Uważajcie na siebie…

(Dn 7,15-27)
Ja, Daniel, popadłem z tego powodu w niepokój ducha, a widzenia mojej głowy przeraziły mnie. Zbliżyłem się do jednego ze stojących i zapytałem o właściwe znaczenie tego wszystkiego. On zaś odpowiedział i wyjaśnił znaczenie rzeczy. Te wielkie bestie w liczbie czterech – to czterech królów, którzy powstaną z ziemi. Królestwo jednak otrzymają święci Najwyższego, i będą posiadać królestwo na zawsze i na wieki wieków. Potem chciałem się upewnić co do czwartej bestii, odmiennej od pozostałych i nader strasznej, która miała zęby z żelaza i miedziane pazury, a pożerała, kruszyła i deptała nogami resztę; oraz co do dziesięciu rogów na jej głowie, i co do innego, przed którym, gdy wyrósł, upadły trzy tamte. Róg ten miał oczy i usta, wypowiadające wielkie rzeczy, i wydawał się większy od swoich towarzyszy. Patrzałem i róg ten rozpoczął wojnę ze świętymi, i zwyciężał ich, aż przybył Przedwieczny i sąd zasiadł, a władzę dano świętym Najwyższego, i aż nadszedł czas, by święci otrzymali królestwo. Powiedział tak: Czwarta bestia – to czwarte królestwo, które będzie na ziemi, różne od wszystkich królestw; pochłonie ono całą ziemię, podepce ją i zetrze. Dziesięć zaś rogów – z tego królestwa powstanie dziesięciu królów, po nich zaś inny powstanie, odmienny od poprzednich, i obali trzech królów. Będzie wypowiadał słowa przeciw Najwyższemu i wytracał świętych Najwyższego, będzie zamierzał zmienić czasy i Prawo, a święci będą wydani w jego ręce aż do czasu, czasów i połowy czasu. Wtedy odbędzie się sąd i odbiorą mu władzę, by go zniszczyć i zniweczyć doszczętnie. A panowanie i władzę, i wielkość królestw pod całym niebem otrzyma lud święty Najwyższego. Królestwo Jego będzie wiecznym królestwem; będą Mu służyły wszystkie moce i będą Mu uległe.

(Łk 21,34-36)
Jezus powiedział do swoich uczniów: Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka, jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam serdecznie z Syberii, z Surgutu.

Dziś ostatni dzień roku, roku liturgicznego, kościelnego. Jutro zaczynamy nowy czas.

Bardzo dziękuję Ks. Jackowi i Wam za towarzyszenie mi i przede wszystkim za modlitwę na moich szlakach podróżowania po parafii.

Co dziś w słowie?

Piękne są słowa Jezusa: „Uważajcie na siebie…”. Ileż w nich miłości, troski, ciepła.

Przed czym ostrzega Jezus? – „aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych”. Ostrzega przed najbardziej prymitywnymi naszymi wpadkami, grzechami. To takie życie na luzie, które bardzo osłabia czujność. Ciekawe jest, swoją drogą, że na równi z obżarstwem i pijaństwem Jezus stawia troski doczesne. Oczywiście z kontekstu wypowiedzi możemy się domyślać o jakie troski chodzi. Bo przecież trudno, żeby w ogóle nie troszczyć się o doczesność. Jednak są troski zbyt, tak jak może być jedzenie a może być obżarstwo, może być picie a może być pijaństwo, tak też mogą być troski a mogą być troski zbyt.

Jeśli nie ma nawet obżarstwa i pijaństwa w naszym życiu, a domyślam się, że u znacznej większości czytających te słowa raczej takich problemów nie ma, to może są jakieś troski zbyt. Spróbujmy je zauważyć, niech to będzie pierwsze pytanie dzisiejszego rozmyślania – jakie to są troski zbyt, troski niepotrzebne, troski odciągające od Jezusa, może i troski grzeszne, na które trzeba by uważać? „Uważajcie na siebie”.

Dlaczego Jezus ostrzega przed tym? – „żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka, jak potrzask”, „abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym”.

O właśnie, o co chodzi Jezusowi – On chce się z nami spotkać, On chce abyśmy szczęśliwie dotarli do Niego, abyśmy po długiej wędrówce wreszcie stanęli przed Nim.

On boi się, przeżywa, martwi się za nas, że gdzieś w drodze się zagubimy, wpadniemy a jakąś pułapkę, potrzask i nie dotrzemy do Niego.

Dlatego Adwent, który się jutro zaczyna.

To zadziwiające, że ostatni dzień roku liturgicznego i pierwszy dzień Adwentu mają prawie tę samą Ewangelię, mają to samo wezwanie do czujności, czuwania, mają to samo słowo – czuwajcie! (po rosyjsku бодрствуйте).

Tak bardzo łagodnie już dziś wchodzimy w Adwent.

Bo Adwent to czas oczekiwania na przyjście Pana, oczekujemy nie na święta, a przynajmniej nie tylko na święta, a na przyjście Pana. Pierwsze, historyczne przyjście już było, święta to tylko wspomnienie, a czekamy na drugie przyjście w dniu ostatecznym, dlatego słyszymy dziś: „żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka”. Co znaczy – ten dzień? Jaki dzień? Właśnie ów dzień drugiego, ostatecznego przyjścia Jezusa.

I jednocześnie oczekujemy przyjścia Jezusa tu i teraz, budzimy w sobie pragnienie, żeby On przyszedł, przychodził do nas tu i teraz.

Jak będziemy przeżywać ten Adwent?

Będzie krótki, najkrótszy z możliwych. Więc warto zacząć już myśleć. Często ludzie pytają – jak przeżywać Adwent? Czy to jest post? Czego nie wolno jeść?

Współczesna teologia podkreśla radosne oczekiwanie, jakby odchodzi od pojęcia – post. Nie wiem czy takie podkreślanie nie gubi czegoś istotnego, czy jednak nie warto podkreślić tego słowa – post, w owym radosnym oczekiwaniu. I warto by się od czegoś uwolnić w tym czasie, warto by podjąć jakiś post, aby nasze ciało uwolnić od obżarstwa, pijaństwa i innych zniewoleń, przywiązań, nadużyć.

Może warto podjąć jakieś konkretne postanowienie a może i umartwienie.

„Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie” – warto by nasze postanowienia odpowiadało temu wezwaniu – czuwać – nie spać, nie tracić czujności, być gotowym do drogi, do reakcji… I modlić się w każdym czasie – w każdym czasie, nieustanna modlitwa, nieustanne wpatrywanie się w Boga, pamięć o Jego obecności z nami.

A co na Syberii?

W ostatnią niedzielę wieczorem wsiadłem do pociągu w Surgucie, aby przejechać do Tiumeni. Stamtąd są najtańsze samoloty do Salechardu (z Surgutu nie ma ich wcale, są z Nojabrska – 320 km. od Surgutu, ale dwa razy drożej, drożej niż do Polski). Więc jedynym wyjściem jest zjechać 800 km. na południe do Tiumeni, żeby z niej samolotem polecieć znów na północ. Tak też zrobiłem. Rano, po 13 godzinach w pociągu byłem w Tiumeni. Tam, ponieważ nie było ks. Leszka, miejscowego proboszcza, zabrali mnie do siebie dobrzy ludzie, parafianie z Tiumeni, moi też przyjaciele. Mogłem u nich odpocząć, nakarmili i odwieźli na lotnisko. Po półtorej godziny lotu wylądowałem na kole podbiegunowym w Salechardzie. Ku mojemu zdziwieniu tym razem tam było cieplej niż w Tiumeni, czy w Surgucie (tak było cały mój pobyt – najmniejszy mróz był tam). Tam na lotnisku byli już moi parafianie tam mieszkający. Zabrali mnie i wieczorem była Msza Św. i długie, do późnej nocy spotkanie z nimi, rozmowy…

Następnego dnia cały dzień tam, parafianie zabrali mnie na wycieczkę, pokazali piękne miejsca, muzeum Chantów (miejscowa ludność, zamieszkująca od dawna te tereny, można coś z tego zobaczyć na zdjęciach).

Wieczorem była Msza Św. i znów długie spotkanie i rozmowy. Niektórzy z parafian, jak ks. Jacek wspominał, wzięli urlop w pracy, żeby mieć czas na spotkanie ze mną i na Mszę św. 

Kolejny dzień, środa, to rano Msza św., potem jeszcze kilka spotkań, rozmów i po południu samolot do Tiumeni. Tam na spotkanie wyjechał obecny już ks. Leszek i zabrał mnie do siebie. Dzień pobyłem u niego i z nim, wieczorem odprawiliśmy wspólnie Mszę św. i zaraz po niej znów – pociąg, noc w pociągu i rano jestem na miejscu.

Kiedy jechałem do tych ludzi, parafian, których w Salechardzie nie ma tak wiele, kiedy rozmyślałem nad Ewangelią, nad tym co robię, a w pociągu na takie rozmyślanie i modlitwę czasu było dużo, to przychodziła mi myśl – czy to ma sens? Ja osobiście nie mam z tym problemu, bardzo jasno widzę sens tego co robię, ale może przychodzić taka myśl – czy to ma sens? Po ludzku, według ludzkiej logiki – nie ma. Tracisz kilka dni, jedziesz kilkaset kilometrów, lecisz ponad tysiąc, wydajesz na to pieniądze, żeby na Mszy spotkać się z trzema, czterema osobami.

I wtedy z odpowiedzią przyszła mi Ewangelia – logika Jezusa jest inna – uboga wdowa wrzuciła najwięcej. W tej ofierze wdowy zauważyłem tych ludzi, owe kilka osób dla których tam jadę. Wydaje się mało w porównaniu z tłumami np. w polskich parafiach. A jednak – to jest nasze wszystko co oddajemy Bogu.

Tam na miejscu widziałem to jeszcze jaśniej. Owi katolicy z Salechardu bardzo przeżywali mój przyjazd, cieszyli się. Ktoś w internecie napisał o moim przyjeździe. W odpowiedzi napisała do mnie pewna dziewczyna, która przyszła na Mszę św. nie miała czasu długo rozmawiać, ale była na Mszy Św. Jedna z parafianek w swojej pracy opowiadała o moim przyjeździe. Kilka osób słuchając jej chciało się ze mną spotkać i porozmawiać. Ktoś prawosławny, ktoś nieokreślony czy w ogóle niewierzący, ważne, że człowiek i że chce porozmawiać. Było kilka takich spotkań, takich rozmów. Piękni ludzie, czasem trochę zagubieni…

Także i z niektórymi Chantami, przedstawicielami miejscowej ludności, mogłem trochę porozmawiać o Panu Jezusie. To taka skromna, bardzo mała misyjna działalność, mała jak dwa grosze ubogiej wdowy, mała, ale wszystko – wszystko co mogę zrobić.

Jeśli do tego dochodzi jakaś radość nawrócenia, spowiedzi po latach, to już nie ma najmniejszych wątpliwości – trzeba tam być, warto stracić pieniądze i czas, aby posłużyć choćby jednemu człowiekowi, który tego potrzebuje.

A jednocześnie zrozumiałem, gdzieś na modlitwie, gdzieś w rozmyślaniach, że to nie tylko ja jeżdżę, aby im dać. Ja jeżdżę, aby jeszcze bardziej zrozumieć i pogłębić swoje powołanie, swoje kapłaństwo. Takie wyjazdy, takie posługiwanie, to swoiste rekolekcje dla mnie. Te spotkania, rozmowy, te podróże, to coś co mnie bardzo ubogaca i rozwija. Może nawet i mi to jest bardziej potrzebne niż tym ludziom do których jeżdżę.

Dziękuję Panu Bogu za ten czas, uwielbiam Pana Boga w tym czasie, w tym wyjeździe, swoistej pielgrzymce, dosłownie – na krańce świata.

I z takimi przeżyciami wchodzę w Adwent.

Życzę Wam pięknego przeżycia Adwentu.

Uważajcie na siebie…

Czuwajcie i módlcie się.

Na koniec, w tym duchu, mały impuls, coś bardzo prostego, co zrobiliśmy z naszą kochaną młodzieżą na początek Adwentu. Przypomnę tylko – czuwajcie – бодрствуйте.