jako Świętego, a nie – przerośniętego krasnala… Ks. Jacek
A jak zniknie krasnal gigant ze sklepów, to już w ogóle będzie prawdziwe zwycięstwo Św. Mikołaja 🙂
Tylko że na razie nie bardzo chce znikać… Ks. Jacek