Własna złość ich zaślepiła…

(J 7, 1-2. 10. 25-30)
Jezus obchodził Galileę. Nie chciał bowiem chodzić po Judei, bo Żydzi zamierzali Go zabić. A zbliżało się żydowskie Święto Namiotów. Kiedy zaś bracia Jego udali się na święto, wówczas poszedł i On, jednakże nie jawnie, lecz skrycie. Niektórzy z mieszkańców Jerozolimy mówili: „Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zabić? A oto jawnie przemawia i nic mu nie mówią. Czyżby zwierzchnicy naprawdę się przekonali, że On jest Mesjaszem? Przecież my wiemy, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest”. A Jezus, nauczając w świątyni, zawołał tymi słowami: „I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam z siebie; lecz prawdomówny jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. Ja Go znam, bo od Niego jestem i On Mnie posłał”. Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła.

Pozdrawiam serdecznie z Syberii, z Surgutu.

Doprawdy, wychodzi nam tu jakaś systematyczność, że cały Wielki Post piszę w piątki. Tak wychodzi, bo początek tygodnia to różne wyjazdy, a piątek to Droga Krzyżowa w kościele na której chcę być osobiście, ponieważ wyjątkowo dużo ludzi przychodzi na Drogi Krzyżowe w tym roku. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony tym, to jest piękne.

Więc i słówko można napisać.

Bardzo dziękuję Wam za modlitwę i pamięć we wszystkich naszych akcjach duszpasterskich, za Wasze duchowe towarzyszenie na naszych wielkopostnych, syberyjskich szlakach.

O Syberii potem a najpierw słowo Boże.

Minęła niedziela Laetare – radujcie się i zaczyna się czas szczególnego rozważania Męki Pańskiej. W kościołach niedługo zasłonimy krzyże, a nawet czytając czytania zauważamy, a nawet czujemy, że robi się gorąco, nieprzyjemnie, coraz więcej ataków na Jezusa, coraz więcej nienawiści.

Myślę, że to co dzieje się wokół Jezusa i co liturgia końca Wielkiego Postu pięknie oddaje, zapisane jest w dzisiejszym pierwszym czytaniu. Na tym zdaniu chciałbym się dziś skoncentrować. Owo zdanie brzmi:

„Tak pomyśleli – i pobłądzili, bo własna złość ich zaślepiła”.

Zwłaszcza końcówka tego zdania – własna złość ich zaślepiła.

Ludzi, którzy atakowali Jezusa zaślepiła złość.

Spróbujmy znaleźć logikę w tym zachowaniu – co takiego zrobił Jezus, że chcieli Go zabić, że Go zabili? 

Oczywiście, wielu się z Nim nie zgadzało (i do dziś wielu się z Nim nie zgadza), wielu miało inne zdanie, wielu On denerwował, bo nazywał rzeczy i postawy po imieniu, co wielu drażniło, ale czy to wszystko jest powodem, żeby zabić człowieka?

Nawet jeśli się z nim nie zgadzamy, nawet jeśli mamy inne poglądy, nawet jeśli nas drażni, czy może to być powodem, żeby go zabić?

Pytanie chyba retoryczne, mam nadzieję, że nikt kto czyta te słowa nie powie, że może.

A jednak Jezusa chcieli zabić, ale „godzina Jego jeszcze nie nadeszła”, a potem już godzina nadeszła i zabili(śmy).

Skąd taka agresja, skąd takie dzikie zachowanie? – własna złość zaślepiła…

Wiedział co mówi Jezus, gdy powiedział, że przeciw przykazaniu piątemu grzeszy ciężko ten, kto się gniewa na brata swego, na drugiego człowieka.

Złość potrafi zaślepić, bardzo zaślepić.

Słyszymy to dziś: „Zróbmy zasadzkę na sprawiedliwego, bo nam niewygodny”, „Dotknijmy go obelgą i katuszą, by poznać jego łagodność i doświadczyć jego cierpliwości. Zasądźmy go na śmierć haniebną, bo – jak mówił – będzie ocalony”. – Co za sposób myślenia!

Nie ma tu logiki, jest zaślepienie złością.

Złość może zaślepiać – zaślepia i dziś, zaślepia i nas…

Kiedy oglądamy wiadomości, zwłaszcza z miejsc gdzie toczy się wojna, można pomyśleć – w imię czego można zabijać ludzi, zrzucać bomby, rozwalać miasta z takim trudem budowane. W imię czego?

Własna złość ich zaślepiła…

A jakieś nieustanne spory w społeczeństwie i w rodzinach, spory aż do nienawiści i agresji… – co to jest? W imię czego?

Własna złość ich zaślepiła…

Jak często i samych siebie nie rozumiemy – jak mogłem tak postąpić, jak mogłem tak się zachować? Jak mogłem tak dać się ponieść emocjom? Jaki jestem głupi, jaki słaby…

Czyż nie mówimy, nie myślimy tak?

To jest właśnie owe zaślepienie złością.

Co robić, kiedy nas złość zaślepia, kiedy nie możemy sobie poradzić z emocjami?

Jezus zatrzymał tę nakręcającą się spiralę złości – umarł na krzyżu, przyjął na Siebie najcięższe uderzenia, nie odpowiedział złością, ale siłę złości która zaślepia wziął na siebie.

Krzyż jest ratunkiem dla świata, ratunkiem dla nas, gdy nie radzimy sobie ze sobą i swoimi emocjami, gdy spotykamy się z ludźmi, których złość zaślepia i gdy czujemy, że i nas złość zaślepia.

Spojrzeć na krzyż i pomyśleć o logice Jezusa – wziął na siebie uderzenie bezsensownej złości. Westchnąć wtedy – Jezu ratuj!

Spróbować wziąć krzyż na siebie – przyjąć uderzenie złości i nie odpowiedzieć złością – to jest już trudniejsze, to dla mocnych, dla odważnych. Nie daj się zwyciężyć złu, lecz zło dobrem zwyciężaj.

Agresja, złość, to broń ludzi słabych, to reakcja ludzi przestraszonych. Człowiek w lęku, w strachu, w bólu, w kompleksach, w słabości, próbuje się maskować, uciekać od swojego strachu udając silnego – wtedy ucieka w agresję, w złość, w zaślepienie złości.

Gdyby w tym momencie przyznać się – boję się, jestem słaby, nie daję rady… – i z tym przyjść do Jezusa, oprzeć się o krzyż, bylibyśmy uratowani – złość by nas nie zwyciężyła. Tylko silny ma moc wziąć uderzenie złości na siebie, nie odpowiedzieć złem na zło, złością na złość. Jezus jest wiec najsilniejszy.

Spróbujmy i my dziś, czerpiąc siły z Krzyża Jezusowego, rozważania Jego męki, spróbujmy dziś żyć logiką krzyża, być mocni krzyżem – nie odpowiadać złością na złość, przyjmować uderzenia złości, ale tym samym nie odpowiadać, brać na siebie ciężar uderzenia.

Spróbujmy choć dziś nie dać się zaślepić złością.

A co na Syberii?

Kolejny odcinek rekolekcji na peryferiach.

Od niedzieli do wtorku byliśmy w Kogałymie, stosunkowo blisko, 190 km. Dosyć często tam jeździmy, ale pierwszy raz tam nocowaliśmy, nigdy nie ma czasu, żeby pobyć dłużej z tymi ludźmi, trochę się tam oziębia atmosfera. Jest nadzieja, że z pomocą dobrych ludzi uda się nam tam coś kupić, jakieś pomieszczenie i zrobić kaplicę. Kogałym teraz, po Nojabrsku, jest pierwszym w kolejce miejscem, żeby coś takiego zrobić.

Jedna z naszych parafianek, Swietłana udostępniła swoje mieszkanie, byśmy mogli tam mieszkać i tam spotykać się z ludźmi. Trochę ludzi przyszło w niedzielę wieczorem, trochę w poniedziałek, ale niepokoją mnie ludzie, tam mieszkający katolicy, którzy nie byli ani razu, z którymi dawno się już nie widziałem. Proszę Was o modlitwę za nich, ja też się modlę. Trudno jest prowadzić takie duszpasterstwo na odległość, nawet tak niewielką jak 190 km. kto jest silny dba o swoją duszę, ale wielu gdzieś się gubi.

Modliliśmy się o dar kaplicy w tym mieście, bardzo konkretnie formułowaliśmy nasze marzenia i prośby w związku z tą kaplicą – jak ma wyglądać, co ma być, jakich patronów prosimy o pomoc, ale też co my ze swej strony obiecujemy. Zapisaliśmy to na kartce, którą potem wszyscy podpisali. Kartka ta, leży teraz pod figurą św. Józefa.

Po powrocie z Kogałymu zaczęło się załatwianie wielu formalności, które musiałem załatwić. Bogu dzięki dostałem pozwolenie na pobyt w Rosji na kolejne 5 lat, jednak z tym związane było wiele formalności, które udało się mi załatwić cudem. Wiele z nich to owoc modlitwy, nie tylko mojej. Jednak można tu narzekać na biurokrację, na różne trudności, jednak ja doświadczyłem wielkiej życzliwości i to nie tylko od parafian, wierzących, ale i od urzędników, którzy kilka razy bardzo pozytywnie mnie zaskoczyli, zrobili coś, czego robić nie musieli, zrobili tak, jak bym się tego nigdy nie spodziewał. Doświadczyłem wielkiej ludzkiej dobroci w załatwianiu tych formalności.

Dziękuję Panu Bogu i tym ludziom, że wszystko się udało.

Dziś jedziemy do bezdomnych, do domu opieki, gdzie miesiąc temu byliśmy, planujemy tam odprawić Drogę Krzyżową, potem przyjedziemy na Drogę Krzyżową do kościoła.

W niedzielę jedziemy z siostrami, pociągiem (całą noc, 800 km.) do Tiumeni, do naszego dziekana ks. Leszka. W poniedziałek tam będzie odpust i 25 lat parafii. Uroczystościom będzie przewodniczył nasz biskup Józef Wert, też w tym dniu solenizant. We wtorek rano z jedną z sióstr startujemy samolotem na koło podbiegunowe, do Salechardu, w czwartek powrót do Tiumeni, a z czwartku na piątek pociąg z Tiumeni do Surgutu. To plany na najbliższy tydzień.

Proszę więc o modlitwę, bardzo proszę. Czuje Waszą modlitwę, czuję jakąś wielką moc, wielkie wsparcie, zapewne i Wy w tym macie udział. Bóg zapłać.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec + i Syn i Duch Święty. Amen.

Pozdrawiam i życzę pięknego i głębokiego przeżywania Wielkiego Postu.