Nauka nowa – nauka z mocą!

Niech
będzie pochwalony Jezus Chrystus! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym
urodziny przeżywa Ksiądz Doktor Piotr Jarosiewicz, pochodzący z
mojej rodzinnej Parafii, a posługujący obecnie w Diecezji
drohiczyńskiej, oraz Anna Chodyka, należąca w swoim czasie do
jednej z młodzieżowych Wspólnot.

Imieniny
natomiast przeżywa dwóch Kapłanów, z którymi miałem możliwość
w swoim czasie współpracować: Ksiądz Profesor Tomasz Wielebski z
Diecezji warszawsko – praskiej i Ksiądz Tomasz Małkiński,
Duszpasterz akademicki w Diecezji siedleckiej.

Wszystkim
Świętującym życzę wielkiej mocy Bożej – w słowie i w każdym
czynie, o czym więcej w rozważaniu. Zapewniam o modlitwie!

Dziękuję
jednocześnie Bogu za szczęśliwie zakończony – wczoraj przed
północą – wyjazd do Szklarskiej Poręby. Teraz czekamy na
duchowe jego owoce.

Na
głębokie i radosne przeżywanie dnia Pańskiego – niech Was
błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty.
Amen

Gaudium
et spes! Ks. Jacek

4
Niedziela zwykła, B,

do
czytań: Pwt 18,15–20; 1 Kor 7,32–35; Mk 1,21–28

CZYTANIE
Z KSIĘGI POWTÓRZONEGO PRAWA:

Mojżesz
tak przemówił do ludu: „Pan, Bóg twój, wzbudzi ci proroka
spośród braci twoich, podobnego do mnie. Jego będziesz słuchał.
Właśnie o to prosiłeś Pana, Boga swego, na Horebie, w dniu
zgromadzenia: «Niech więcej nie słucham głosu Pana, Boga mojego,
i niech już nie widzę tego wielkiego ognia, abym nie umarł.»

I
odrzekł mi Pan: «Dobrze powiedzieli. Wzbudzę im proroka spośród
ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie
im mówił wszystko, co rozkażę.

Jeśli
ktoś nie będzie słuchać moich słów, które on wypowie w moim
imieniu, Ja od niego zażądam zdania sprawy. Lecz jeśli który
prorok odważy się mówić w moim imieniu to, czego mu nie
rozkazałem, albo wystąpi w imieniu bogów obcych – taki prorok
musi ponieść śmierć.»”

CZYTANIE
Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO KORYNTIAN:

Chciałbym,
żebyście byli wolni od utrapień.

Człowiek
bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać
Panu. Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o
sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. I doznaje
rozterki. Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o
sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem i duchem. Ta zaś,
która wyszła za mąż, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się
przypodobać mężowi.

Mówię
to dla waszego pożytku, nie zaś, by zastawiać na was pułapkę; po
to, byście godnie i z upodobaniem trwali przy Panu.

SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MARKA:

W
mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał.
Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma
władzę, a nie jak uczeni w Piśmie.

Był
właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego.
Zaczął on wołać: „Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku?
Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży.”

Lecz
Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego”. Wtedy duch
nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z
niego.

A
wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest?
Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu
posłuszne.” I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej
okolicznej krainie galilejskiej.

Trudno
się chyba dziwić temu zachwytowi, jaki mocno wybrzmiał w słowach
mieszkańców Kafarnaum, będących świadkami cudownego uwolnienia
człowieka opętanego z mocy złego ducha. Jednakże – na co warto
zwrócić uwagę – nie tylko samo uwolnienie spowodowało
taką reakcję, ale już wcześniejsze nauczanie Jezusa w synagodze.
Jak nas bowiem informuje Ewangelista, słuchacze Jezusa zdumiewali
się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a
nie jak uczeni w Piśmie. Dlatego spektakularne i definitywne
uwolnienie z mocy złego ducha nie było niczym zaskakującym –
było tylko dalszym ciągiem, kontynuacją; było dopełnieniem i
potwierdzeniem owego „nauczania z mocą”.

Bo
to właśnie Boża moc sprawiła, że słowa Jezusa były tak
skuteczne, tak przenikające aż do głębi ludzkich serc i
umysłów. Natomiast z całą pewnością takimi nie były słowa –
owszem: bardzo wzniosłe i na pewno bardzo liczne, ale po wielekroć
puste, a jeszcze częściej fałszywe i obłudne – wypowiadane
przez uczonych w Piśmie. Dlatego wszyscy obecni w synagodze w
Kafarnaum od razu dostrzegli różnicę.

A
przecież, nie było to czymś szczególnie zaskakującym. Wszak
bowiem już Mojżesz, zapowiadając przejęcie duchowej schedy po
sobie przez swego następcę, przestrzegał w imieniu Pana, iż
prawdziwe jest tylko takie nauczanie, które człowiek,
powołany na proroka, wypowiada zgodnie ze słowami,
usłyszanymi od Pana. I tylko takimi! A
wtedy ci, którzy nie posłuchają owego proroka i jego przekazu,
będą musieli ponieść tego surowe konsekwencje, będą musieli
zdać sprawę Bogu.

I
dalej Bóg przestrzega: Lecz jeśli który prorok odważy się
mówić w moim imieniu to, czego mu nie rozkazałem, albo wystąpi w
imieniu bogów obcych – taki prorok musi ponieść śmierć.
Znowu – nic dziwnego. Jak bowiem można słuchać proroka, który
ma czelność sam od siebie coś mówić i nakazywać ludziom, nie
mając do tego upoważnienia od Pana; wypowiadając słowa, które
sam sobie wymyślił. Taka nauka – jako pochodząca tylko i
wyłącznie od niego – nie jest nauką z mocą. Nauką z mocą
jest ta i tylko ta, którą prorok wypowiada zgodnie z tym, co mu
Pan powiedział; nauka wypowiadana w mocy Bożej.

I
to kryterium, moi Drodzy, można zastosować także dzisiaj do
rozróżnienia słów mających jakąkolwiek wartość od tych, które
jej kompletnie nie mają. Bo i dzisiaj ludzie tak wiele mówią i
piszą – i także dzisiaj staramy się odróżniać słowa,
mające wartość, słowa pożyteczne, słowa z mocą – od
pustosłowia, tak zwanej „mowy trawy”, czy takiego procesu
przekazywania i przetwarzania wiadomości, który zwykło się
określać jako „młócenie słomy”.

Niestety,
w tym ostatnim prym wiodą politycy różnych opcji, którzy z
obiecywania „gruszek na wierzbie” uczynili właściwie
całe sedno swojej działalności. O ich wystąpieniach trudno
powiedzieć, że jest to nowa jakaś nauka z mocą.
Wprost przeciwnie, jest to wieczne powtarzanie tych samych komunałów,
przelewanie „z pustego w próżne”, przekładanie tego
samego przez to samo. W ich wystąpieniach wcale nie chodzi o to,
żeby powiedzieć coś z sensem, a już tym bardziej – aby te słowa
miały przełożenie na życie i skutkowały jakąś konkretną
postawą, jakimś konkretnym dobrem, a jedynie: by efektownie
wypadały w mediach.

Dla
pełnego obrazu sprawy i dla pełnej uczciwości musimy też
zaznaczyć, że nie wszyscy politycy są tacy oraz że cały
ten problem dotyczy nie tylko polityków, ale też wielu
innych, którzy z przemawiania do ludzi uczynili swój chleb
powszedni, albo źródło zarabiania na ten chleb.

A
wreszcie, dotyczy on także nas wszystkich, którzy kierujemy do
siebie nawzajem różne słowa, różne komunikaty i przesłania
– i w zależności od tego, co i kiedy, i do kogo mówimy, także
możemy wypowiadać słowa z mocą, czyli takie, które
sprawiają dobro, jak i takie, które nic nie znaczą, nic nie
wnoszą, albo wprost niszczą i szkodzą. W ostatecznym rozrachunku,
zależy to zawsze od tego, na ile w tych naszych słowach – i w
ogóle w naszych sercach – jest obecny Bóg, Jego zasady, Jego
duch i moc, a na ile jest tam tylko nasza własna, prywatna,
doraźna mądrość.

Nauka
Jezusa została dzisiaj przez obecnych w synagodze w Kafarnaum
określona jako nauka nowa i jednocześnie nauka z mocą –
zwłaszcza, że dopełniona została konkretnym czynem,
potwierdzającym jej prawdziwość. Powiedzmy jasno: konkretnym
cudem! Mamy zatem do czynienia z czymś zupełnie nowym; z czymś,
co się do tej pory nie przydarzało w wystąpieniach duchowych
nauczycieli narodu wybranego.

Nowość
nauki Jezusa – jeśli dobrze odczytujemy przesłanie
Ewangelisty – polegała właśnie na jej skuteczności, na
jej oddziaływaniu na ludzi. To była nauka mocna, to było słowo
mocne. Prawdziwe. Autentyczne. Pełne treści. Ono coś w sobie
miało, coś ze sobą niosło – coś bardzo wartościowego. To było
słowo jedyne w swoim rodzaju, niepowtarzalne i nie do
podrobienia. Właśnie takim było słowo Jezusa, a wcześniej –
słowo Mojżesza i wszystkich Proroków Starego Testamentu, mówiących
w imieniu Boga.

W
takim razie, jak traktować słowa Świętego Pawła, który w drugim
czytaniu zdaje się umniejszać rolę życia małżeńskiego
na rzecz życia bezżennego, tłumacząc to troską o przyszłość
swoich uczniów – o to, by im zaoszczędzić utrapień, związanych
ze zmaganiem się z krzyżem codzienności małżeńskiej i
rodzinnej. Człowiek bezżenny – jak wprost mówi Apostoł –
troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać
Panu. Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o
sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. I doznaje
rozterki.

Może
nie do końca rozumiemy, o co chodziło Pawłowi i jak to jego
pouczenie pojmować, zwłaszcza dzisiaj, kiedy tak bardzo doceniamy
i promujemy piękne życie w zdrowym moralnie małżeństwie.
Jednakże i słów Pawła nie możemy traktować w oderwaniu od
całego kontekstu. W wielu bowiem innych swoich pismach bardzo jasno
wypowiada się on na temat niezaprzeczalnej wartości życia
małżeńskiego, natomiast dzisiejsze swoje stanowisko – dla
nas może nieco zaskakujące – wyjaśnia w ostatnim zdaniu
odczytanego tekstu, w którym pisze: Mówię to dla waszego
pożytku, nie zaś, by zastawiać na was pułapkę; po to, byście
godnie i z upodobaniem trwali przy Panu.

Mają
zatem ci, do których swoje słowa kieruje, tak kształtować całe
swe życie – czy to w małżeństwie, czy poza nim – aby
ostatecznie stale trwać przy Panu! I to jeszcze z
upodobaniem! Mówimy więc o wyborze takiej drogi życiowej, która
zgodna będzie z wewnętrznym natchnieniem, płynącym od Boga –
natchnieniem, które my dziś nazywamy powołaniem – aby w
ten sposób nasze życie przebiegało mądre i miało jakiś sensowny
cel. A będzie takim, jeśli przez całe życie będziemy z
upodobaniem trwali przy Panu. A stanie się tak, jeśli zarówno
tę pierwszą, zasadniczą decyzję, dotyczącą odkrycia i wyboru
życiowego powołania, jak i wiele codziennych, drobnych decyzji i
wyborów, będziemy dokonywali razem z Panem, ubogaceni w Jego
mądrość.

I
w ten sposób znowu dochodzimy do tego, o czym mówi pierwsze
czytanie i Ewangelia, a więc o tej wewnętrznej Bożej mądrości,
która sprawia, że człowiek mądrze żyje, mądrze wykorzystuje
czas, robi rzeczy potrzebne, ma jakiś konkretny cel w życiu, a do
tego jeszcze – mówi z sensem i ma w ogóle coś do powiedzenia.
Wszystko to – żeby to jeszcze raz powtórzyć – może być tylko
i wyłącznie darem Boga, darem Jego mądrości. Jeżeli ktoś
tej mądrości w sobie nie ma i nie stara się o nią, to choćby
zachowywał całą gamę pozorów i udawał mądrzejszego, niż jest
w istocie, to i tak w końcu odkryje swoją duchową pustkę.

Dlatego,
moi Drodzy, zabiegajmy o prawdziwą mądrość – o Bożą mądrość!
Słuchajmy, co mówi do nas Pan i to właśnie przekazujmy ludziom.
Niech za naszym mądrym słowem zawsze idą konkretne dobre czyny
– niech nie będzie takich słów, który by nie miały
potwierdzenia w czynach! Niech o naszych słowach, ale też o całej
naszej postawie, wszyscy wokół mogą z całym przekonaniem
powiedzieć, iż jest to nowa jakaś nauka z mocą!

Niech
tą nową nauką z mocą będzie świadectwo postawy rodziców
wobec swoich dzieci, nauczycieli wobec swoich uczniów,
duszpasterzy wobec swoich wiernych, przełożonych wobec swoich
podwładnych, a wreszcie: każdej i każdego z nas, wszystkich
nas bez wyjątku – wobec siebie nawzajem.

Naprawdę,
nie marnujmy swojej życiowej energii, ale też czasu i dobrej woli
innych, aby zawracać im głowę rozmową o niczym. Jeżeli już
wychodzimy do drugiego człowieka, to dajmy mu coś sensownego,
powiedzmy mu coś budującego, coś prawdziwego – niekoniecznie
łatwego i przyjemnego. To mogą być słowa trudne –
czasami nawet muszą to być słowa trudne! Ale zawsze powinny to być
słowa mądre, słowa Boże – potwierdzone do tego takimi
samymi czynami. Słowa w jakiś sposób nowe, niosące jakąś
świeżość, dające radość i nadzieję.

Takie
słowa i taka postawa, o których można by powiedzieć to samo, co
mieszkańcy Kafarnaum powiedzieli o słowach i czynach Jezusa: Nowa
jakaś nauka z mocą!