Wydobywać ze skarbca rzeczy nowe i stare…

Szczęść
Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywa Krzysztof
Gałązka, należący w swoim czasie do jednej z młodzieżowych
Wspólnot. Niech Mu Pan da wielkie duchowe bogactwo, z którego oby
czerpał przez całe życie. Zapewniam o modlitwie.

A
oto dzisiaj – wraz z wyruszeniem kilku Grup z Katedry siedleckiej,
po Mszy Świętej, odprawionej przez Biskupa siedleckiego –
oficjalnie rozpoczyna się 38 Piesza Pielgrzymka Podlaska. Niech Pan
błogosławi wszystkim, wyruszającym w tym roku na trasę, jak i
Pielgrzymom duchowym.

Dzisiaj
także – pierwszy czwartek miesiąca. Pamiętajmy w modlitwie o
kapłanach i osobach konsekrowanych. Módlmy się także o nowe
powołania! Już teraz dziękuję serdecznie tym, którzy w tę
modlitwę się włączą.

Gaudium
et spes! Ks. Jacek

Czwartek
17 Tygodnia zwykłego, rok II,

do
czytań: Jr 18,1–6; Mt 13,47–53

CZYTANIE
Z KSIĘGI PROROKA JEREMIASZA:

Słowo,
które Pan oznajmił Jeremiaszowi: „Wstań i zejdź do domu
garncarza; tam usłyszysz moje słowa».

Zstąpiłem
do domu garncarza, on zaś pracował właśnie przy kole. Jeżeli
naczynie, które wyrabiał, uległo zniekształceniu, jak to się
zdarza z gliną w ręku garncarza, wyrabiał z niego inne naczynie,
jak tylko podobało się garncarzowi.

Wtedy
Pan skierował do mnie następujące słowo: „Czy nie mogę
postąpić z wami, domu Izraela, jak ten garncarz? – rzekł Pan.
Oto bowiem jak glina w ręku garncarza, tak jesteście wy, domu
Izraela, w moim ręku”.

SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Jezus
powiedział do tłumów: „Podobne jest królestwo niebieskie do
sieci zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju.
Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre
zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata:
wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i
wrzucą w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

Zrozumieliście
to wszystko?”

Odpowiedzieli
Mu: „Tak jest”.

A
On rzekł do nich: „Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał
się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny,
który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare”.

Gdy
Jezus dokończył tych przypowieści, oddalił się stamtąd.

Tak,
jak plastyczna glina w ręku garncarza, tak naród w ręku Boga –
może być ukształtowany w dowolny sposób. Zależny od woli
tego, który kształtuje. Garncarz, wyrabiając jakieś naczynie,
zapewne ma w myślach jego kształt i wielkość, dlatego tak
modeluje glinę, aby swój plan zrealizować.
Jednak akurat ten garncarz, do którego Bóg wysłał Jeremiasza,
zaczynał natychmiast wyrabiać nowe naczynie, o ile tylko kształt
tego, co robił, nie był – jego zdaniem – odpowiedni. Nadawał
mu wówczas nowy kształt – zgodnie ze swoją decyzją,
podejmowaną zapewne na bieżąco. I chyba nie przeszkadzało
garncarzowi, że nie zrealizuje pierwotnego planu, skoro był w
stanie go zmienić i powziąć nowy. Tak, czy owak, spod jego
ręki wychodziło naczynie, tyle że inaczej ukształtowane, może
też innej wielkości.

No
tak, ale – zauważymy zapewne – glina łatwo poddawała
się tym zabiegom, nie protestowała, nie zgłaszała zastrzeżeń.
Garncarz, mając w ręku nieco tego materiału, mógł z nim zrobić
dokładnie to, co chciał. Tymczasem, członkowie narodu wybranego
bardzo często utrudniali Bogu owo kształtowanie, formowanie;
przeszkadzali, uniemożliwiali wręcz… I nie dlatego – powiedzmy
to jasno – że Bóg nie był w stanie sobie z nimi poradzić i
ukształtować ich tak, jak sam chciał.

Działo
się tak dlatego, że Bogu zawsze zależało na docenieniu
człowieka, na afirmacji jego wolności, na daniu mu możliwości
dokonania świadomego wyboru. A te wybory – jak dobrze wiemy –
bywały różne! Oj, bardzo różne… Naród – niestety –
nie był taką gliną, którą garncarz mógł łatwo formować…

Dlatego
dzisiaj Bóg pyta retorycznie: Czy nie mogę postąpić z wami,
domu Izraela, jak ten garncarz? Oczywiście, że tak! Co do
tego nikt z nas nie ma wątpliwości. Ale też nikt z nas nie ma
wątpliwości, że Bóg nigdy człowieka nie uszczęśliwia na
siłę! Dlatego chociaż Bóg może postąpić z każdym z nas,
jak ów garncarz, to jednak nie chce. Bo Bóg chce nas
kształtować i formować – owszem – ale we współpracy z
nami. To taki wyjątkowy Garncarz, który materiał, z jakiego
lepi, czyni też współtwórcą!

Ale
jeżeli tak – jeżeli mamy udział w tym tworzeniu, to bierzemy na
siebie konkretną odpowiedzialność! Nie jesteśmy bowiem
bezwolnymi narzędziami w ręku Pana – jesteśmy Jego
współpracownikami.

Dlatego
trzeba, abyśmy – jak ów przywołany przez Jezusa w Ewangelii
ojciec rodziny – wydobywali ze skarbca Bożej nauki i tradycji
Kościoła rzeczy nowe i stare, abyśmy bazowali na własnym,
życiowym doświadczeniu, ale też odważnie patrzyli w przyszłość
i szukali nowych dróg. Abyśmy tak pomnażali swoje duchowe i
intelektualne bogactwo, by na Sądzie Bożym, kiedy sieci zostaną
zarzucone, zaliczono nas do tych dobrych i wartościowych – do
tych zwycięskich.

Wybierajmy
zatem ze swoich życiowych skarbców, z głębokości swoich serc i
umysłów, rzeczy nowe i stare, korzystajmy z całego swego
życiowego doświadczenia, uczmy się rzeczy nowych, czytajmy
Pismo Święte, rozmawiajmy o tym, co wartościowe, starajmy się
pogłębiać swoją wiedzę religijną i każdą inną wiedzę, a
nade wszystko – wzbogacajmy się duchowo poprzez intensywne
życie sakramentalne. W ten sposób włączmy się w dzieło
Boga, któremu tak bardzo zależy, by nas dobrze ukształtować i
uformować.

Czy
mogę dzisiaj powiedzieć, że jestem już na tej drodze i
naprawdę idę nią odważnie naprzód?… Czy daję się formować
i kształtować Bogu?… Czy pomagam Mu w tym, aby mnie
ukształtował?… Czy bazując na tym, co stare, sięgam wzrokiem i
sercem po to, co nowe?… Czy zależy mi na tym, aby się jak
najbardziej duchowo wzbogacić?…