Do końca ich umiłował

Z dzisiejszej Ewangelii chciałbym podkreślić słowa: „Do końca ich umiłował”. I po tych słowach zaczyna się opis obmycia nóg. Gest miłości uniżonej, miłości, która służy – nie panuje…

Jeszcze bardziej tę miłość uniżoną, miłość, która służy dostrzeżemy jutro, na Krzyżu.

Jezus kocha nas do końca, Jezus kocha nas bez końca…

I sam mówi o tym, że daje nam przykład, abyśmy i my tak czynili jak On nam uczynił. Zwłaszcza my kapłani mamy być pierwszymi naśladowcami Jezusa, nie tylko w umyciu nóg, ale i w pokorze i uniżeniu, a także w modlitwie i cierpieniu za swój lud, w oddawaniu życia za ludzi.

Przykład Jezusa, Kapłana widzę, tak dla siebie w kontekście całego Triduum Sacrum.

Wielki Czwartek, Jezus odprawia Mszę Św. daje swoje Ciało i Krew i myje nogi swoim uczniom.

Moim, kapłana zadaniem jest – odprawiać Mszę Św, karmić ludzi Ciałem i Krwią Jezusa – nikt inny za mnie tego nie zrobi (bardzo czuję to tu, na mojej części ziemi, gdzie nie ma innych kapłanów), a także myć ludziom nogi, a więc z pokorą i uniżeniem służyć ludziom. Być sługą dla ludzi.

Wielki Piątek, Jezus cierpi i umiera za człowieka, składa ofiarę z Siebie.

Moim, kapłana zadaniem jest – składać siebie w ofierze Bogu i ludziom. A zatem nie tylko składać Eucharystyczną Ofiarę, ale siebie składać w ofierze, tracić siebie, tracić swoje życie, swoje siły, swój czas, dla Boga i dla ludzi. Oddawać siebie bezgranicznie i do końca. Cierpieć za ludzi. Modlić się za ludzi. Nieść swój krzyż za drugiego człowieka.

Wielka Sobota, Jezus złożony do grobu – cisza w nadziei.

Moim, kapłana zadaniem jest – trwać w ciszy podtrzymując nadzieję człowieka. Czasem są takie sytuacje, wielkiej tragedii, bólu człowieka, że wszelkie słowa są małe. Trzeba być z człowiekiem, trwać w ciszy i służyć nadziei.

Noc Zmartwychwstania, Jezus zmartwychwstaje, Jezus żyje!

Moim, kapłana zadaniem jest – głosić zmartywchwstałego Jezusa, głosić, że On żyje, ukazywać Go, być Jego świadkiem, być stróżem wielkanocnego poranka, całym sobą promieniować tą prawdą, że Jezus zmartwychwstał i żyje.

Kiedy tak nad tym rozmyślam, kiedy tak to piszę, zastanawiam się, jak czasem daleko odchodzę od tych pięknych ideałów kapłaństwa.

Łatwo jest stracić ten ideał, łatwo jest stracić sprzed oczu swoją tożsamość kapłańską. A przecież kapłaństwa się nie wykonuje – kapłanem się jest. To nie zawód – to powołanie.

Wielką pokusą, jak widzę i czuje, jest wejście w ten świat, życie zwykłe, jak każdy, życie świeckie… Bardzo łatwo jest, w niektórych okolicznościach zapomnieć, że jestem ksiądzem, a żyć jak świecki człowiek. To jest ogromna pokusa.

Wielką pokusą jest, będąc proboszczem parafii, poczuć się jakby dyrektorem firmy. Mnóstwo spraw zewnętrznych, które trzeba załatwić, różne problemy z kościołem, z dokumentami, które zaprzątają myśli, niepokoją, z powodu których przeżywasz i o nich myślisz… Wielka to jest pokusa, aby nie myśleć po kapłańsku, aby nie czuć się kapłanem – sługą Jezusa, naśladowcą Jezusa, świadkiem Jezusa…

Za uleganie tym i innym pokusom, często ze szkodą dla ludzi – Boga i Was przepraszam.

Dobrze, że jest taki Wielki Czwartek, kiedy można sobie to uświadomić, kiedy można zrobić sobie taki kapłański rachunek sumienia, kiedy można poprosić ludzi o modlitwę.

Zazwyczaj to ludzie kapłana proszą o modlitwę. Dziś to kapłani proszą o modlitwę.

I oprócz modlitwy, prośba – pomóżcie nam, kapłanom, być kapłanami.

Najbardziej się czuję kapłanem kiedy odprawiam Mszę Św. i kiedy spowiadam. A oprócz tego, kiedy ludzie przychodzą ze swoimi sprawami, kiedy mówią o swoich problemach, kiedy stawiają pytania dotyczące wiary i życia, kiedy słuchają, kiedy mogę dzielić się słowem Bożym, katechizować. I kiedy widzę, że człowiek jest otwarty, że słucha, że to pomaga mu w życiu.

Czasem mi tego brakuje. Czasem mam wrażenie, że człowiek przyszedł i poszedł… Czasem widzisz, że mało kto przychodzi do spowiedzi, że mało kto przychodzi do kapłana ze swoimi sprawami, problemami, pytaniami, że mało kto prosi o modlitwę, o radę.

Nie mając takiego bagażu ludzkich spraw, za które przeżywasz, które przynosisz Bogu na modlitwie, bardzo łatwo zapomnieć, że się jest księdzem i zacząć czuć się świeckim, zacząć żyć normami świata a nie Jezusa.

Więc mam prośbę – męczcie nas, wrzucajcie na nas, kapłanów swój krzyż, zamęczajcie pytaniami, pokażcie, że słuchacie kapłana, że jego słowo ma dla was znaczenie.

Kiedy widzę, że coś powiedziałem człowiekowi i on tak zrobił, jak mu poradziłem, kiedy człowiek potraktował tę radę z wiarą, że słowo kapłana to wola Boża, i potem człowiek opowiada mi o tym – uwierzcie, to znacznie więcej niż piękne życzenia i wierszyki o kapłaństwie na Wielki Czwartek.

Kiedy człowiek przychodzi i pyta mnie o jakąś myśl z kazania, albo mówi mi konkretną myśl, oraz, że ona go poruszyła, zmusiła do myślenia – uwierzcie, to znacznie więcej niż chwalić: „jak ksiądz pięknie mówi kazania”.

Jeśli człowiek przychodzi do mnie do spowiedzi, to znacznie więcej, niż mówić: „jak bardzo potrzebni są w naszym świecie kapłani”.

I jeszcze lekcja rosyjskiego.

Może zwróciliście uwagę, że w tym co piszę, raczej mało używam słowa „ksiądz”, a częściej „kapłan”.

Słowo „ksiądz” osobiście mi się nie podoba. Kojarzy się ze słowem „książe”, a to raczej dalekie jest od służby, jakiej uczy dziś Jezus.

W jezyku rosyjskim, kulturze rosyjskiej, jest słowo „священник” (swiaszczenik), co bardziej kojarzy się ze świętością. Pismo Święte to „Священное Писание”, a Święte Triduum Paschalne to „Священное Триденствие”. A zatem słowo określające kapłana kojarzy się ze świętością. A ludzie do księdza zwracają się słowem „ojciec”, jak to jest w wielu innych językach i kulturach. To też daje do myślenia i uświadamia o odpowiedzialności za ludzi.

Kochani, pragnę dziś jak Jezus, upaść do Waszych nóg, umyć je i ucałować.

Pragnę dziś jak Jezus posłużyć Wam.

I proszę Was – módlcie się za mnie, grzesznika.

Módlcie się za nas kapłanów i grzeszników zarazem.

Pomóżcie nam być kapłanami, dobrymi, świętymi kapłanami.

Patrzcie na nas jak na kapłanów i słuchajcie nas jak kapłanów, z wiarą, nawet jeśli do tego nie dorastamy.

Życzę Wam głębokiego przeżycia Triduum Sacrum i wielkiej radości ze Zmartwychwstania!

Z Bogiem.